Οι απεργίες

Όποτε ακούω προκήρυξη απεργίας αναρωτιέμαι πόσες απεργίες θα περάσουν για να καταλάβουμε ότι αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Δεν έχουμε κερδίσει ποτέ τίποτα το ουσιαστικό σε σχέση πάντα με αυτά που έχουν κερδίσει άλλοι επαγγελματικοί κλάδοι. Χρόνια στο Δημόσιο οι μισθοί μας ήταν οι χαμηλότεροι. Δε λέω, φυσικά, να μην αγωνιστούμε· λέω να αγωνιστούμε αποτελεσματικότερα.

Η γνώμη μου είναι πως το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι το οικονομικό. Είναι βαθύτερο κι έχει σχέση με το επαγγελματικό μας κύρος. Μπορεί όλοι να αναφωνούν: «Όλα είναι θέμα παιδείας», όταν όμως έρθει η ώρα μάς θεωρούν κατώτερους. Αν δε λυθεί αυτό, αν δε μας θεωρούν σπουδαίους, πώς είναι δυνατόν να περιμένουμε να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας;

Για να αλλάξει η κατάσταση πρέπει να κινηθούμε σε δύο κατευθύνσεις. Πρώτον, να δουλέψουμε περισσότερο. Να δουλέψουμε τα απογεύματα, να δουλέψουμε τα Σαββατοκύριακα, να δουλέψουμε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, να δουλέψουμε το καλοκαίρι. Το ξέρουμε ότι οι περισσότεροι δεν το κάνουν. Πρέπει όμως να αλλάξουμε συνήθειες. Αντί να λέει η κοινωνία ότι καθόμαστε 5 μήνες τον χρόνο, να λέει ότι δουλεύουμε όλο τον χρόνο. Πώς θα σε σεβαστεί ο διπλανός σου, όταν πιστεύει ότι εσύ κάθεσαι κι αυτός δουλεύει;

Από την άλλη, εξίσου σημαντικό είναι να πείσουμε την κοινωνία ότι το επάγγελμά μας είναι σπουδαίο. Δυστυχώς, στη χώρα μας, ειδικά τα επιστημονικά επαγγέλματα, μας θεωρούν υποδεέστερους. Το πρόβλημα είναι ότι το πιστεύουν και πολλοί από μας. Θεωρούν ότι οι δικηγόροι, οι εισαγγελείς, οι δικαστές, οι πολιτικοί μηχανικοί, οι αρχιτέκτονες, οι γιατροί είναι κατά πολύ ανώτεροι. Άμα δεν το πιστεύουμε εμείς, γιατί να το πιστεύουν οι άλλοι; Το επάγγελμά μας είναι ανεκτίμητο. Αυτή είναι η αλήθεια. Γιατί από τη μια ασχολείται με το πιο πολύτιμο τμήμα της κοινωνίας, τα παιδιά, και από την άλλη γιατί ασχολείται με το πιο ανθρώπινο στοιχείο του ανθρώπου, τον νου και την προσωπικότητά του. Αυτοί είμαστε, πρέπει να το πιστέψουμε, πρέπει να το διαδώσουμε.

Πώς; Προφανώς, οι απεργίες δεν έχουν πετύχει τίποτα μέχρι τώρα. Άρα, ψάχνουμε για κάτι διαφορετικό. Η γνώμη μου είναι να διδαχτούμε από τα κινήματα των μειονοτήτων που ξεπήδησαν τη δεκαετία του 60 και του 70. Φεμινιστικό κίνημα, οικολογικό, το κίνημα των μαύρων, το κίνημα των ομοφυλόφιλων. Όλοι τους ξεκίνησαν από πολύ χαμηλά και δείτε πού έχουν φτάσει σήμερα. Θυμάμαι τη δεκαετία του 80 αν μιλούσες για το περιβάλλον, γελούσαν όλοι· τη δεκαετία του 50 ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες στην Ελλάδα· οι μαύροι 50 χρόνια μετά την ιστορική ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «Έχω ένα όνειρο» κατάφεραν να έχουν μαύρο πρόεδρο· η μία χώρα μετά την άλλη αναγνωρίζουν το γάμο των ομοφυλόφιλων. Κι εμείς τι έχουμε καταφέρει; Η πραγματικότητα είναι ότι το guy parade μάς ξεπέρασε...

Περαιτέρω διευκρινίσεις