Θα ξεκινήσω με δύο παραδοχές: πρώτον, όταν μιλάει ένας εκπαιδευτικός με άτομο εκτός εκπαίδευσης συνήθως επιρρίπτει τις ευθύνες για τα εκπαιδευτικά προβλήματα σε όλους τους άλλους εκτός από τους εκπαιδευτικούς· δεύτερον, όταν μιλούν εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας με εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας, συχνά η συζήτηση βρίθει αλληλοκατηγοριών. Πιστεύω ότι βλέπετε την αντίφαση: στην πρώτη περίπτωση δε φταίνε οι εκπαιδευτικοί, ενώ στη δεύτερη φταίνε οι εκπαιδευτικοί, απλώς ο εκάστοτε ομιλητής δεν ανήκει στην ομάδα που προκαλεί τα δεινά.
Κι όλο αυτό γιατί φοβόμαστε να πούμε ότι φταίμε κι εμείς. Ή μάλλον επειδή το βλέπουμε σαν φταίξιμο και όχι σαν πρόκληση. Γιατί τι αξία έχει το επάγγελμά μας, αν μπορούμε να διδάξουμε μόνο την περιορισμένη ομάδα ευφυών και πειθαρχημένων παιδιών; Ε, αυτό πάνω κάτω μπορεί να το κάνει ο καθένας. Το ενδιαφέρον αρχίζει από κει και πέρα. Το ενδιαφέρον αρχίζει όταν κάνεις τη διαφορά.
Αυτός είναι και ο λόγος που όταν περιγράφουμε διδασκαλίες, περιγράφουμε θριάμβους. Δε νιώθουμε άνετα με τις αποτυχίες μας. Μας βασανίζουν. Έτσι, κι εγώ για αλλαγή θα γράψω για μια αποτυχία, μια αυθεντική, γνήσια αποτυχία όπου όλα πήγαν στραβά. Πιστεύω ότι κατά βάθος όλοι μας έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για τις αποτυχίες κι όχι για τις επιτυχίες. Αν δεν το κάνουμε, δε θα καταλάβουμε ποτέ ότι η δουλειά μας είναι να βελτιωνόμαστε και όχι να είμαστε αλάνθαστοι.
Μια Τρίτη, λοιπόν, είχα αποφασίσει να διδάξω μαθηματικά το πρώτο δίωρο. Δεν έχει σημασία τι θα δίδασκα· σημασία έχει πως ήμουν σίγουρος ότι το μάθημα θα πήγαινε καλά. Μπορούσα να δω ξεκάθαρα στο μυαλό μου πώς θα κυλούσαν τα πράγματα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ήταν μια εξαίσια ταινία η οποία δεν προβλήθηκε ποτέ στην τάξη μου...
Κι όλο αυτό γιατί φοβόμαστε να πούμε ότι φταίμε κι εμείς. Ή μάλλον επειδή το βλέπουμε σαν φταίξιμο και όχι σαν πρόκληση. Γιατί τι αξία έχει το επάγγελμά μας, αν μπορούμε να διδάξουμε μόνο την περιορισμένη ομάδα ευφυών και πειθαρχημένων παιδιών; Ε, αυτό πάνω κάτω μπορεί να το κάνει ο καθένας. Το ενδιαφέρον αρχίζει από κει και πέρα. Το ενδιαφέρον αρχίζει όταν κάνεις τη διαφορά.
Αυτός είναι και ο λόγος που όταν περιγράφουμε διδασκαλίες, περιγράφουμε θριάμβους. Δε νιώθουμε άνετα με τις αποτυχίες μας. Μας βασανίζουν. Έτσι, κι εγώ για αλλαγή θα γράψω για μια αποτυχία, μια αυθεντική, γνήσια αποτυχία όπου όλα πήγαν στραβά. Πιστεύω ότι κατά βάθος όλοι μας έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε για τις αποτυχίες κι όχι για τις επιτυχίες. Αν δεν το κάνουμε, δε θα καταλάβουμε ποτέ ότι η δουλειά μας είναι να βελτιωνόμαστε και όχι να είμαστε αλάνθαστοι.
Μια Τρίτη, λοιπόν, είχα αποφασίσει να διδάξω μαθηματικά το πρώτο δίωρο. Δεν έχει σημασία τι θα δίδασκα· σημασία έχει πως ήμουν σίγουρος ότι το μάθημα θα πήγαινε καλά. Μπορούσα να δω ξεκάθαρα στο μυαλό μου πώς θα κυλούσαν τα πράγματα με την παραμικρή λεπτομέρεια. Ήταν μια εξαίσια ταινία η οποία δεν προβλήθηκε ποτέ στην τάξη μου...
Τα μικρά δεν θυμόνταν τίποτα. Ξέχασα ότι η μάθηση στηρίζεται σε γερές δόσεις επανάληψης και ότι όσο κι αν τις ξεχνάς, αυτές επιμένουν να σου χτυπούν την πόρτα. Και όταν επιχείρησα να την πραγματοποιήσω, δεν την οργάνωσα σωστά. Ό,τι υλικό έδωσα έγινε παιχνίδι...
«Αυτό το παιδί δεν προσέχει!»
«Το άλλο μιλάει συνέχεια!»
«Τούτο έχει δυσκολίες στα μαθηματικά!»
«Εκείνο δεν είναι και το πιο έξυπνο!»
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουν περάσει αυτές οι σκέψεις από το μυαλό μας; Πόσες και πόσες φορές απέτυχαν να μας βοηθήσουν; Πόσες και πόσες φορές θα τις επαναλάβουμε ακόμα; Την επόμενη μέρα έκανα το μόνο που μπορούσα να κάνω: άλλαξα τη διδασκαλία μου...
Σχόλια