Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ακούσει μέχρι τώρα συζήτηση για την εκπαίδευση αποκλειστικά από εκπαιδευτικούς σε μέσο μαζικής ενημέρωσης. Χάρη στον Σωτήρη στάθηκα τυχερός. Εδώ, όπως έχει ήδη αναϕέρει ο Σωτήρης σε προηγούμενες αναρτήσεις του, υπάρχει όλη η συζήτηση, για όποιον θέλει να την ακούσει.
Επειδή όμως η παιδαγωγική είναι επιστήμη, υπάρχουν και διαϕωνίες· κι εγώ προσωπικά δε θα έβρισκα κανένα ενδιαϕέρον στην επιστήμη αν δεν υπήρχαν. Έτσι, αρπάζοντας την ευκαιρία, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου σχετικά με κάποια σημεία που ειπώθηκαν για το βιβλίο της Γλώσσας της Α΄ Δημοτικού.
Η επικεϕαλής της συγγραϕικής ομάδας του συγκεκριμένου βιβλίου, η κ. Καρατζόλα, υποστήριξε ότι βασική αρχή κατά τη διάρκεια της συγγραϕής του ήταν η αξιοποίηση των γνώσεων των μαθητών. Δεν ήθελε ένα βιβλίο που αντιμετωπίζει τους μαθητές σαν άγραϕο χαρτί· ήθελε ένα βιβλίο το οποίο να στηρίζεται και να αξιοποιεί όποιες γνώσεις έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή τα παιδιά για τον γραπτό λόγο. Στόχος λογικός και σύμϕωνος με όσα ξέρουμε για το πώς μαθαίνει ο άνθρωπος.
Το θέμα όμως είναι ότι για μένα ο πρωταρχικός στόχος θα έπρεπε να είναι άλλος: τα παιδιά που έχουν χαμηλή επίδοση. Αν, από την αρχή, δε στηρίξεις τα συγκεκριμένα παιδιά, χάθηκαν. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα: στην πράξη δεν υπάρχει καμιά βοήθεια για τον δάσκαλο (ή καλύτερα για τη δασκάλα, μιας και συνήθως γυναίκες παίρνουν την Α΄). Τα συγκεκριμένα παιδιά μαθαίνουν, αν διδαχτούν με συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος όμως δεν αναλύεται πουθενά. Ωραία είναι η αξιοποίηση των γνώσεων των μαθητών, σημαντικότερο όμως είναι να μάθουν όλοι.
Επίσης, αυτά που θεωρούν ως δεδομένα οι συγγραϕείς από την μεριά των παιδιών είναι πολλές ϕορές υπερβολικά, κάτι που ϕαίνεται κι από τη συνέντευξη. Π.χ., στη σελίδα 28 του βιβλίου του δασκάλου αναϕέρουν ότι η πρώτη ενότητα πρέπει να διδαχτεί σε δυο τρεις μέρες. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά θα μάθουν μεταξύ άλλων το γράμμα μ. Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά η ίδια η συγγραϕική ομάδα στη σελίδα 37 του βιβλίου του δασκάλου. Ε, δε γίνεται με τίποτα! Μόνο αν το ξέρουν ήδη τα παιδιά, σώζονται. Έλα όμως που δεν το ξέρουν.
Επειδή υπερεκτίμησαν τις γνώσεις των παιδιών όταν ξεκινούν την Α΄ Δημοτικού, έχουν δυσκολέψει πολύ και τα κείμενα σε σχέση με αυτά που υπήρχαν στο προηγούμενο βιβλίο. Όποια παιδιά δυσκολεύονται όχι μόνο δε διευκολύνονται με αυτήν την κατάσταση, αλλά απεναντίας αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα, απογοητεύονται και το έργο μας χωρίς να ϕταίμε καθίσταται δυσκολότερο.
Άλλο σημαντικό στοιχείο που λείπει από το βιβλίο είναι η έλλειψη οδηγιών για τη γραϕή των γραμμάτων. Πολλές δασκάλες λένε ολόκληρες ιστορίες που περιγράϕουν τον τρόπο γραϕής ενός γράμματος, π.χ., για να γράψεις το μικρό ζ θα τραβήξεις μια γραμμή και μετά θα γράψεις το ς. Οδηγίες που θα μπορούσαν να αναϕέρονται και στο βιβλίο του μαθητή ώστε να τις βλέπουν και οι γονείς, αλλά και όσοι δάσκαλοι δεν τις έχουν σκεϕτεί ή έχουν πάρει για πρώτη ϕορά Α΄.
Τέλος, δεν καταλαβαίνω από πού συμπεραίνει ότι οι δάσκαλοι έχουν αγκαλιάσει το σημερινό βιβλίο. Εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει δάσκαλο να το εκθειάζει. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει...
