Αρκεί μόνο η διδασκαλία του γραπτού λόγου;

Ο άνθρωπος διαρκώς παρατηρεί και ερμηνεύει ό,τι υπάρχει και συμβαίνει γύρω του. Με μια λέξη, σκέφτεται. Του φαίνεται δε τόσο αυτονόητος ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει τον κόσμο που απορεί με τους άλλους που δε συμμερίζονται τις απόψεις του. Έτσι, τις κοινοποιεί. Τις μοιράζεται με τους γύρω του ελπίζοντας ότι θα μειώσει τη διάσταση της δικής του αντίληψης και της αντίληψης των άλλων.

Έχει δε επινοήσει ποικίλα μέσα γι’ αυτόν τον σκοπό. Στην αρχή, είχε μόνο τον Λόγο, τον προφορικό. Έπειτα, δημιούργησε την Τέχνη, αργότερα τη Γραφή. Όλα προσπάθειες για να μεταδώσει στους συνανθρώπους του τη σκέψη και το συναίσθημα. Με όση μεγαλύτερη ακρίβεια μπορούσε.

Στην εποχή μας εμφανίστηκε κάτι καινούριο. Μέσα διάδοσης μηνυμάτων, όπως ο ήχος, η εικόνα και η γλώσσα, αιώνες τώρα χωρισμένα, ενώθηκαν. Το αποτέλεσμα γνωστό σε όλους. Το βίντεο.

Χρόνια, όμως, από την επινόησή του ο απλός άνθρωπος ήταν ένας παθητικός θεατής. Δεν μπορούσε να το δημιουργήσει παρά μόνο να το καταναλώσει. Όλα αυτά τελείωσαν με την έλευση του Web 2.0. Πλέον, σχεδόν ο οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει το δικό του βίντεο και να το ανεβάσει στο διαδίκτυο. Μπορεί να παίξει με τον ήχο, τη μουσική, την εικόνα και τον λόγο για να μεταδώσει τα δικά του μηνύματα στην παγκόσμια κοινότητα με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία.

Και το σχολείο; Εμμένει ακόμα στο γράψιμο. Το πολυτροπικό κείμενο, ο συνδυασμός δηλαδή γλώσσας, εικόνας, ήχου παραμένει παραγκωνισμένο. Δε λέω είναι σημαντική στις μέρες μας η καλλιέργεια του γραπτού λόγου –βλέπε ιστολόγια, φόρουμ, κοινωνικά δίκτυα, όλα ευκαιρίες γραπτής έκφρασης– αλλά φτάνει; Ξέρουμε ότι το μήνυμα μεταφέρεται καλύτερα μέσω ενός πολυτροπικού κειμένου. Ως πότε το σχολείο θα το αγνοεί;