Εδώ και 8 χρόνια είχα γράψει μια ανάρτηση για την αυτο-αποτελεσματικότητα η οποία τον τελευταίο καιρό ψιλοκυκλοφορεί στο διαδίκτυο, τουλάχιστον για τα δεδομένα κυκλοφορίας του ιστολογίου μου. Δεν είναι άσχημη, μα είναι γραμμένη σε ύφος ακαδημαϊκό, εν μέρει αταίριαστο με ιστολόγιο. Οπότε, είπα να πω κάποια πράγματα πιο απλά και ελπίζω καλύτερα.
Κάπου κάποτε πέτυχα σε ολοήμερο μια μαθήτρια η οποία αρνούνταν να κάνει τις εργασίες της. Σαν να μην έφτανε αυτό με κορόιδευε κι από πάνω. Για όσους δε με ξέρετε, και είστε η συντριπτική πλειοψηφία, είμαι 1,90. Άρα πρέπει να είχε πολύ θράσος η μικρή για να με κοροϊδεύει. Ή τουλάχιστον αυτό λέει η κυρίαρχη νοοτροπία.
Υπάρχει όμως και μια άλλη άποψη: ότι για το συγκεκριμένο παιδί το σχολείο δεν είναι μια ευχάριστη εμπειρία. Αν είσαι υπέρ της πρώτης, προσπαθείς να σπάσεις τον τσαμπουκά του παιδιού. Και για να είμαστε ειλικρινείς, συνήθως καταφεύγεις στη βία. Αν είσαι υπέρ της δεύτερης, προσπαθείς να λύσεις τα προβλήματα του παιδιού. Και για να είμαστε και πάλι ειλικρινείς, συνήθως καταφεύγεις στη βιβλιογραφία.
Αν, λοιπόν, ανοίξεις κάνα βιβλίο θα δεις ότι ένα βασικό πρόβλημα που έχουν οι φασαριόζοι μαθητές είναι οι κακοί βαθμοί. Δεν τους αρέσουν, δεν τους θέλουν· μα δεν μπορούν να τους αποφύγουν. Άρα, αντιμετωπίζουν την εξής κατάσταση: δε θέλουν να έχουν τους συγκεκριμένους βαθμούς, αλλά δεν μπορούν να τους ξεφορτωθούν. Τι να κάνουν;
Τι άλλο από φασαρία! Είναι η πιο απλή λύση. Γιατί; Επειδή προτιμάμε να μας λένε ανάγωγους παρά ανόητους. Γιατί μπορεί να παίζουμε με τις λέξεις και να μιλάμε για αδύναμους μαθητές, αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι συγκεκριμένοι μαθητές αισθάνονται αδύναμοι. Και στην τελική, ποιος θέλει να είναι αδύναμος;
Η μόνη λύση, επομένως, είναι η φασαρία. Εκτός κι αν τους βοηθήσει κάποιος. Αν παρακάμψει την αυθάδεια, δει πιο μέσα και παρέμβει κατάλληλα. Κι όταν λέω κατάλληλα εννοώ να προσαρμόσει τη διδασκαλία στις ανάγκες τους, για να γνωρίσουν και πάλι την επιτυχία. Να πάει δηλαδή πιο πίσω, όπου ακριβώς χρειάζεται, για να αρχίσουν να ανεβαίνουν και πάλι.
Δεν είναι εύκολο. Δεν κάνουμε ιδιαίτερα· υποτροπιάζουν· δεν μας εμπιστεύονται — είναι όμως αναγκαίο. Πρέπει να πέσουμε στη λάσπη, όσο είναι δυνατόν, και να προσπαθήσουμε για το καλύτερο. Θαύματα δε γίνονται· μπορεί όμως να βελτιωθούν τα πράγματα, αν αποδεχτούμε ότι είναι δυνατόν να τους επηρεάσουμε. Κι αν φυσικά μελετήσουμε για να βρούμε αποτελεσματικότερες μεθόδους διδασκαλίας. Δίχως αυτό δε γίνεται τίποτα...
Σχόλια