ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Οι δεκαδικοί είναι μια από τις πιο δύσκολες μαθηματικές έννοιες στο Δημοτικό, ειδικά όταν τους διδάσκεις στην Γ΄. Αυτές οι δυσκολίες με ώθησαν να σκεφτώ ένα παραμύθι για να τους κατανοήσουν καλύτερα οι φετινοί μαθητές μου. Προϋποθέτει να έχουν γίνει κάποιες ασκήσεις προκειμένου τα παιδιά να καταλαβαίνουν τη διαφορά ανάμεσα στη μονάδα, στα δέκατα και στα εκατοστά. Να έχουν χρησιμοποιήσει δηλαδή τις οπτικές αναπαραστάσεις που προτείνουν τα σχολικά βιβλία για να σχεδιάζουν τα δεκαδικά κλάσματα. Κάποια στιγμή, λοιπόν, μπαίνει και το παραμύθι. Το πότε ακριβώς δε γίνεται να αναλυθεί σε αυτήν την ανάρτηση. Εξυπακούεται ότι από μόνο του δεν αρκεί. Απαιτείται αρκετή εξάσκηση. Αλλά τουλάχιστον βοηθά.  «Τα πολύ παλιά χρόνια ήταν φίλοι ένας γίγαντας, ένας άνθρωπος και ένας νάνος. Κάθε τόσο μαζεύονταν και οι τρεις τους πότε στο σπίτι του ενός και πότε στου άλλου και έτρωγαν. Όταν μαζεύονταν στο σπίτι του γίγαντα έτρωγαν πάντα πίτσα. Και τι πίτσα! Όχι τίποτα μικρές αλλά τεράστιες, που μόνο ο γίγαντα

Πώς διδάσκεις στους μαθητές να λύνουν προβλήματα ανάλογων και αντιστρόφως ανάλογων ποσών; Δυστυχώς, αν ακολουθήσεις το σχολικό βιβλίο θα αντιμετωπίσεις προβλήματα. Ενώ φαίνεται λογικό να διδάξεις πρώτα τα ανάλογα ποσά, μέχρι να τα μάθουν, και μετά τα αντιστρόφως ανάλογα, στην πράξη προκύπτουν δυσκολίες. Θα φανούν μόλις βάλεις ένα τεστ με προβλήματα ανάλογων και αντιστρόφως ανάλογων ποσών. Οι μαθητές θα έχουν σχετικά υψηλά ποσοστά αποτυχίας, επειδή δε θα έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τους δύο τύπους προβλημάτων. Αποδοτικότερη μέθοδος είναι η μεικτή εξάσκηση. Σε μια-δυο μέρες εξηγείς στα παιδιά πώς να διακρίνουν τα προβλήματα των ανάλογων ποσών και πώς να τα λύνουν. Τη δεύτερη ή τρίτη μέρα τους εξηγείς πώς να διακρίνουν τα προβλήματα των αντιστρόφως ανάλογων ποσών. Με το που εξηγείς τα αντιστρόφως ανάλογα ποσά, δίνεις στους μαθητές ένα φυλλάδιο με προβλήματα ανάλογων και αντιστρόφως ανάλογων ποσών. Μαζί αρχίζετε και ξεχωρίζετε ποιο πρόβλημα ανήκει σε ποια κατηγορία. Σιγά-σιγά μειώνεις τις πα

  Πάνω κάτω όλοι μας έχουμε συναντήσει ανθρώπους που υποστηρίζουν με πάθος τις απόψεις τους σε θέματα στα οποία ούτε ειδικοί είναι ούτε τα γνωρίζουν σε βάθος. Είναι το γνωστό φαινόμενο Dunning-Kruger. Οι άνθρωποι συχνά πιστεύουν ότι είναι ικανότεροι από όσο πραγματικά είναι. Πιθανότατα θα έχετε διαβάσει και αλλού την προηγούμενη φράση. Τι σημαίνει όμως; Κατ’ αρχάς, όλοι μας σχεδόν γνωρίζουμε σε ποιους τομείς είμαστε αρχάριοι, αδαείς, ανίδεοι. Είναι πολύ δύσκολο να βρεις Έλληνα που να πιστεύει ότι είναι ειδικός στο μπέιζμπολ. Όταν έχουμε μηδενικές γνώσεις το ξέρουμε και δε νομίζουμε ότι έχουμε εκπληκτικές ικανότητες. Το φαινόμενο Dunning-Kruger δεν αναφέρεται σε αυτήν την περίπτωση. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν κάποιος αρχίζει να μεταβαίνει από το επίπεδο του αρχάριου στο επίπεδο του ερασιτέχνη. Εκεί, ενώ οι γνώσεις και οι ικανότητες αυξάνονται συνήθως με βραδύ ρυθμό, η αυτοπεποίθηση επιταχύνει. Εκεί αρχίζουν και τα προβλήματα. Πολλοί άνθρωποι, επειδή είδαν κάποια βίντεο, διάβασαν 5-6 έρευ

