Σήμερα για να διαγνωσθούν οι μαθησιακές δυσκολίες πρέπει να αποφασίσουν οι γονείς να πάνε τον μαθητή σε κάποιο διαγνωστικό κέντρο. Εμείς μπορούμε μόνο να το προτείνουμε. Αν αρνηθούν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο.
Αυτονόητο αίτημα να καθορίζουμε εμείς και όχι οι γονείς το πότε θα πάει ένας μαθητής σε διαγνωστικό κέντρο. Θεωρούμε πως μ’ αυτόν τον τρόπο πολλοί μαθητές που τώρα τους αρνούνται τη διάγνωση οι γονείς τους και, άρα, στερούνται την πιθανότητα εξατομικευμένης παρέμβασης, θα έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν προς όφελός τους αυτά που τους παρέχει η πολιτεία.
Μέχρι πρόσφατα συμφωνούσα κι εγώ με την παραπάνω θέση. Ώσπου σκέφτηκα το εξής: Έστω ότι πάμε ένα παιδί στο ΚΕΔΔΥ παρά τη θέληση των γονιών του. Τι θα γίνει; Οι γονείς θα αντιδράσουν, αρκετά βίαια πιθανότατα, δε θα δεχτούν τη γνωμάτευση και φυσικά δε θα στηρίξουν ούτε την εξατομικευμένη παρέμβαση στην οποία πρέπει να έχουν ενεργό μέρος.
Πώς μπορούμε θα ξεφύγουμε απ’ αυτήν την κατάσταση; Δύσκολα. Αφού δε μιλάμε ανοιχτά στην Ελλάδα για μαθησιακές δυσκολίες, αφού δεν τις έχουμε αποδεχτεί σαν κοινωνία, το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο. Διότι το πραγματικό θέμα με τις μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι η έγκαιρη διάγνωσή τους –πολύ σημαντική κι αυτή– αλλά η έγκαιρη αντιμετώπισή τους. Και για να γίνει αυτό πρέπει σαν κοινωνία να αρχίσουμε να συζητούμε κάποτε ανοιχτά για τις μαθησιακές δυσκολίες αντί να τις αγνοούμε.
Αυτονόητο αίτημα να καθορίζουμε εμείς και όχι οι γονείς το πότε θα πάει ένας μαθητής σε διαγνωστικό κέντρο. Θεωρούμε πως μ’ αυτόν τον τρόπο πολλοί μαθητές που τώρα τους αρνούνται τη διάγνωση οι γονείς τους και, άρα, στερούνται την πιθανότητα εξατομικευμένης παρέμβασης, θα έχουν τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν προς όφελός τους αυτά που τους παρέχει η πολιτεία.
Μέχρι πρόσφατα συμφωνούσα κι εγώ με την παραπάνω θέση. Ώσπου σκέφτηκα το εξής: Έστω ότι πάμε ένα παιδί στο ΚΕΔΔΥ παρά τη θέληση των γονιών του. Τι θα γίνει; Οι γονείς θα αντιδράσουν, αρκετά βίαια πιθανότατα, δε θα δεχτούν τη γνωμάτευση και φυσικά δε θα στηρίξουν ούτε την εξατομικευμένη παρέμβαση στην οποία πρέπει να έχουν ενεργό μέρος.
Πώς μπορούμε θα ξεφύγουμε απ’ αυτήν την κατάσταση; Δύσκολα. Αφού δε μιλάμε ανοιχτά στην Ελλάδα για μαθησιακές δυσκολίες, αφού δεν τις έχουμε αποδεχτεί σαν κοινωνία, το πρόβλημα είναι δυσεπίλυτο. Διότι το πραγματικό θέμα με τις μαθησιακές δυσκολίες δεν είναι η έγκαιρη διάγνωσή τους –πολύ σημαντική κι αυτή– αλλά η έγκαιρη αντιμετώπισή τους. Και για να γίνει αυτό πρέπει σαν κοινωνία να αρχίσουμε να συζητούμε κάποτε ανοιχτά για τις μαθησιακές δυσκολίες αντί να τις αγνοούμε.
Σχόλια
Θα συμφωνήσω μαζί σου...αλλά για το ίδιο το παιδί είναι και ψυχολογικό το θέμα...τουλάχιστον ίσως έτσι να καταφέρει κάποια στιγμή να κατανοήσει οτι δεν είναι χαζό!
