Γιατί δε δείχνουμε τη δουλειά μας;

Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο ο Φλέμινγκ θα κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό την πενικιλίνη ή ο Μπελ το τηλέφωνο και οι αδελφοί Ράιτ θα καταχώνιαζαν σε κάποιο συρτάρι τα μυστικά της αεροναυπηγικής. Μας φαίνεται αδιανόητο. Ξέρουμε πως η επιστήμη προχωρά ανακοινώνοντας δημόσια τα αποτελέσματά της. Ωστόσο, καθημερινά χιλιάδες εκπαιδευτικοί κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Κρύβουμε επιμελώς το έργο μας από τα μάτια των άλλων.

Θα μου αντιτείνετε πως αρκετοί συνεργάζονται, ειδικά στην Α΄ Δημοτικού, μοιράζονται τις φωτοτυπίες τους ή ολόκληρα σχολεία συμμετέχουν σε περιβαλλοντικά και άλλα καινοτόμα προγράμματα. Δεν το αρνούμαι. Δεν έχω όμως αυτό στο νου μου. Πόσοι από μας καλούμε άλλους εκπαιδευτικούς στην τάξη μας για να μας παρακολουθήσουν; Οι τάξεις μας παραμένουν όλο το χρόνο ερμητικά κλειστές. Γιατί;

Σίγουρα είναι δικαίωμά μας να κλείνουμε την πόρτα. Χρειάζεται. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνει όποιος θέλει, όποτε θέλει. Μα εδώ δεν πρόκειται γι' αυτό. Η πόρτα δεν μένει κλειστή για να έχουμε την ησυχία μας. Την κλείνουμε για να κρύψουμε τις αδυναμίες μας, να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, να φαινόμαστε και προπάντων να πιστεύουμε ότι είμαστε αλάνθαστοι.

Πώς όμως θα βελτιωθούμε, αν δεν εκτεθούμε; Λέμε συνέχεια στους μαθητές μας ότι δεν πειράζει αν κάνουν λάθος, μα εμείς είμαστε οι πρώτοι που δεν το εφαρμόζουμε σ' εμάς. Θυμάμαι μια ρήση του Νίτσε, που διάβασα στην εφηβεία μου. Περίπου έλεγε τα εξής: "Όπως το φίδι αν δεν αλλάζει δέρμα πεθαίνει, έτσι και το πνεύμα αν δεν αλλάζει ιδέες νεκρώνεται".

Μα εκτός από την κριτική υπάρχει και ο θαυμασμός. Το έργο μας είναι άυλο, φευγαλέο. Αν δεν το δει κάποιος, χάνεται. Πόσες υπέροχες διδασκαλίες έχουν εξαφανιστεί; Γιατί να χαθούν κι άλλες;