Στην Ελλάδα τα μεγαλύτερα εκπαιδευτικά προβλήματα θεωρούνται ότι είναι η απουσία αξιολόγησης, η βάση εισαγωγής και άλλα παρεμφερή. Στην πραγματικότητα υπάρχουν πολύ μεγαλύτερα. Λ.χ., συχνά οι ερευνητές ανακαλύπτουν νέες, αποτελεσματικότερες μεθόδους διδασκαλίας, που δύσκολα όμως θα τις δούμε στην τάξη. Γιατί; Πιστεύω ότι συμβαίνει επειδή η θεωρία πρέπει να μετασχηματιστεί για να μπορεί ο εκπαιδευτικός να την εφαρμόσει. Ο συνηθισμένος τρόπος παρουσίασής της δε διευκολύνει τους εκπαιδευτικούς να την αφομοιώσουν. Αυτή είναι και η αιτία που απαιτούμε οι επιμορφωτές να έχουν διδάξει ό,τι αναφέρουν. Από τη στιγμή που τα έχουν διδάξει, μπορούν να μας μιλήσουν διαφορετικά και να μας διευκολύνουν να τα εφαρμόσουμε κι εμείς. Παρακάτω εξηγώ αναλυτικά την άποψή μου.  Αφηρημένες αρχές Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι υπάρχουν αναρίθμητες θεωρίες: ξεκινούν από το δράμα και καταλήγουν στα βιντεοπαιχνίδια. Δεν είναι δυνατόν να ξέρεις να διδάσκεις με όλους αυτούς τους απίθανους τρόπους. Ούτε οι ερευνητές

Μια μέρα, κατά τη διάρκεια συζήτησης στην τάξη, ένα κοριτσάκι είχε σαστίσει. «Συμφωνείς με αυτά που σου λένε οι συμμαθητές σου;» τη ρώτησα. «Ναι» μου απάντησε. «Τότε δεν πρέπει να αλλάξεις γνώμη, αφού πιστεύεις ότι τελικά η άποψή σου δεν ήταν σωστή;». «Ναι, κύριε» και ηρέμησε αμέσως. Όταν μιλάμε για την κριτική σκέψη, έχουμε κατά νου το πώς θα βελτιώσουμε τη σκέψη των μαθητών. Η πραγματικότητα όμως είναι πολυπλοκότερη: δεν αρκεί να μάθουν να σκέφτονται· πρέπει και να επιθυμούν να σκέφτονται, να έχουν το θάρρος να λένε τη γνώμη τους, να έχουν το θάρρος να αλλάζουν γνώμη. Τι νόημα έχει να εκπαιδεύσεις ανθρώπους να σκέφτονται κριτικά και να μη θέλουν να το κάνουν; Δεν πρέπει δηλαδή να μάθουν να σκέφτονται μόνο με συγκεκριμένο τρόπο· πρέπει να μάθουν να τους αρέσει να συμπεριφέρονται και με συγκεκριμένο τρόπο. Για αυτόν τον λόγο τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι μιλούν για την ανάγκη να καλλιεργηθούν στους μαθητές και οι αντίστοιχες στάσεις ή προδιαθέσεις ή συνήθειες του νου. Δυσ

Όλες οι πολιτικές παρατάξεις υποστηρίζουν ότι θα φτιάξουν καλά δημόσια σχολεία μόλις γίνουν κυβέρνηση. Ανάλογα με την παράταξη, ανάλογες και οι προτάσεις. Δεν πρέπει να έχει περάσει από το μυαλό τους ότι αυτήν τη στιγμή δεν ξέρουμε πώς να φτιάξουμε καλά σχολεία.  Οι επιστήμες της εκπαίδευσης δεν είναι φυσικές επιστήμες· στις φυσικές επιστήμες υπάρχουν μεγάλες θεωρίες με πολύ καλή εμπειρική θεμελίωση, ευρεία αποδοχή, που ερμηνεύουν μεγάλη γκάμα φαινομένων: θεωρία της σχετικότητας, κβαντομηχανική, θεωρία της εξέλιξης.  Ποια είναι η αντίστοιχη πολύ καλά εμπειρικά τεκμηριωμένη, με ευρεία αποδοχή, θεωρία που μας εξηγεί τι είναι το καλό σχολείο και πώς φτιάχνεται; Δεν υπάρχει. Σε μας στην καλύτερη περίπτωση υπάρχει αποσπασματική, εμπειρική τεκμηρίωση μικρών θεωριών που ερμηνεύουν μικρό μέρος των εκπαιδευτικών φαινομένων. Θα δεις, π.χ., μία καλά τεκμηριωμένη θεωρία για το πώς να διδάξεις να διαβάζουν λέξεις οι μαθητές στην Α΄ Δημοτικού συμπεριλαμβάνοντας και τους μαθητές που έχουν δυσκολίες.

"The write thing Project 365(2) Day 12"   by  Keith Williamson  is licensed under  CC BY 2.0 Ψάχνοντας τη βιβλιογραφία για να βρω πώς διδάσκουμε την κριτική σκέψη, συνάντησα ένα χάος: κάθε ερευνητής υποστήριζε τη δική του θεωρία και, δυστυχώς, οι θεωρίες ούτε λίγες ήταν ούτε συνδέονταν μεταξύ τους. Η συνηθισμένη κατάσταση που συναντάς στον χώρο μας… Αναγκαστικά πάλεψα να βάλω μια τάξη. Κατέληξα σε ένα δικό μου θεωρητικό μοντέλο, το Μοντέλο Κριτικής Σκέψης (ΜΚΣ), που παρουσιάζει τι συμβαίνει στον νου κάποιου όταν σκέφτεται κριτικά. Το ΜΚΣ μού επιτρέπει πλέον να διασχίζω άνετα τον θεωρητικό χώρο και να καταλαβαίνω πολύ εύκολα τι υποστηρίζει κάθε ερευνητής. Όμως, όπως μου είπε και μία συνάδελφος στο σχολείο, πώς εφαρμόζονται όλα αυτά; Η πιο σωστή ερώτηση που θέτουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί. Δυστυχώς, δεν έχουμε την ισχύ να την επιβάλουμε... ούτε φυσικά το δικό μου μοντέλο εξηγεί στον εκπαιδευτικό τι θα κάνει στην τάξη. Άρα, το επόμενο βήμα ήταν να γράψω, αφού πρώτα εφαρμόσω τις σ