Εθνικές Γιορτές (I)

Εθνική γιορτή, γιορτές και στα σχολεία. Βαρετές ϕυσικά. Ας είμαστε ειλικρινείς: όσο και να σκάμε, όσο και να κουραζόμαστε, το αισθητικό αποτέλεσμα ισούται με το μηδέν. Πριν με καταδικάσετε, σκεϕτείτε: πόσοι ενήλικοι οι οποίοι δεν έχουν παιδιά που να συμμετέχουν έρχονται να παρακολουθήσουν τις γιορτές μας; Πόσοι θα πλήρωναν για να μας δουν; Κανείς.

Γιατί; Από τη μια ϕταίει η τρυϕερή ηλικία των πρωταγωνιστών μας. Φταίει και η ελλιπής καλλιτεχνική παιδεία. Αν διδάσκαμε τα Μαθηματικά με την ίδια σοβαρότητα που διδάσκουμε το Θέατρο, αμϕιβάλλω αν τα παιδιά μας θα ήξεραν να μετράνε. Δυστυχώς, την Τέχνη δεν τη θέλει κανείς στην Ελλάδα. Αν τη θέλαμε θα της αϕιερώναμε και περισσότερες ώρες διδασκαλίας.

Από την άλλη όμως ϕταίει και η ποιότητα των έργων που τα παιδιά μας παρουσιάζουν στις γιορτές. Πάσχουν παντού: στα ελληνικά, στη θεματογραϕία… Έχω βαρεθεί κάθε χρόνο να ακούω τα ίδια και τα ίδια: οι μακαρονάδες Ιταλοί, ο ενθουσιασμός των δικών μας ϕαντάρων κ.τ.λ. Απουσιάζει τελείως η πραγματικότητα, ο ρεαλισμός. Ναι, υπήρχε ενθουσιασμός στην ελληνική κοινωνία με την κήρυξη του πολέμου. Όμως υπήρχαν και κακουχίες. Δεν μπορείς να περπατάς ώρες στο χιόνι, οι αρβύλες να ξεκολλούν με δυσκολία από τη λάσπη, με λιγοστό ϕαγητό, ο ϕίλος σου δίπλα να χάνει το πόδι του από τα κρυοπαγήματα κι εσύ να έχεις πανηγυρική διάθεση. Οι ϕαντάροι μας δεν πήγαιναν να διασκεδάσουν με τους Ιταλούς· να τους πολεμήσουν πήγαιναν. Κι ο πόλεμος είναι σκληρός, ανελέητος, δεν παίρνει το μέρος κανενός. Δεν μπορείς να κερδίσεις τον πόλεμο. Αυτός είναι πάντα ο νικητής. Κι αυτόν πρώτα πολέμησαν οι ϕαντάροι μας. Σ' αυτόν όρθωσαν ανάστημα. Όπως και όποτε μπορούσαν. Πού είναι οι ανθρώπινες στιγμές, οι ανθρώπινες αδυναμίες; Αυτές κάνουν τους ήρωες.

Κι αυτές λείπουν...