Κάθε λόγος για την αξιολόγηση πριν αυτή υλοποιηθεί είναι κενός. Ακόμα κι αν κάποιες κριτικές αποδειχτούν εύστοχες, δε θα εντυπωσιαστώ. Τόσα που έχουν γραϕτεί κατά καιρούς, λογικό είναι να πέσει κάποιος μέσα. Αν δεν εϕαρμοστεί η αξιολόγηση και δεν αναλυθεί κριτικά χρησιμοποιώντας στέρεες επιστημονικές μεθόδους, οι όποιες κριτικές γραϕτούν με κουτσομπολιό γειτονιάς θα μοιάζουν. Βέβαια, έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα να αερολογούμε χωρίς καμιά εμπειρική θεμελίωση, αλλά δε σημαίνει ότι είναι και σωστό.
Φυσικά, δεν είναι κακό να πεις κάποιες σκέψεις, αρκεί να ξέρεις ότι πρόκειται για σκέψεις, ϕόβους ή ελπίδες που εικάζεις ότι θα συμβούν. Κάποιες σκέψεις θα γράψω κι εγώ, διάσπαρτες, καθώς συστηματικότερη προσέγγιση δεν έχω χρόνο να κάνω.
Πρώτον, για μένα πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Όχι τόσο για να ϕύγει η σαβούρα, σημαντικό κι αυτό, όσο για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Είναι εκπληκτικό πως ακόμα και θέματα για τα οποία διαφωνούμε από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους δεν τα έχουμε λύσει μέσω της επιστημονικής έρευνας. Τόσο δύσκολο είναι να ϕτιάξουμε δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα και το ένα να διδαχθεί μόνο νέα ελληνικά, ενώ το άλλο, στις ίδιες ώρες διδασκαλίας, να κάνει αρχαία και νέα και στη συνέχεια να δούμε τις διαϕορές; Στην Ελλάδα είναι μάλλον ανέϕικτο…
Δεύτερο θετικό στοιχείο είναι ότι επιτέλους σπάει το ταμπού της αξιολόγησης και ξεκινάει, όπως τελικά ξεκινήσει και όπως τελικά εϕαρμοσθεί. Είναι μια αρχή, που τέλεια αποκλείεται να είναι όπως κάθε αρχή άλλωστε, την οποία οφείλουμε να αγωνιστούμε να βελτιώσουμε κι όχι να καταργήσουμε. Μόνο έτσι μπορεί να πάρουμε την κοινωνία με το μέρος μας. Κάθε συζήτηση περί κατάργησης απλώς εξεγείρει τον κόσμο. Άσε δε που είναι και ανόητη.
Το Υπουργείο, ϕυσικά, κατάϕερε πάλι να μπερδέψει τα πράγματα. Ενώ στα σχέδια για την αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών δεν εμπλέκονται πουθενά τα μαθησιακά αποτελέσματα, οι γονείς και οι μαθητές, στο τελευταίο νομοσχέδιο που ψηϕίστηκε μπήκαν τελικά στον χορό. Όταν αποϕασίσει να διευκρινίσει το Υπουργείο τι εννοεί θα μπορούμε να πούμε περισσότερα, ωστόσο δε θα σιωπήσω εντελώς. Για αρχή ας αναϕέρω μόνο πως η κοινωνιολογία της εκπαίδευσης έχει δείξει ότι οι μαθητικές επιδόσεις δεν εξαρτώνται μόνο από τον δάσκαλο, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως το οικονομικό και μορϕωτικό επίπεδο των γονιών. Τι θα κάνει το Υπουργείο με αυτά τα δεδομένα; Ελπίζω όχι ό,τι κάνει με την Τρόικα…
Ευχαρίστως να με αξιολογήσουν οι γονείς, αν πρώτα έχουν διαβάσει ό,τι έχω διαβάσει κι εγώ. Δεν έχω συναντήσει γονιό που να ξέρει τι είναι ευέλικτη ζώνη, διαθεματικότητα, διεπιστημονικότητα, μέθοδος πρότζεκτ, πράγματα δηλαδή που υπάρχουν στα αναλυτικά προγράμματα. Ούτε την ύλη των μαθημάτων δεν ξέρουν… Ποιον να κρίνουν επομένως;
Τι να πω και για τους μαθητές; Εμένα τα δικά μου πιστεύουν ότι είμαι ο καλύτερος δάσκαλος… πρωτάκια είναι… έχουν συναντήσει κι άλλον; Ακόμα και παιδιά Λυκείου που έχω ακούσει να εκϕέρουν κρίσεις για τους εκπαιδευτικούς τους δε με εντυπωσίασαν με την ανάλυσή τους. Κοινοτοπίες αναϕέρουν που κυκλοϕορούν εδώ και χρόνια στο χώρο.
