Εξέλιξη δασκάλων

Βλέπω δασκάλους οι οποίοι χρόνο με τον χρόνο βελτιώνονται. Μελετούν, επιμορφώνονται, σπουδάζουν, αποκτούν τυπικά προσόντα, γίνονται καλύτεροι. Πού καταλήγει αυτή η ιστορία; Φεύγουν από την τάξη για να γίνουν διευθυντές, σύμβουλοι, προϊστάμενοι. Φεύγουν για να εξελιχτούν, να ικανοποιήσουν την πανανθρώπινη ανάγκη της προόδου. Φεύγουν για να κερδίσουν περισσότερα χρήματα αφού στο επάγγελμά μας τα λεφτά είναι λίγα, ενώ οι ευκαιρίες να κερδίσεις περισσότερα από νόμιμες οδούς είναι ακόμα λιγότερες.

Δεν τους κατηγορώ. Στενοχωριέμαι. Ξέρω ανθρώπους που είναι πραγματικά καλοί και προτιμούν να είναι σε ένα γραφείο παρά να δουλεύουν στην τάξη. Αν παραμείνουν δάσκαλοι ποια ικανοποίηση μπορούν να πάρουν; Σε τι καλύτερο μπορούν να ελπίζουν; Όλοι μας έχουμε την ανάγκη να βελτιωθούμε. Η τάξη δεν σου δίνει αυτήν τη δυνατότητα.

Για μένα ένα μέρος της λύσης είναι εξαιρετικά απλό. Ας καταργηθούν τα επιδόματα θέσης στον χώρο μας. Αν κάποιος θέλει να γίνει διευθυντής, σύμβουλος ή προϊστάμενος να γίνει επειδή επιθυμεί τη συγκεκριμένη εργασία και όχι το χρήμα.

Κι ας ανοίξει επιτέλους μια συζήτηση σχετικά με την εξέλιξη των εκπαιδευτικών. Να αναζητήσουμε τρόπους, ώστε οι καλοί να μένουν στις τάξεις και να μη φυλλορροούν. Οι κοινωνικές επιστήμες έχουν πολλά να μας πουν σχετικά με τα κίνητρα στον χώρο εργασίας. Θα τα εφαρμόσουμε κάποτε;

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
Λοιπόν...
Είσαι 17 χρονών και αποφασίζεις να γίνεις γιατρός, αρχιτέκτονας, δικηγόρος. Τα αποτελέσματα των πανελληνίων σε ρίχνουν σε ένα παιδαγωγικό τμήμα. Τι να κάνεις; Πας στο παιδαγωγικό γιατί είναι μία σίγουρη δουλειά, μικρό ωράριο, τι θα μάθεις στα παιδιά; Λαλα η Λόλα.

Περνούν τα χρόνια παίρνεις το πτυχίο και ασκείς το επάγγελμα του δασκάλου.

Περνά καμιά 5ετία και αντιλαμβάνεσαι ότι:
α. δεν μπορείς να κάνεις αυτό το επάγγελμα για τα επόμενα 30 χρόνια
β. ο/η φίλος σου πήγε στο διδασκαλείο και άραξε για 2 χρόνια... και μετά του ανοίχτηκαν διάφοροι δρόμοι όπως μεταπτυχιακό, διδακτορικό, απόσπαση στο πανεπιστήμιο
γ. Τα παρατάς και κάνεις κάτι άλλο που σου αρέσει παραπάνω
δ. γίνεσαι συνδικαλιστής, αν το έχεις. (ξέρετε τι)

Το συνηθισμένο έργο ...

Αφού τελειώσεις το διδασκαλείο 2 χρόνια, το μεταπτυχιακό άλλα 2 και το διδακτορικό άλλα 3 σύνολο 7 χρόνια με τους πιο ευοίωνους υπολογισμούς καλείσαι να μπεις στην τάξη και να ανταποδώσεις τα οφέλη που αποκόμισες από την μακροχρόνια απουσία σου από την τάξη. Αλλά υπάρχει και ο άλλος δρόμος... Μέχρι τώρα το ΙΠΕΜ ΔΟΕ φιλοξενούσε απλόχερα όσους είχαν τα κατάλληλα προσόντα, τα πανεπιστημιακά τμήματα είχαν πάντοτε ανάγκη από βοηθητικό προσωπικό με αποτέλεσμα οι αποσπάσεις να πέφτουν σύννεφο. Βέβαια κόπηκαν αυτά αλλά... έπρεπε να βολευτούν κάπου. Και οι μόνιμοι παράγοντες του υπουργείου φρόντισαν να γίνουν διευθυντές. Προφανώς για να γίνεις διευθυντής ή προϊστάμενος δεν είναι απαραίτητο να έχεις διδακτορικό στην διδακτική των φυσικών επιστημών, καλοδεχούμενα βεβαίως τα μεταπτυχιακά στη διοίκηση των σχολικών μονάδων αλλά η διοίκηση ανθρώπινου δυναμικού τι σχέση έχει με τον κλωβό του Φαρανταίη;

Αποφεύγω να ακουμπήσω κάτι ενδιαφέροντα διδακτορικά όπως "το καμπαναριό του χωριού μου", διδακτορικό που εκπονήθηκε σε 6 μέρες και μετά έγινε καθηγητής σε πανεπιστημιακή σχολή αλλά και το να πάρεις 2 πτυχία μεταπτυχιακό και διδακτορικό ταυτόχρονα και σε πανεπιστήμια που απέχουν γεωγραφικά πολύ μεταξύ τους... ή αποκτήθηκαν με την ($$$$) ... εξ αποστάσεως εκπαίδευση... στην πρώην ανατολική Ευρώπη.

Η ουσία είναι ότι, ως συνήθως και σε μεγάλο ποσοστό, επιλέγονται διευθυντές αυτοί που επιλέγουν να απουσιάζουν από την εκπαίδευση.

Αναρωτιέμαι γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος... όσα χρόνια άδεια υποχρεωτικά τόσα στην εκπαίδευση. Προφανώς αυτοί που ερμηνεύουν τους νόμους έχουν "λερωμένη" τη φωλιά τους.

Υ.Γ. Συνάδελφος με 22,5 χρόνια στην εκπαίδευση ζήτησε να γίνει σχ. σύμβουλος. Κόπηκε γιατί θα έπρεπε είχε πραγματική διδακτική πείρα 10 τουλάχιστον χρόνων και αυτός έλειπε από την τάξη 19!!!