(φυσικά αυτό έχει να κάνει και με την ηλικία του παιδιού!)
Ζητώ συγνώμη αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω πολλά πράγματα περι αυτού..έπρεπε δηλαδή να περάσουν 21χρόνια για να σκεφτεί κάποιος οτι μπορει να εχω δυσλεξία και τα συναφή?..Αλλά και πάλι,καλιο αργα παρα ποέτε δεν λένε?Η αδυνάμια του γονέα να καταλάβει το παιδί σε αυτό το θέμα είναι μεγαλό πρόβλημα..καθώς του διμιουργεί ένα επιπλέον..Έχω την εντίπωση οτι το παιδί σαν παιδί προσπαθεί να μπει και στην θέση των γονιών για να απαντήσει σε κάποια γιατί..αλλά σύγουρα μέχρι να κάνει δικά του παιδία δεν έχει την είκονα που πρέπει..
Όσο αφορα αυτό ακριβως που είπες..Εσυ σαν ενηλικάς(ελπίζω να καταλαβαίνεις με πια ένοια το λεω..γιατί και γω ενήλικος θεωρούμε πια)πως το βλέπεις?
Συγνώμη αν σε κούρασα με το μεγάλο σχόλιο μου..απλα ελπίζω να καταλαβαίνεις...
Και εγώ έχω κι εσύ και μη νομίζεις ότι δε πληγώνουμε τους γύρω μας εξαιτίας τους. Απλώς, όπως και οι γονείς σου, δεν το καταλαβαίνουμε. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι δεν πρέπει να αγωνιζόμαστε για να αλλάξουν τα πράγματα ή ότι δεν πρέπει να νιώθεις αδικημένος. Τι να νιώθεις δηλαδή δικαιωμένος; Επίσης, καλά κάνεις και τα λες. Είναι κι αυτός ένας τρόπος, ίσως ο καλύτερος, για να αλλάξουν τα πράγματα. Απλά δεν νομίζω ότι βοηθάει τη σχέση που έχεις με τους γονείς σου το έντονο ύφος απέναντί τους. Δε νομίζω ότι τελικά φταίνε αυτοί.
Ναι όλοι κάνουμε λάθη και σφάλαμτα και πληγώνουμε τους άλλους..αλλές φορες το καταλαβαίνουμε και ζητάμε συγνώμη(προσέχοντας μην ξανακάνουμε τα ίδια) και αλλές φορές ειναι καλό να μας το επισημένουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο οι άλλοι.
Δικαιωμένος στην Ελλάδα πολύ δύσκολα μπορει να νιώσει κάνεις αν και την αγαπώ και την λατρεύω..Αγωνίζεσαι ναι γιατί έτσι υπάρχει ζωή..αλλά και πάλι δεν νομίζω οτι θα αποδειχθει κάτι αν κερδίσεις μια τετοια μάχη...σε προσωπικό επίπεδο ίσως ναι..αλλά κατά πόσο αυτό σε καλύπτη στο σύνολο?
Προσπαθώ να τα λεω αλλα να μην είμαι πολύ μονόπλευρη ούτε πολύ γκάου όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω(χαχα!αστειάκι) απλά έχω πολύ πίκρα μέσα επι του θέματος και φως δεν υπάρχει πουθενα!
Προσπαθώ να μην έχω έντονο ύφος μαζί τους μην το νομίζεις,αν και πια σταμάτησα να το παλευω μαζί τους.
Όχι δεν φταίνε αυτοί για αυτό αλλά φταίνει επειδη δεν μπαίνουν λιγάκι να δουν και την θεση μου...και πιο συγκεκριμένα να προσπαθήσουν με κάποιο τρόπο να στηρίξουν αυτή την προσπάθεια αλλαγης στη ζωή μου,και όχι να με βλέπουν σαν ένα κακόμοιρο παιδί και ακόμα χειρότερα σαν ένα παιδί που είναι για "αλλού" ή τον άλλο κόσμο..Δεν έχω τίποτα κολητικό ούτε δαγκώνω!Είμαι εδω και πρέπει να μάθω να ζω και να δω τι θα κάνω με αυτό...και οχι να προσπαθώ να το κρύψω!