Φυσικά, οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν απαγορεύουν σε γονείς και παιδιά να έχουν ορθές κρίσεις για τους εκπαιδευτικούς. Ποιος είναι αρμοδιότερος παρά οι μαθητές για να κρίνουν αν ένας εκπαιδευτικός είναι βάναυσος, απρόσωπος, αδιάϕορος; Όμως, πέρα από αυτά, να σταματήσει το παραμύθι ότι οι γονείς είναι οι αρμοδιότεροι όλων για να κρίνουν τους εκπαιδευτικούς, επειδή ενδιαϕέρονται για τα παιδιά τους. Πρώτον, δεν έχουν τις εξειδικευμένες γνώσεις για να το κάνουν —πόσοι γονείς ζητάνε να παπαγαλίζουν τα τέκνα τους· πόσοι γονείς ξέρουν τι είναι δυσλεξία· πόσοι γονείς ξέρουν ότι γράϕουμε ξίδι κι όχι ξύδι, στιλ κι όχι στυλ— και δεύτερον, αρκετοί δεν ϕροντίζουν και τόσο τα παιδιά τους —πόσοι διαμαρτύρονται για το αίσχος της παπαγαλίας και πόσοι για τα προβλήματα των ποδοσφαιρικών τους ομάδων· πόσοι διαμαρτύρονται για το αίσχος των φροντιστηρίων· πόσοι δεν έρχονται σε συναντήσεις γονέων· πόσοι δεν έρχονται για τους βαθμούς· πόσοι θάβουν τα παιδιά τους χαρακτηρίζοντας τα «ντουβάρια», «άχρηστα» κ.ά.· πόσοι είναι εντελώς ακατάλληλοι γονείς; Εδώ τους παρακαλάμε να πάνε τα παιδιά τους στο ΚΕΔΔΥ κι αρνούνται. Αυτό λέει πολλά…
Η συνέχεια σε άλλη ανάρτηση…
Φυσικά, δεν είναι κακό να πεις κάποιες σκέψεις, αρκεί να ξέρεις ότι πρόκειται για σκέψεις, ϕόβους ή ελπίδες που εικάζεις ότι θα συμβούν. Κάποιες σκέψεις θα γράψω κι εγώ, διάσπαρτες, καθώς συστηματικότερη προσέγγιση δεν έχω χρόνο να κάνω.
Πρώτον, για μένα πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση στην εκπαίδευση. Όχι τόσο για να ϕύγει η σαβούρα, σημαντικό κι αυτό, όσο για να ξέρουμε τι μας γίνεται. Είναι εκπληκτικό πως ακόμα και θέματα για τα οποία διαφωνούμε από τη δημιουργία του νεοελληνικού κράτους δεν τα έχουμε λύσει μέσω της επιστημονικής έρευνας. Τόσο δύσκολο είναι να ϕτιάξουμε δύο αντιπροσωπευτικά δείγματα και το ένα να διδαχθεί μόνο νέα ελληνικά, ενώ το άλλο, στις ίδιες ώρες διδασκαλίας, να κάνει αρχαία και νέα και στη συνέχεια να δούμε τις διαϕορές; Στην Ελλάδα είναι μάλλον ανέϕικτο…
Δεύτερο θετικό στοιχείο είναι ότι επιτέλους σπάει το ταμπού της αξιολόγησης και ξεκινάει, όπως τελικά ξεκινήσει και όπως τελικά εϕαρμοσθεί. Είναι μια αρχή, που τέλεια αποκλείεται να είναι όπως κάθε αρχή άλλωστε, την οποία οφείλουμε να αγωνιστούμε να βελτιώσουμε κι όχι να καταργήσουμε. Μόνο έτσι μπορεί να πάρουμε την κοινωνία με το μέρος μας. Κάθε συζήτηση περί κατάργησης απλώς εξεγείρει τον κόσμο. Άσε δε που είναι και ανόητη.
Το Υπουργείο, ϕυσικά, κατάϕερε πάλι να μπερδέψει τα πράγματα. Ενώ στα σχέδια για την αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών δεν εμπλέκονται πουθενά τα μαθησιακά αποτελέσματα, οι γονείς και οι μαθητές, στο τελευταίο νομοσχέδιο που ψηϕίστηκε μπήκαν τελικά στον χορό. Όταν αποϕασίσει να διευκρινίσει το Υπουργείο τι εννοεί θα μπορούμε να πούμε περισσότερα, ωστόσο δε θα σιωπήσω εντελώς. Για αρχή ας αναϕέρω μόνο πως η κοινωνιολογία της εκπαίδευσης έχει δείξει ότι οι μαθητικές επιδόσεις δεν εξαρτώνται μόνο από τον δάσκαλο, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως το οικονομικό και μορϕωτικό επίπεδο των γονιών. Τι θα κάνει το Υπουργείο με αυτά τα δεδομένα; Ελπίζω όχι ό,τι κάνει με την Τρόικα…
Ευχαρίστως να με αξιολογήσουν οι γονείς, αν πρώτα έχουν διαβάσει ό,τι έχω διαβάσει κι εγώ. Δεν έχω συναντήσει γονιό που να ξέρει τι είναι ευέλικτη ζώνη, διαθεματικότητα, διεπιστημονικότητα, μέθοδος πρότζεκτ, πράγματα δηλαδή που υπάρχουν στα αναλυτικά προγράμματα. Ούτε την ύλη των μαθημάτων δεν ξέρουν… Ποιον να κρίνουν επομένως;
Τι να πω και για τους μαθητές; Εμένα τα δικά μου πιστεύουν ότι είμαι ο καλύτερος δάσκαλος… πρωτάκια είναι… έχουν συναντήσει κι άλλον; Ακόμα και παιδιά Λυκείου που έχω ακούσει να εκϕέρουν κρίσεις για τους εκπαιδευτικούς τους δε με εντυπωσίασαν με την ανάλυσή τους. Κοινοτοπίες αναϕέρουν που κυκλοϕορούν εδώ και χρόνια στο χώρο.
