ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ

Βλέπω δασκάλους οι οποίοι χρόνο με τον χρόνο βελτιώνονται. Μελετούν, επιμορφώνονται, σπουδάζουν, αποκτούν τυπικά προσόντα, γίνονται καλύτεροι. Πού καταλήγει αυτή η ιστορία; Φεύγουν από την τάξη για να γίνουν διευθυντές, σύμβουλοι, προϊστάμενοι. Φεύγουν για να εξελιχτούν, να ικανοποιήσουν την πανανθρώπινη ανάγκη της προόδου. Φεύγουν για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα αφού στο επάγγελμά μας τα λεφτά είναι λίγα, ενώ οι ευκαιρίες να κερδίσεις περισσότερα από νόμιμες οδούς είναι ακόμα λιγότερες. Δεν τους κατηγορώ. Στενοχωριέμαι. Ξέρω ανθρώπους που είναι πραγματικά καλοί και προτιμούν να είναι σε ένα γραφείο παρά να δουλεύουν στην τάξη. Αν παραμείνουν δάσκαλοι ποια ικανοποίηση μπορούν να πάρουν; Σε τι καλύτερο μπορούν να ελπίζουν; Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να βελτιωθούμε. Η τάξη δεν σου δίνει αυτήν τη δυνατότητα. Για μένα ένα μέρος της λύσης είναι εξαιρετικά απλό. Ας καταργηθούν τα επιδόματα θέσης στον χώρο μας. Αν κάποιος θέλει να γίνει διευθυντής, σύμβουλος ή προϊστάμενος να γίνει

Πιστεύω ότι υπάρχουν δύο άκρα. Στο ένα βρίσκονται οι άνθρωποι που σέβονται τα πορίσματα της επιστήμης και κρίνουν την πραγματικότητα με βάση αυτά. Στο άλλο εκείνοι που δεν τα ασπάζονται και ακολουθούν έναν δρόμο αντιεπιστημονικό. Συνήθως τους πρώτους τους ονομάζουμε ορθολογιστές, ενώ τους δεύτερους σκοταδιστές. Συνήθως οι πρώτοι είναι σπουδαγμένοι και συγχέονται με τους άθεους, ενώ οι δεύτεροι είναι ασπούδαστοι και συγχέονται με τους θρήσκους. Δε δέχομαι κανέναν από τους παραπάνω διαχωρισμούς. Αντιεπιστημονικά σκέφτονται πολλοί άνθρωποι λογικοί οι οποίοι αρθρώνουν επιχειρήματα λογικά. Δεν είναι παράλογοι ή άλογοι. Απλώς αμφισβητούν την επιστημονική γνώση. Ούτε απαραίτητα οι αμφισβητήσεις αυτές έχουν σχέση με τη θρησκεία ή επηρεάζονται από τις σπουδές. Κλασικό παράδειγμα αντιεπιστημονικής στάσης είναι αυτή η κριτική που έχει ασκήσει ορθοπεδικός στον Μπαμπινιώτη για την ετυμολογία της λέξης "ορθοπεδική". Η κριτική αυτή αναιρεί και τους τρεις χαρακτηρισμούς. Καταρχήν, οι αιτι

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αρκετοί εκπαιδευτικοί βάζουν πολλή δουλειά για το σπίτι απαιτώντας μάλιστα να τη φορτωθούν οι γονείς. Η πλάκα είναι πως διαρκώς διαμαρτύρονται ότι οι γονείς δε διαβάζουν τα παιδιά τους επομένως τι να κάνουν κι αυτοί, λες και οι γονείς κάθονται ή είναι η δουλειά τους ή ακόμα χειρότερα ξέρουν πώς να διδάξουν. Με αυτή τη λογική, η οποία θέλει τους γονείς συνέχεια από πίσω για να μάθουν τα παιδιά τους γράμματα, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να διδαχτούν οι ξένες γλώσσες ή μαθήματα το γνωστικό αντικείμενο των οποίων δεν το γνωρίζουν οι γονείς. Δυστυχώς πολλές φορές είμαστε μόνοι μας και πρέπει να το αποδεχτούμε. Στην τελική, απέναντί μας έχουμε το παιδί και όχι τους γονείς. Τι πάει να πει δεν το βοηθάνε; Κι εμείς τι κάνουμε; Τα ρίχνουμε στους γονείς; Και το παιδί; Αν δε νοιάζονται, τότε οφείλουμε να νοιαστούμε εμείς. Μα ακόμα κι αν νοιάζονται είναι δυνατόν να ξέρουν τη δουλειά μας καλύτερα από εμάς ή έστω να τη γνωρίζουν όπως εμείς; Από την άλλη, ας μην φορτώνο

Steve Jobs. Κατά τη γνώμη μου η ζωή του έδειξε τρία πράγματα τα οποία, θέλοντας και μη, σχετίζονται με τα σχολεία. Πρώτον, ανέδειξε την αξία που έχει η Τέχνη στη ζωή μας. Πολλοί, ειδικά στην Ελλάδα, όταν μιλούν για την Τέχνη φαντάζονται έναν καλλιτέχνη πεινασμένο, ξυπόλυτο, συνήθως τρελό, ξεκομμένο από μας, ο οποίος χάνει την ώρα του για πράγματα που δεν αποφέρουν χρήματα. Ο Steve Jobs κατέρριψε αυτόν τον μύθο. Χρησιμοποίησε την Τέχνη για να δημιουργήσει τεχνολογικά επιτεύγματα, για να χτυπήσει τους ανταγωνιστές του, για να ομορφύνει τη ζωή μας. Μας δίδαξε πως το Κάλλος είναι αναπόσπαστο κομμάτι όλων των πτυχών της ζωής μας. Δεύτερον, απέδειξε ότι το μέλλον δεν είναι προδιαγεγραμμένο. Στον αντίποδα ελίσσεται με περίεργους και αφανέρωτους σε μας τρόπους. Ο ίδιος παράτησε το πανεπιστήμιο και παρακολούθησε μαθήματα τυπογραφίας. Στην Ελλάδα η τυπογραφία είναι συνώνυμη με την εκτύπωση των βιβλίων. Στην πραγματικότητα η τυπογραφία είναι η Τέχνη η οποία έχει σαν αντικείμενό της το βιβλίο.