ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Όλες οι πολιτικές παρατάξεις υποστηρίζουν ότι θα φτιάξουν καλά δημόσια σχολεία μόλις γίνουν κυβέρνηση. Ανάλογα με την παράταξη, ανάλογες και οι προτάσεις. Δεν πρέπει να έχει περάσει από το μυαλό τους ότι αυτήν τη στιγμή δεν ξέρουμε πώς να φτιάξουμε καλά σχολεία.  Οι επιστήμες της εκπαίδευσης δεν είναι φυσικές επιστήμες· στις φυσικές επιστήμες υπάρχουν μεγάλες θεωρίες με πολύ καλή εμπειρική θεμελίωση, ευρεία αποδοχή, που ερμηνεύουν μεγάλη γκάμα φαινομένων: θεωρία της σχετικότητας, κβαντομηχανική, θεωρία της εξέλιξης.  Ποια είναι η αντίστοιχη πολύ καλά εμπειρικά τεκμηριωμένη, με ευρεία αποδοχή, θεωρία που μας εξηγεί τι είναι το καλό σχολείο και πώς φτιάχνεται; Δεν υπάρχει. Σε μας στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει αποσπασματική, εμπειρική τεκμηρίωση μικρών θεωριών που ερμηνεύουν μικρό μέρος των εκπαιδευτικών φαινομένων. Θα δεις, π.χ., μία καλά τεκμηριωμένη θεωρία για το πώς να διδάξεις να διαβάζουν λέξεις οι μαθητές στην Α΄ Δημοτικού συμπεριλαμβάνοντας και τους μαθητές που έχουν δυσκολίες.

"The write thing Project 365(2) Day 12"   by  Keith Williamson  is licensed under  CC BY 2.0 Ψάχνοντας τη βιβλιογραφία για να βρω πώς διδάσκουμε την κριτική σκέψη, συνάντησα ένα χάος: κάθε ερευνητής υποστήριζε τη δική του θεωρία και, δυστυχώς, οι θεωρίες ούτε λίγες ήταν ούτε συνδέονταν μεταξύ τους. Η συνηθισμένη κατάσταση που συναντάς στον χώρο μας… Αναγκαστικά πάλεψα να βάλω μια τάξη. Κατέληξα σε ένα δικό μου θεωρητικό μοντέλο, το Μοντέλο Κριτικής Σκέψης (ΜΚΣ), που παρουσιάζει τι συμβαίνει στον νου κάποιου όταν σκέφτεται κριτικά. Το ΜΚΣ μού επιτρέπει πλέον να διασχίζω άνετα τον θεωρητικό χώρο και να καταλαβαίνω πολύ εύκολα τι υποστηρίζει κάθε ερευνητής. Όμως, όπως μου είπε και μία συνάδελφος στο σχολείο, πώς εφαρμόζονται όλα αυτά; Η πιο σωστή ερώτηση που θέτουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί. Δυστυχώς, δεν έχουμε την ισχύ να την επιβάλουμε... ούτε φυσικά το δικό μου μοντέλο εξηγεί στον εκπαιδευτικό τι θα κάνει στην τάξη. Άρα, το επόμενο βήμα ήταν να γράψω, αφού πρώτα εφαρμόσω τις σ

Πώς βοηθάς τους μαθητές που μένουν πίσω; Κατά τη γνώμη μου, τρία εμπόδια πρέπει να ξεπεραστούν: η δημιουργία εξατομικευμένων προγραμμάτων, η προσαρμογή τους στην τάξη, η λανθασμένη πεποίθηση ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Η δημιουργία εξατομικευμένου προγράμματος Δε φτιάχνεται εύκολα. Απαιτείται να εντρυφήσεις στην Ειδική Αγωγή. Συνοπτικά, αξιολογείς τον μαθητή όχι για να τον κατατάξεις κάπου, π.χ., δυσλεξία, αλλά για ν α βρεις τι ξέρει και τι δεν ξέρει· σχεδιάζεις τι θα διδάξεις και πώς· τον αξιολογείς τακτικά . Στον σχεδιασμό μπορεί να μας βοηθήσει ο εκπαιδευτικός του Τμήματος Ένταξης, το ΚΕΣΥ ή τέλος πάντων κάποιος που ξέρει. Είναι το θεμέλιο στο οποίο θα στηριχθούν τα επόμενα βήματα. Η προσαρμογή του στην πραγματικότητα της τάξης Αφού σχεδιαστεί η διδασκαλία, μπορεί να εφαρμοστεί με 5 διαφορετικούς τρόπους, που είναι δυνατό να συνδυαστούν. Θα τους παρουσιάσω σε αυξανόμενη σειρά δυσκολίας. α) Το κάνουν οι γονείς. Δε γίνεται πάντα, αλλά μας λύνει τα χέρια. Υπάρχουν γονε

