Γιατί δε δείχνουμε τη δουλειά μας;

Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο ο Φλέμινγκ θα κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό την πενικιλίνη ή ο Μπελ το τηλέφωνο και οι αδελφοί Ράιτ θα καταχώνιαζαν σε κάποιο συρτάρι τα μυστικά της αεροναυπηγικής. Μας φαίνεται αδιανόητο. Ξέρουμε πως η επιστήμη προχωρά ανακοινώνοντας δημόσια τα αποτελέσματά της. Ωστόσο, καθημερινά χιλιάδες εκπαιδευτικοί κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Κρύβουμε επιμελώς το έργο μας από τα μάτια των άλλων.

Θα μου αντιτείνετε πως αρκετοί συνεργάζονται, ειδικά στην Α΄ Δημοτικού, μοιράζονται τις φωτοτυπίες τους ή ολόκληρα σχολεία συμμετέχουν σε περιβαλλοντικά και άλλα καινοτόμα προγράμματα. Δεν το αρνούμαι. Δεν έχω όμως αυτό στο νου μου. Πόσοι από μας καλούμε άλλους εκπαιδευτικούς στην τάξη μας για να μας παρακολουθήσουν; Οι τάξεις μας παραμένουν όλο το χρόνο ερμητικά κλειστές. Γιατί;

Σίγουρα είναι δικαίωμά μας να κλείνουμε την πόρτα. Χρειάζεται. Δεν είναι δυνατόν να μπαίνει όποιος θέλει, όποτε θέλει. Μα εδώ δεν πρόκειται γι' αυτό. Η πόρτα δεν μένει κλειστή για να έχουμε την ησυχία μας. Την κλείνουμε για να κρύψουμε τις αδυναμίες μας, να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, να φαινόμαστε και προπάντων να πιστεύουμε ότι είμαστε αλάνθαστοι.

Πώς όμως θα βελτιωθούμε, αν δεν εκτεθούμε; Λέμε συνέχεια στους μαθητές μας ότι δεν πειράζει αν κάνουν λάθος, μα εμείς είμαστε οι πρώτοι που δεν το εφαρμόζουμε σ' εμάς. Θυμάμαι μια ρήση του Νίτσε, που διάβασα στην εφηβεία μου. Περίπου έλεγε τα εξής: "Όπως το φίδι αν δεν αλλάζει δέρμα πεθαίνει, έτσι και το πνεύμα αν δεν αλλάζει ιδέες νεκρώνεται".

Μα εκτός από την κριτική υπάρχει και ο θαυμασμός. Το έργο μας είναι άυλο, φευγαλέο. Αν δεν το δει κάποιος, χάνεται. Πόσες υπέροχες διδασκαλίες έχουν εξαφανιστεί; Γιατί να χαθούν κι άλλες;

Σχόλια

Ο χρήστης Vasilis Simeonidis είπε…
Έχεις απόλυτο δίκιο Οδυσσέα. Η ανασφάλεια και ο φόβος της έκθεσης λειτουργούν ως εμπόδια.Η δουλειά μας δεν έχει μυστικά και δεν πρέπει να έχει.

Δυστυχώς όμως η "συνταγή της επιτυχίας" είναι η νέα αλχημεία που πουλιέται ακριβά.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Φυσικά υπάρχει ένας σκεπτικισμός αλλά θα σημείωνα ότι υπάρχει ένα μεγάλος αριθμός εκπαιδευτικών που μέσω των δικτυακών τόπων τους, με τη συμμετοχή σε εκπαιδευτικές πύλες, ή σε ομάδες κοινωνικής δικτύωσης προσφέρουν τις απόψεις και τον προβληματισμό τους
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
Ευτυχώς υπάρχει και το διαδίκτυο αλλά και αυτό ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί στο έπακρον. Αλλά ακόμα και αν αξιοποιηθεί δεν θα αφαιρέσει κάτι από την αξία της πρότασής μου. Αν οι σκέψεις μου υλοποιηθούν, τα σχολεία θα μετατραπούν σε κάτι άλλο, σε εργαστήρια παραγωγής γνώσης. Αυτή η γνώση θα μπορεί πολύ εύκολα να κοινοποιηθεί μέσω του internet. Για μένα εν τέλει η πορεία του σχολείου εξαρτάται πολύ περισσότερο από μας παρά από τρίτους (βλέπε υπουργεία, γονείς, κοινωνία κόμματα κ.α.). Αν περιμένουμε αυτοί να μας επιμορφώσουν, καήκαμε.
Πως θα γίνουμε καλύτεροι σε ό,τι κάνουμε εάν δεν "εκτεθούμε";

Συμφωνώ απόλυτα με το βασικό μήνυμα της καταχώρησης.

