Η επιστήμη της διδασκαλίας

Θυμάμαι λίγα χρόνια πριν σε μια αθλητική εκπομπή είχαν αναϕέρει ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης στον Παναθηναϊκό δεν έχανε μία προαιρετική προπόνηση. Αναμενόμενο να πρωταγωνιστεί τα τελευταία χρόνια στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι κάτι, εξάλλου, που το προβλέπει και η Γνωστική Ψυχολογία: οι κορυφαίοι, σε οποιονδήποτε τομέα, δε γίνονται εξαιτίας των γονιδίων, αλλά εξαιτίας της σκληρής δουλειάς.

Παρόμοια συμπεράσματα, προφανώς, ισχύουν και για μας. Οι καλύτεροι ανάμεσά μας πρέπει να είναι αυτοί που εργάζονται σκληρότερα μέσα στην τάξη και πολλές ώρες έξω από αυτήν. Δε βλέπω όμως πολλοί συνάδελφοι να συμφωνούν μαζί μου. Πιστεύω ότι για πολλούς θεωρείται ανοησία και γενικά ατυχία είτε να δουλεύεις αρκετές ώρες για να προετοιμάσεις το μάθημα είτε να επιλέγεις διδακτικές πρακτικές που σε σηκώνουν συχνά από την έδρα και γενικά σε έχουν σε εγρήγορση.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι σίγουρα πολλοί· όμως σημαντικό ρόλο παίζει ότι έχουμε πιστέψει κι εμείς οι ίδιοι πως η δουλειά μας είναι κάτι απλό, κάτι εύκολο, κάτι που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε. Αν δε μαθαίνουν οι μαθητές αυτοί φταίνε· είναι αδύνατον να φταίμε εμείς. Πώς αλλιώς να τα πεις;

Στην πράξη η δουλειά μας είναι πολύ δύσκολη. Στην πράξη η δουλειά μας ξεκινά ακριβώς εκεί όπου ο κόσμος πιστεύει ότι σταματά: από το πώς να τα πεις αλλιώς. Αυτό το ερώτημα οφείλει να καθοδηγεί την επαγγελματική μας ανάπτυξη. Αν το έχεις κατά νου αναζητείς, μελετάς, πειραματίζεσαι, επικοινωνείς, συνεργάζεσαι, με μια λέξη βελτιώνεσαι. Αν δεν το έχεις, τα βάζεις με τους μαθητές και τους γονείς. Όταν βελτιωθούν, να το πείτε και σε μένα.

Σχόλια