Ένα άλλο θέμα που με ενοχλεί πολύ είναι η ευκολία με την οποία ο οποιοσδήποτε έχει άποψη για την εκπαίδευση. Με μια απίστευτη ευκολία κρίνουν κι επικρίνουν, προτείνουν λύσεις κι απορούν που δεν εφαρμόζονται. Εν τω μεταξύ, από παιδαγωγικά μεσάνυχτα. Το γεγονός ότι υπάρχουν πολύ περισσότερες θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν τη μάθηση από ό,τι θεωρίες που προσπαθούν να εξηγήσουν την εξέλιξη των ειδών στη Βιολογία αποσιωπάται. Το γεγονός ότι η σημερινή σχολική πραγματικότητα δεν έχει καμιά σχέση με το χτες -εκτός κι αν η Ελλάδα τη δεκαετία του '60 ήταν πνιγμένη στους μετανάστες- δεν επισημαίνεται από κανέναν. Κανείς δε μιλά για τις μαθησιακές δυσκολίες ή όλοι μιλούν για την ανάπτυξη της κριτικής ικανότητας λες και είναι κάτι εύκολο να πραγματοποιηθεί. Ασχολίαστο παραμένει και το γεγονός ότι πάντα ο/η υπουργός παιδείας δεν έχει σπουδάσει κάποιο αντικείμενο σχετικό με την εκπαίδευση.
Πιο εκνευριστικό όμως απ' όλα είναι η αναφορά της αξιολόγησης. Όλοι την ευαγγελίζονται, κανείς δεν την αξιοποιεί. Πώς είναι δυνατόν να σχολιάζεις ένα σύστημα για το οποίο πάνω από τριάντα χρόνια δεν υπάρχει καμιά συστηματική αξιολόγηση. Τι να πεις; Τι μπορείς να πεις; Εξάλλου, ακόμα και σε φαινομενικά απλά ερωτήματα στην πραγματικότητα οι απαντήσεις είναι πολυσχιδείς. Π.χ. ας πάρουμε μια απλή ερώτηση. Πόσο καλά ξέρουν να γράφουν τα παιδιά που τελειώνουν το Δημοτικό; Κοιτάξτε τώρα πόσα υποερωτήματα έχει το συγκεκριμένο ερώτημα: Σε ποιο κειμενικό είδος αναφερόμαστε; Αφήγηση; Περιγραφή; Οδηγίες; Επιχειρηματολογικό κείμενο; Αφήγηση λογοτεχνική ή μη; Περιγραφή λογοτεχνική ή μη; Ποια είναι η βαρύτητα της ορθογραφίας στη συνολική εικόνα του κειμένου; Η ποίηση θα εξεταστεί; Πώς; Με ποιον τρόπο; Ποια είναι τα κριτήρια τα οποία θα μας πουν ότι το τάδε κείμενο είναι καλύτερο από το δείνα;
Και μόνο το τελευταίο ερώτημα είναι από μόνο του θέμα διδακτορικού. Και απλώς εξετάζω τη συγγραφή κειμένων στο τέλος της ΣΤ΄ τάξης. Σκεφτείτε πόσες ακόμα απορίες υπάρχουν σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν είμαι κατά της αξιολόγησης. Χωρίς αξιολόγηση δεν πάμε πουθενά. Ας το καταλάβουμε όλοι. Απλώς υποστηρίζω ότι είναι αντικείμενο ειδικών. Αφού γίνει και έχουμε στα χέρια μας τα πορίσματα μπορούμε να τα συζητούμε όσο θέλουμε. Και πάλι όμως οι λύσεις από ειδικούς θα έρθουν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Σε κάθε επιστημονικό κλάδο έτσι γίνεται. Το πώς μαθαίνουμε είναι ιδιαίτερα δύσκολο θέμα με το οποίο ασχολούνται ένα σωρό επιστημονικοί κλάδοι. Ψυχολόγοι, νευροεπιστήμονες, ειδικοί πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη. Η δική μου δουλειά είναι να μετατρέπω τα πορίσματα των παραπάνω επιστημόνων σε διδασκαλία και στη συνέχεια να ελέγχω για να δω τι πέτυχα. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο.
Πιο εκνευριστικό όμως απ' όλα είναι η αναφορά της αξιολόγησης. Όλοι την ευαγγελίζονται, κανείς δεν την αξιοποιεί. Πώς είναι δυνατόν να σχολιάζεις ένα σύστημα για το οποίο πάνω από τριάντα χρόνια δεν υπάρχει καμιά συστηματική αξιολόγηση. Τι να πεις; Τι μπορείς να πεις; Εξάλλου, ακόμα και σε φαινομενικά απλά ερωτήματα στην πραγματικότητα οι απαντήσεις είναι πολυσχιδείς. Π.χ. ας πάρουμε μια απλή ερώτηση. Πόσο καλά ξέρουν να γράφουν τα παιδιά που τελειώνουν το Δημοτικό; Κοιτάξτε τώρα πόσα υποερωτήματα έχει το συγκεκριμένο ερώτημα: Σε ποιο κειμενικό είδος αναφερόμαστε; Αφήγηση; Περιγραφή; Οδηγίες; Επιχειρηματολογικό κείμενο; Αφήγηση λογοτεχνική ή μη; Περιγραφή λογοτεχνική ή μη; Ποια είναι η βαρύτητα της ορθογραφίας στη συνολική εικόνα του κειμένου; Η ποίηση θα εξεταστεί; Πώς; Με ποιον τρόπο; Ποια είναι τα κριτήρια τα οποία θα μας πουν ότι το τάδε κείμενο είναι καλύτερο από το δείνα;
Και μόνο το τελευταίο ερώτημα είναι από μόνο του θέμα διδακτορικού. Και απλώς εξετάζω τη συγγραφή κειμένων στο τέλος της ΣΤ΄ τάξης. Σκεφτείτε πόσες ακόμα απορίες υπάρχουν σχετικά με το εκπαιδευτικό σύστημα.
Δεν είμαι κατά της αξιολόγησης. Χωρίς αξιολόγηση δεν πάμε πουθενά. Ας το καταλάβουμε όλοι. Απλώς υποστηρίζω ότι είναι αντικείμενο ειδικών. Αφού γίνει και έχουμε στα χέρια μας τα πορίσματα μπορούμε να τα συζητούμε όσο θέλουμε. Και πάλι όμως οι λύσεις από ειδικούς θα έρθουν, είτε μας αρέσει είτε όχι. Σε κάθε επιστημονικό κλάδο έτσι γίνεται. Το πώς μαθαίνουμε είναι ιδιαίτερα δύσκολο θέμα με το οποίο ασχολούνται ένα σωρό επιστημονικοί κλάδοι. Ψυχολόγοι, νευροεπιστήμονες, ειδικοί πάνω στην τεχνητή νοημοσύνη. Η δική μου δουλειά είναι να μετατρέπω τα πορίσματα των παραπάνω επιστημόνων σε διδασκαλία και στη συνέχεια να ελέγχω για να δω τι πέτυχα. Δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο.
Σχόλια