Μια προπόνηση μπάσκετ

Τις προάλλες καθόμουν στις εξέδρες σε ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ. Παρακολουθούσα την προπόνηση του μεγάλου μου γιου η οποία μόλις είχε ξεκινήσει. Ένας από τους δυο προπονητές, αφού εξήγησε πρώτα τι πρέπει να κάνουν τα παιδιά, έδωσε το σύνθημα. Τα παιδιά ξεχύθηκαν. Τα περισσότερα χτυπούσαν την μπάλα στο παρκέ αδέξια, αδυνατώντας να ακολουθήσουν τις οδηγίες του προπονητή. Όταν πέρασε κανά λεπτό, τα σταμάτησαν. Δεν πρόσβαλαν τα παιδιά. Απεναντίας, τα χώρισαν σε δύο ομάδες με βάση τις ικανότητές τους -η μία αποτελούνταν από παιδιά που ξεκίνησαν το μπάσκετ πέρυσι, ενώ η άλλη από παιδιά που ξεκίνησαν φέτος-, ανέλαβε ο καθένας από μία και έκαναν πιο απλές ασκήσεις, παρόμοιες με την αρχική. Καθ' όλη τη διάρκεια της προπόνησης είχαν συνεχώς τον νου τους για να βοηθήσουν όποιο παιδί υστερούσε κάπου. Δεν το πετύχαιναν πάντα. Όλο και κάποιο τους ξέφευγε. Δεν έπαυε όμως να είναι μια ωραία διδασκαλία.

Μακάρι να τα βλέπαμε και στα σχολεία συχνότερα... Διαρκής αξιολόγηση με σκοπό τη βελτίωση του παιδιού και όχι τη βαθμολόγησή του, άμεση προσαρμογή της διδασκαλίας με βάση τα πορίσματα της αξιολόγησης, εργασίες προσαρμοσμένες στις ανάγκες των μαθητών. Δε λέω ότι παρόμοιες πρακτικές δε γίνονται, αλλά ότι δε συνηθίζονται. Θα μου αντιτείνετε ότι αυτοί ήταν δύο και εμείς ένας. Ναι, αλλά πολλοί συνάδελφοι διδάσκουν σε μονοθέσια σχολεία ακόμα και με έξι τάξεις ολομόναχοι. Αυτοί πώς τα καταφέρνουν; Και δεύτερον, όταν ήμουν στην εξέδρα δε σκεφτόμουν πώς θα πραγματοποιηθεί αυτό, αλλά πότε θα γίνει. Όταν αφορά το παιδί σου, έχεις άλλες προτεραιότητες. Κι εμείς είμαστε για να τις υπηρετούμε.