Το συγκεκριμένο άρθρο,  Searching for Explanations: How the Internet Inflates Estimates of Internal Knowledge , παρουσιάζει μία σειρά 9 πειραμάτων. Η κεντρική ιδέα είναι η εξής: συγκρίνονται δύο ομάδες στις οποίες δίνονται κάποια ερωτήματα. Η πρώτη ομάδα πρέπει να ψάξει στο διαδίκτυο για να βρει τις απαντήσεις, ενώ η δεύτερη ομάδα δεν πρέπει. Στη συνέχεια, τους δίνονται άλλα ερωτήματα, άσχετα με τα προηγούμενα, και τους ρωτούν πόσο σίγουροι είναι ότι ξέρουν την απάντηση. Δεν τους ρωτούν αν πιστεύουν ότι μπορούν να βρουν την απάντηση στο διαδίκτυο, αλλά αν η απάντηση βρίσκεται στο δικό τους μυαλό. Η πρώτη ομάδα, η ομάδα των ατόμων που έψαξαν στο διαδίκτυο, εμφανίζεται να είναι πιο σίγουρη από τη δεύτερη ομάδα που δεν έψαξαν στο διαδίκτυο. Φαίνεται δηλαδή ότι στην πρώτη ομάδα δημιουργήθηκε η ψευδαίσθηση ότι ξέρουν περισσότερα πράγματα από όσα πραγματικά ξέρουν. Είναι φανερό τι προβλήματα δημιουργεί αυτή η ψευδαίσθηση, ειδικά στη σημερινή συγκυρία της πανδημίας.

Θυμάμαι, όταν ξέσπασε η πανδημία, πολλοί έλεγαν ότι δε θα έχουν πού να κρυφτούν οι αντιεμβολιαστές. Όχι μόνο δεν κρύφτηκαν, αλλά μας προέκυψε και νέα συνωμοσία: οι μάσκες. Δεν εξηγείται με απλό τρόπο το φαινόμενο των συνωμοσιολογικών θεωριών. Ούτε είναι δυνατόν στο παρόν κείμενο να αναλυθούν εκτενώς τα αίτια του φαινομένου ή να αντικρουστούν όλα τα επιχειρήματά τους. Εδώ θα καταπιαστώ μόνο με ένα επιχείρημα: το δικαίωμα της ελευθερίας της έκφρασης.  Είναι το τελευταίο τους καταφύγιο. Όταν κάποιος τους στριμώξει και ξεμείνουν από επιχειρήματα, επικαλούνται το δικαίωμα της ελευθερίας της γνώμης. Υποστηρίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να λένε την άποψή τους ακόμα και αν έρχεται σε σύγκρουση με την επιστήμη. Και έχουν δίκιο. Δεν είναι δυνατόν να τους απαγορεύσεις να εκφράζονται. Το θέμα όμως δεν είναι αν έχουν το δικαίωμα, που το έχουν, να πουν τη γνώμη τους· το θέμα είναι αν αξίζει να τη μάθουμε. Όπως αποδεχόμαστε το δικαίωμα να εκφράζουμε τη γνώμη μας, πρέπει να αποδεχτούμε και το δικαίωμα τ

Τα σχολεία, ως ολόκληρες μονάδες και όχι ατομικά ο κάθε εκπαιδευτικός, αξιολογούνται σε διάφορες χώρες. Αναμενόμενο ήταν η αξιολόγηση να εμφανιστεί και σε εμάς. Δεν πρωτοτυπεί και ποτέ η ελληνική εκπαιδευτική πολιτική. Διαρκώς καινοτομούμε αντιγράφοντας. Στις ελάχιστες περιπτώσεις που προτείνει κάποιος κάτι πραγματικά πρωτότυπο, η ιδέα του καταγγέλλεται ως ανεφάρμοστη στην Ελλάδα... Στην Αγγλία τα σχολεία αξιολογούνται εδώ και χρόνια από τον Ofsted, μία κυβερνητική υπηρεσία. Αυτήν την αξιολόγηση τη χρησιμοποιούν συχνά οι Άγγλοι γονείς για να επιλέξουν το σχολείο των παιδιών τους, ενώ είναι δυνατόν ακόμα και να κλείσουν σχολεία που παρουσιάζουν συστηματικά πολύ χαμηλή αξιολόγηση. Το ερώτημα φυσικά είναι αν αυτή η υπηρεσία κάνει καλά τη δουλειά της. Ένας τρόπος για να το ελέγξουμε είναι να εξετάσουμε αν η ατομική επίδοση του μαθητή εξαρτάται από την ποιότητα του σχολείου. Αν δηλαδή τα καλά σχολεία έχουν συνήθως μαθητές που έχουν υψηλές επιδόσεις, ενώ τα σχολεία που βρίσκονται χαμηλά στη