Πώς εντάσσουμε στη διδασκαλία μας την επίσκεψη ενός συγγραφέα στην τάξη; Με ποιον τρόπο οφείλουμε να προετοιμάσουμε τους μαθητές ώστε να αποκομίσουν τα μέγιστα δυνατά οφέλη;
Έχω παρατηρήσει δύο πρακτικές. Η πρώτη είναι πιο φανταχτερή και χρησιμοποιεί διάφορα παιχνίδια-δρώμενα με αφετηρία έργα του συγγραφέα. Μπορεί να είναι κάτι απλό, όπως η δημιουργία ενός σταυρόλεξου ή μιας κρεμάλας με λέξεις παρμένες από βιβλία του ή κάτι πιο σύνθετο και θεαματικό σαν τη δραματοποίηση ενός αποσπάσματος.
Η δεύτερη πρακτική είναι αθόρυβη. Ο εκπαιδευτικός επιχειρεί άμεσα να συνδέσει την επίσκεψη με τους στόχους του γλωσσικού μαθήματος, και κυρίως τη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Για παράδειγμα οι μαθητές ρωτούν:
Πρόκειται για ερωτήματα που βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν τη διαδικασία που ακολουθούμε στο γράψιμο, τους δίνουν την ευκαιρία να μπουν στον κόσμο και στους προβληματισμούς του συγκεκριμένου επαγγέλματος.
Κάτι άλλο ριζικά διαφορετικό δε μου έρχεται στον νου. Καλό θα ήταν να γίνει μια συζήτηση για τα οφέλη κάθε κατηγορίας ή και για την ύπαρξη άλλων δραστηριοτήτων που δεν εντάσσονται στην παραπάνω ταξινόμηση. Προσωπικά τάσσομαι με τη δεύτερη. Θα μπορούσα να αποφύγω τον σκόπελο της σύγκρισης, λέγοντας ότι και οι δύο δρόμοι χρειάζονται. Δεν το πιστεύω όμως. Κι αυτό επειδή δε νομίζω ότι συνδέονται οι δραστηριότητες της πρώτης κατηγορίας με διδακτικούς στόχους ή τουλάχιστον με διδακτικούς στόχους που θα έπρεπε να υπάρχουν όταν πραγματοποιούνται αντίστοιχες εκδηλώσεις. Ποιος άλλος να είναι ο στόχος της επίσκεψης από το να έρθουν τα παιδιά σε επαφή, να γνωρίσουν τον συγγραφικό χώρο και βοηθούν από αυτή την επαφή, ώστε να γίνουν καλύτεροι αναγνώστες και συγγραφείς;
Επιπλέον, κανείς όταν διαβάζει λογοτεχνία δεν παίζει μετά κρεμάλα. Απεναντίας, ψάχνει το επόμενο βιβλίο. Δραστηριότητες αυτού του είδους μου φαίνονται αφύσικες, που μάλλον απομακρύνουν παρά βοηθούν να προσεγγίσει ο ανήλικος τον κόσμο των βιβλίων και εντέλει τον κόσμο των μεγάλων.
Έχω παρατηρήσει δύο πρακτικές. Η πρώτη είναι πιο φανταχτερή και χρησιμοποιεί διάφορα παιχνίδια-δρώμενα με αφετηρία έργα του συγγραφέα. Μπορεί να είναι κάτι απλό, όπως η δημιουργία ενός σταυρόλεξου ή μιας κρεμάλας με λέξεις παρμένες από βιβλία του ή κάτι πιο σύνθετο και θεαματικό σαν τη δραματοποίηση ενός αποσπάσματος.
Η δεύτερη πρακτική είναι αθόρυβη. Ο εκπαιδευτικός επιχειρεί άμεσα να συνδέσει την επίσκεψη με τους στόχους του γλωσσικού μαθήματος, και κυρίως τη συγγραφή λογοτεχνικών κειμένων. Για παράδειγμα οι μαθητές ρωτούν:
- Τι κάνει για να εμπνευστεί το επόμενο θέμα του.
- Πόσες φορές διορθώνει το κείμενό του πριν το δώσει στον εκδοτικό οίκο.
- Από πού επηρεάστηκε.
- Γιατί γράφει.
Πρόκειται για ερωτήματα που βοηθούν τα παιδιά να κατανοήσουν τη διαδικασία που ακολουθούμε στο γράψιμο, τους δίνουν την ευκαιρία να μπουν στον κόσμο και στους προβληματισμούς του συγκεκριμένου επαγγέλματος.
Κάτι άλλο ριζικά διαφορετικό δε μου έρχεται στον νου. Καλό θα ήταν να γίνει μια συζήτηση για τα οφέλη κάθε κατηγορίας ή και για την ύπαρξη άλλων δραστηριοτήτων που δεν εντάσσονται στην παραπάνω ταξινόμηση. Προσωπικά τάσσομαι με τη δεύτερη. Θα μπορούσα να αποφύγω τον σκόπελο της σύγκρισης, λέγοντας ότι και οι δύο δρόμοι χρειάζονται. Δεν το πιστεύω όμως. Κι αυτό επειδή δε νομίζω ότι συνδέονται οι δραστηριότητες της πρώτης κατηγορίας με διδακτικούς στόχους ή τουλάχιστον με διδακτικούς στόχους που θα έπρεπε να υπάρχουν όταν πραγματοποιούνται αντίστοιχες εκδηλώσεις. Ποιος άλλος να είναι ο στόχος της επίσκεψης από το να έρθουν τα παιδιά σε επαφή, να γνωρίσουν τον συγγραφικό χώρο και βοηθούν από αυτή την επαφή, ώστε να γίνουν καλύτεροι αναγνώστες και συγγραφείς;
Επιπλέον, κανείς όταν διαβάζει λογοτεχνία δεν παίζει μετά κρεμάλα. Απεναντίας, ψάχνει το επόμενο βιβλίο. Δραστηριότητες αυτού του είδους μου φαίνονται αφύσικες, που μάλλον απομακρύνουν παρά βοηθούν να προσεγγίσει ο ανήλικος τον κόσμο των βιβλίων και εντέλει τον κόσμο των μεγάλων.
Σχόλια