Η δυσλεξία αντιμετωπίζεται εδώ και χρόνια σαν μία νευροαναπτυξιακή διαταραχή. Αυτό το πολύ πρόσφατο άρθρο επιχειρεί να την επαναπροσδιορίσει ως έναν διαφορετικό γνωστικό τρόπο επεξεργασίας των πληροφοριών του περιβάλλοντος. Πριν γράψω οτιδήποτε άλλο, να τονίσω ότι οι συγγραφείς σημειώνουν πως ό,τι γράφουν είναι υπόθεση και όχι μία καλά τεκμηριωμένη θεωρία. Υποστηρίζουν ότι ο εγκέφαλος του δυσλεξικού είναι προσανατολισμένος στην εξερεύνηση του περιβάλλοντος και όχι στην αξιοποίηση της τρέχουσας κατάστασης. Οι δυσλεξικοί είναι αυτοί που θα επιχειρήσουν να ανοίξουν νέους δρόμους και όχι αυτοί που θα εκμεταλλευτούν στο έπακρον τις τωρινές δυνατότητες. Μέσα στο άρθρο προσπαθούν, κάτω από αυτό το πρίσμα, να εξηγήσουν τις αδυναμίες που έχουν οι δυσλεξικοί αλλά και τα προτερήματά τους.
Προφανώς, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι ισχύουν όσα υποστηρίζονται στο άρθρο. Ένα βασικό πρόβλημα είναι ότι η έρευνα έχει επικεντρωθεί στις αδυναμίες των δυσλεξικών και στο πώς θα αποκατασταθούν, και όχι στα όποια προτερήματα έχουν. Όμως, αν ισχύουν, αφαιρεί το στίγμα από τη συγκεκριμένη ομάδα. Βοηθάει και εμάς τους εκπαιδευτικούς να πείθουμε τους γονείς με μεγαλύτερη ευκολία να στέλνουν τα παιδιά τους για διάγνωση. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ποιο το νόημα να πάει κάποιος για διάγνωση όταν του αφαιρείς την ελπίδα;
Σχόλια