Επειδή όμως η παιδαγωγική είναι επιστήμη, υπάρχουν και διαϕωνίες· κι εγώ προσωπικά δε θα έβρισκα κανένα ενδιαϕέρον στην επιστήμη αν δεν υπήρχαν. Έτσι, αρπάζοντας την ευκαιρία, θα ήθελα να πω τη γνώμη μου σχετικά με κάποια σημεία που ειπώθηκαν για το βιβλίο της Γλώσσας της Α΄ Δημοτικού.
Η επικεϕαλής της συγγραϕικής ομάδας του συγκεκριμένου βιβλίου, η κ. Καρατζόλα, υποστήριξε ότι βασική αρχή κατά τη διάρκεια της συγγραϕής του ήταν η αξιοποίηση των γνώσεων των μαθητών. Δεν ήθελε ένα βιβλίο που αντιμετωπίζει τους μαθητές σαν άγραϕο χαρτί· ήθελε ένα βιβλίο το οποίο να στηρίζεται και να αξιοποιεί όποιες γνώσεις έχουν μέχρι εκείνη τη στιγμή τα παιδιά για τον γραπτό λόγο. Στόχος λογικός και σύμϕωνος με όσα ξέρουμε για το πώς μαθαίνει ο άνθρωπος.
Το θέμα όμως είναι ότι για μένα ο πρωταρχικός στόχος θα έπρεπε να είναι άλλος: τα παιδιά που έχουν χαμηλή επίδοση. Αν, από την αρχή, δε στηρίξεις τα συγκεκριμένα παιδιά, χάθηκαν. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα: στην πράξη δεν υπάρχει καμιά βοήθεια για τον δάσκαλο (ή καλύτερα για τη δασκάλα, μιας και συνήθως γυναίκες παίρνουν την Α΄). Τα συγκεκριμένα παιδιά μαθαίνουν, αν διδαχτούν με συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος όμως δεν αναλύεται πουθενά. Ωραία είναι η αξιοποίηση των γνώσεων των μαθητών, σημαντικότερο όμως είναι να μάθουν όλοι.
Επίσης, αυτά που θεωρούν ως δεδομένα οι συγγραϕείς από την μεριά των παιδιών είναι πολλές ϕορές υπερβολικά, κάτι που ϕαίνεται κι από τη συνέντευξη. Π.χ., στη σελίδα 28 του βιβλίου του δασκάλου αναϕέρουν ότι η πρώτη ενότητα πρέπει να διδαχτεί σε δυο τρεις μέρες. Με αυτό τον τρόπο τα παιδιά θα μάθουν μεταξύ άλλων το γράμμα μ. Αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά η ίδια η συγγραϕική ομάδα στη σελίδα 37 του βιβλίου του δασκάλου. Ε, δε γίνεται με τίποτα! Μόνο αν το ξέρουν ήδη τα παιδιά, σώζονται. Έλα όμως που δεν το ξέρουν.
Επειδή υπερεκτίμησαν τις γνώσεις των παιδιών όταν ξεκινούν την Α΄ Δημοτικού, έχουν δυσκολέψει πολύ και τα κείμενα σε σχέση με αυτά που υπήρχαν στο προηγούμενο βιβλίο. Όποια παιδιά δυσκολεύονται όχι μόνο δε διευκολύνονται με αυτήν την κατάσταση, αλλά απεναντίας αντιμετωπίζουν περισσότερα προβλήματα, απογοητεύονται και το έργο μας χωρίς να ϕταίμε καθίσταται δυσκολότερο.
Άλλο σημαντικό στοιχείο που λείπει από το βιβλίο είναι η έλλειψη οδηγιών για τη γραϕή των γραμμάτων. Πολλές δασκάλες λένε ολόκληρες ιστορίες που περιγράϕουν τον τρόπο γραϕής ενός γράμματος, π.χ., για να γράψεις το μικρό ζ θα τραβήξεις μια γραμμή και μετά θα γράψεις το ς. Οδηγίες που θα μπορούσαν να αναϕέρονται και στο βιβλίο του μαθητή ώστε να τις βλέπουν και οι γονείς, αλλά και όσοι δάσκαλοι δεν τις έχουν σκεϕτεί ή έχουν πάρει για πρώτη ϕορά Α΄.
Τέλος, δεν καταλαβαίνω από πού συμπεραίνει ότι οι δάσκαλοι έχουν αγκαλιάσει το σημερινό βιβλίο. Εγώ προσωπικά δεν έχω ακούσει δάσκαλο να το εκθειάζει. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει...
Σχόλια