Φυσικά, οι παραπάνω παρατηρήσεις δεν απαγορεύουν σε γονείς και παιδιά να έχουν ορθές κρίσεις για τους εκπαιδευτικούς. Ποιος είναι αρμοδιότερος παρά οι μαθητές για να κρίνουν αν ένας εκπαιδευτικός είναι βάναυσος, απρόσωπος, αδιάϕορος; Όμως, πέρα από αυτά, να σταματήσει το παραμύθι ότι οι γονείς είναι οι αρμοδιότεροι όλων για να κρίνουν τους εκπαιδευτικούς, επειδή ενδιαϕέρονται για τα παιδιά τους. Πρώτον, δεν έχουν τις εξειδικευμένες γνώσεις για να το κάνουν —πόσοι γονείς ζητάνε να παπαγαλίζουν τα τέκνα τους· πόσοι γονείς ξέρουν τι είναι δυσλεξία· πόσοι γονείς ξέρουν ότι γράϕουμε ξίδι κι όχι ξύδι, στιλ κι όχι στυλ— και δεύτερον, αρκετοί δεν ϕροντίζουν και τόσο τα παιδιά τους —πόσοι διαμαρτύρονται για το αίσχος της παπαγαλίας και πόσοι για τα προβλήματα των ποδοσφαιρικών τους ομάδων· πόσοι διαμαρτύρονται για το αίσχος των φροντιστηρίων· πόσοι δεν έρχονται σε συναντήσεις γονέων· πόσοι δεν έρχονται για τους βαθμούς· πόσοι θάβουν τα παιδιά τους χαρακτηρίζοντας τα «ντουβάρια», «άχρηστα» κ.ά.· πόσοι είναι εντελώς ακατάλληλοι γονείς; Εδώ τους παρακαλάμε να πάνε τα παιδιά τους στο ΚΕΔΔΥ κι αρνούνται. Αυτό λέει πολλά…
Η συνέχεια σε άλλη ανάρτηση…
Σχόλια
υγ. ξύδι, στυλ.
Και έλεος πια με τις αξιολογήσεις....δεν φτάνει που το κ΄ρατος τους δασκάλους τους πληρώνει νεοδιόριστους με 650 ευρώ, θα τους σπάει και τα νεύρα από πάνω? Με απειλές, εκφοβισμό, κυρώσεις κτλ? Τουλάχιστον πρίν, έστω με λίγα λεφτά μπορούσαν να αφοσιωθούν στο έργο τους δίχως να ανταγωνίζονται οι δάσκαλοι μεταξύ τους εντός του σχολείου ηια το ποιός έχει τους καλύτερους μαθητές.
Σε αρχική φάση ας γίνει μία αξιολόγηση για το ποιοί εκπαιδευτικοί εμφανίζονται κατταρχήν στο σχολείο και ποιοί όχι γιατί πολλοί τζάμπα πληρώνονται. Επίσης ποιοί έχουν ίσως ακόμη και υπέρογκη περιουσία επειδή μπορεί να δουλέυουν παράλληλα και σε φροντιστήριο. Αυτούς μία φορά να διώξει οριστικά το κράτος (που είναι σίγουρα 2.000 άτομα) και στην θέση τους ας προσλάβει επιτέλους και έναν αξιοπρεπή αριθμό μονίμων εκπαιδευτικών. Προσλήψεις ας πουμε του ΠΕ 70 του τύπου, 5 προσλήψεις μόνιμες και κάθε μήνα από 20 και 30 προσωρινούς αναπληρωτές ΔΕΝ είναι λύση.
Αλλά που θα τους πάει ΚΑΠΟΙΑ στιγμή δεν θα μπορέσουν να βάλουν και άλλα μέτρα, δεν θα μπορέσουν να καλύψουν τα τεράστια κενά στα σχολεία, δεν θα μπορέσουν να αξιολογήσουν κιάλλο ούτε να μειώσουν κι άλλο τον μισθό και θα αναγκαστούν να υποχωρήσουν θέλουν δε θέλουν.