Η πρόταση της παρακολούθησης μαθημάτων συναδέλφων νομίζω ότι παραπέμπει στην ..παρεξηγημένη λέξη από άλφα, την αξιολόγηση.

Κατά τα άλλα ως οργανωμένη πρακτική είναι δικαιωμένη και διεθνώς διαδεδομένη στα πλαίσια της επαγγελματικής ανάπτυξης (professional development) των εκπαιδευτικών.

Πέραν αυτού βέβαια, η δημόσια έκθεση μπορεί να γίνει και με πιο έμμεσο τρόπο π.χ. μέσω ιστολογίων και ανάρτηση σχεδίων μαθημάτων και εκπαιδευτικού υλικού.
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
Συμφωνώ μαζί σου, Στυλιανέ. Υπάρχει αξιολόγηση και αξιολόγηση και κάποτε πρέπει να αρχίσουμε εμείς οι ίδιοι να την εφαρμόζουμε σωστά.
Ο χρήστης Xrysostomos είπε…
Δεν υπάρχει ούτε λέξη σε αυτή τη δημοσίευση που να μη με βρίσκει σύμφωνο...
Ο χρήστης Ελένη Λιντζαροπούλου είπε…
Πριν βρεθώ "από την άλλη πλευρά" της παιδαγωγικής διαδικασίας, όταν ήμουν απλά μητέρα μαθητή, έλεγα: ο Θεός να σε φυλάει από τον «καλό» δάσκαλο... αυτόν που δεν κάνει λάθη, αυτόν που κρατάει επτασφράγιστο μυστικό τη δουλειά και τις ιδέες του για να μην χάσει τις δάφνες του.

Σήμερα λέω: δεν είναι δάσκαλος αυτός, είναι μια θλιβερή καρικατούρα star του συστήματος που φοβάται μην χάσει τον θρόνο του και τρέμει τον συναγωνισμό-ο οποίος ναι, είναι σκληρός αλλά δεν έχει λόγο να υπάρχει.

Φυσικά οι πόρτες θα είναι «κλειστές» την ώρα της δουλειάς μας, αλλά αν κλείσουν και οι καρδιές τσιγκούνικα… χαθήκαμε.

Ένας δάσκαλος κάποτε μου είπε: το σχολείο λειτουργεί με μια κιμωλία και το πάθος του δασκάλου. Έτσι είναι. Καλές και απαραίτητες οι...κιμωλίες, αλλά χωρίς πάθος δεν υπάρχει σχολείο.

Να είσαι καλά και να μοιράζεσαι... χαίρομαι που σε βρήκα.
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, Big Mama.
Ο χρήστης δασκάλα Ε17 είπε…
αυτή η σκέψη με βασανίζει είκοσι χρόνια που είμαι στην εκπαίδευση...
τι κι αν έχω την πόρτα μου ΠΑΝΤΑ ανοιχτή, "τρώω πόρτα" από τους άλλους...
άσε που κατηγορείσαι ότι θες να κάνεις την έξυπνη κλπ κλπ.
από την εμπειρία μου στην επιμόρφωση των δασκάλων γνωρίζω πολύ καλά ότι η αλλαγή είναι μια επώδυνη και χρονοβόρα διαδικασία, κι ό,τι αξίζει να βάλεις το σποράκι ακόμα κι αν δεν σου αναγνωριστεί ποτέ...
ωραίο θέμα, από τα πιο σημαντικά στην ελληνική εκπαίδευση έθεσες συνάδερφε...
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
Είναι επώδυνη και χρονοβόρα διαδικασία γιατί δεν τολμάνε να κάνουνε κάτι διαφορετικό κι όταν το τολμήσουν με την πρώτη δυσκολία το παρατάνε. Έτσι όμως δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξουν τα πράγματα.