Το επάγγελμά μας σίγουρα μαστίζεται από την έλλειψη του επαίνου. Όσο καλά και αν δουλέψεις δε είσαι ποτέ σίγουρος για τα αποτελέσματα του κόπου σου. Είμαστε, εκ των πραγμάτων, αναγκασμένοι τις επιβραβεύσεις να τις αναζητούμε στα λόγια των γύρω μας: στους άλλους δασκάλους, τους γονείς, τα παιδιά.
Το γεγονός αυτό, αν και αιτιολογεί την αγωνία μας για τις κρίσεις των τριών προαναφερθέντων πόλων, δεν τους καθιστά αυτόματα και έγκυρους κριτές του έργου μας. Αφήνοντας κατά μέρος τους συναδέλφους και τους μαθητές, θα ήθελα να εκφράσω τις απόψεις μου σχετικά με τους γονείς.
Άποψή μου είναι πως, όποιες και αν είναι οι γνώμες τους για μας, θετικές ή αρνητικές, θα πρέπει να μας αφήνουν ανεπηρέαστους. Κι αυτό, για τρεις κυρίως λόγους:
Α) Ο γονιός δεν έχει την απαιτούμενη παιδαγωγική κατάρτιση. Απεναντίας, η γνώμη του καθορίζεται από τους εξής παράγοντες:
- τις αναμνήσεις που έχει από τους δικούς του δασκάλους,
- τις συζητήσεις με άλλους γονείς,
- από συγκρίσεις με τους προηγούμενους δασκάλους που είχε το παιδί του ή δασκάλους άλλων γνωστών του παιδιών.
Το παρελθόν όμως δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο της απόδοσής μας, καθώς αποκλείει την πρόοδο και την εξέλιξη του επαγγέλματός μας. Έτσι, η ποιότητα δεν κρίνεται κοιτώντας πίσω (αν τα έργα μας συμφωνούν με ό,τι έκαναν οι παλιότεροι), αλλά βλέποντας μπροστά (δίνοντας απαντήσεις σε χρόνια προβλήματα που μαστίζουν την εκπαίδευσή μας).
Β) Βλέπει τη δουλειά που γίνεται μόνο στο παιδί του και όχι συνολικά στην τάξη. Έτσι, αν κάποιος γονιός μάς θεωρεί ιδανικό δάσκαλο για το παιδί του, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. Κάλλιστα μπορεί να έχουμε παραγκωνίσει κάποια άλλα παιδιά ή ακόμα και να έχουμε αδικήσει, γεγονός το οποίο να μην έχει πέσει στην αντίληψη του συγκεκριμένου γονιού ή, και αν έχει πέσει, αυτός να αδιαφορεί (στην περίπτωση λόγου χάρη που ο μαθητής είναι αθίγγανος ή έχει μαθησιακές δυσκολίες).
Γ) Δεν είναι παρών στο μάθημα. Πολλές φορές οι γονείς παραβλέπουν τη δουλειά που γίνεται στο σχολείο, αφού δεν είναι οι ίδιοι εκεί, και ως εκ τούτου κρίνουν το δάσκαλο είτε από αυτά που λέει το παιδί τους γι’ αυτόν είτε από την εργασία που έχει στο σπίτι. Η καθημερινή όμως επαφή μας με τα παιδιά μάς έχει δείξει την επιπολαιότητα που επιδεικνύουν πολλές φορές στην κρίση των προσώπων. Επιπλέον, ο γονιός συνήθως κρίνει τη δουλειά του σπιτιού από την ποσότητα και όχι από την ποιότητα, αγνοώντας την πιθανότητα η μεγάλη ποσότητα φωτοτυπιών να υποδηλώνει ελλιπή δουλειά στο σχολείο.
Βεβαίως, στη ζωή δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Γι’ αυτό δε μηδενίζω την κρίση των γονιών. Π.χ. χαρακτηριστικές περιπτώσεις στις οποίες ο κηδεμόνας έχει πιθανότατα δίκιο είναι όταν παραβιάζεται ο νόμος ή όταν ο ίδιος έχει παιδαγωγική κατάρτιση.
Οι παραπάνω περιπτώσεις, ωστόσο, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Σχόλια