Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο το βιβλίο μου « Διδάσκοντας την κριτική σκέψη στο Δημοτικό Σχολείο: Πράξη και Θεωρία ». Είναι ένα θέμα που με απασχολεί από τον καιρό που προετοιμαζόμουν για τις πανελλαδικές εξετάσεις και φούντωσε όταν άρχισα να διδάσκω. Όλη η πορεία μου στον χώρο κατέληξε σε αυτό το έργο. Ένα έργο που προφανώς δεν απευθύνεται μόνο σε δασκάλους ούτε αφορά μόνο το Δημοτικό, αλλά ολόκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα. Ευχαριστώ τις εκδόσεις Επίκεντρο που πίστεψαν σε μένα και εξέδωσαν το βιβλίο μου στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς.
Όλες οι πολιτικές παρατάξεις υποστηρίζουν ότι θα φτιάξουν καλά δημόσια σχολεία μόλις γίνουν κυβέρνηση. Ανάλογα με την παράταξη, ανάλογες και οι προτάσεις. Δεν πρέπει να έχει περάσει από το μυαλό τους ότι αυτήν τη στιγμή δεν ξέρουμε πώς να φτιάξουμε καλά σχολεία. Οι επιστήμες της εκπαίδευσης δεν είναι φυσικές επιστήμες· στις φυσικές επιστήμες υπάρχουν μεγάλες θεωρίες με πολύ καλή εμπειρική θεμελίωση, ευρεία αποδοχή, που ερμηνεύουν μεγάλη γκάμα φαινομένων: θεωρία της σχετικότητας, κβαντομηχανική, θεωρία της εξέλιξης. Ποια είναι η αντίστοιχη πολύ καλά εμπειρικά τεκμηριωμένη, με ευρεία αποδοχή, θεωρία που μας εξηγεί τι είναι το καλό σχολείο και πώς φτιάχνεται; Δεν υπάρχει. Σε μας στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει αποσπασματική, εμπειρική τεκμηρίωση μικρών θεωριών που ερμηνεύουν μικρό μέρος των εκπαιδευτικών φαινομένων. Θα δεις, π.χ., μία καλά τεκμηριωμένη θεωρία για το πώς να διδάξεις να διαβάζουν λέξεις οι μαθητές στην Α΄ Δημοτικού συμπεριλαμβάνοντας και τους μαθητές που έχουν δυσκολίες.