Θα ήθελα να αρχίσω με δύο σημαντικά στοιχεία του καινούριου βιβλίου. Το πρώτο είναι η παρουσία πολλών διαθεματικών δραστηριοτήτων, που λύνουν τα χέρια του δασκάλου στο συγκεκριμένο θέμα. Το δεύτερο είναι οι ιστοσελίδες που προτείνονται στο βιβλίο του δασκάλου, οι οποίες παρουσιάζουν αρκετές ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μπορούν να εμπλουτίσουν το μάθημα.
Κατά τ’ άλλα όμως, όσον αφορά το βιβλίο των θρησκευτικών, πιστεύω πως μαστίζεται και αυτό από τις ίδιες αδυναμίες που έχει και το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης. Χαρακτηριστικά είναι τα τρία παρακάτω αποσπάσματα του καινούριου βιβλίου.
Κεφάλαιο 1ο , σελίδα 6: «Είναι άραγε ο φόβος, η ελπίδα, μια βαθύτερη έλξη του ανθρώπου από το Απόλυτο μέσα σε μια ζωή, όπου όλα φαίνονται να είναι σχετικά;»
Κεφάλαιο 2ο , σελίδα 10: «Με την αποκάλυψη αυτή του Θεού στο Μωυσή άρχιζε μια μακρά περίοδος αναμονής και προετοιμασίας των ανθρώπων για να δεχτούν το Χριστό, που είναι η σαρκωμένη αλήθεια.»
Κεφάλαιο 3ο , σελίδες 12-13: «Γιατί ο Χριστός ήταν η βιωμένη αλήθεια που σώζει. Όποιος τον ακολουθούσε θα ζούσε μια αλήθεια διαφορετική, η οποία θα μεταμόρφωνε ολόκληρη την ύπαρξή του και θα του χάριζε την πραγματική ελευθερία.»
Αποσπάσματα δυσνόητα, κατανοητά μόνο από θεολόγους, που καλούνται να τα ερμηνεύσουν 11χρονα παιδιά. Σίγουρα, μεταξύ διδακτικού εγχειριδίου και μαθητή μεσολαβεί ο δάσκαλος, όμως εδώ η κριτική ασκείται στο βιβλίο και όχι στα επαγγελματικά προσόντα των δασκάλων. Οι συγγραφείς θα μπορούσαν αντί αυτού του δύσληπτου λόγου να διαλέξουν την παράθεση κειμένων από την Αγία Γραφή, όπως οι παραβολές, τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν με ποικίλους διδακτικά τρόπους, με δραματοποιήσεις, αναδιηγήσεις κ.α. Φυσικά, η γλώσσα στα κείμενα ερμηνείας των αποσπασμάτων αυτών θα πρέπει να είναι απλή και προσαρμοσμένη στο επίπεδο των παιδιών αυτής της ηλικίας. Να αποφεύγει δηλαδή βαρύγδουπους θεολογικούς όρους. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν καταλληλότερες ηλικίες για τέτοιους σκοπούς.
Παρόμοια είναι η κατάσταση στο γλωσσάρι. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, παρουσιάζοντας παράλληλα προτάσεις για τη βελτίωσή τους:
Αραβουργήματα: διακοσμητικά έργα αραβικής τέχνης.
Πιστεύω πως καλό θα ήταν να υπήρχαν και μερικές φωτογραφίες
Απόλυτο: ό,τι υπάρχει ανεξάρτητα από οποιουσδήποτε περιορισμούς, το αυτοτελές, το ολοκληρωμένο, η αρχή των πάντων. Στη θεολογία το απόλυτο είναι ο Θεός.
Καταρχήν, πιστεύω πως έπρεπε να λείπει ο ίδιος ο όρος από το βιβλίο. Τι, αλήθεια, κερδίζει ένας μαθητής του Δημοτικού αν την ξέρει; Μα, ακόμα και αν κρίνουμε πως είναι απαραίτητος, είναι δυνατό να εξηγείται στο μαθητή με τη χρήση της λέξης «αυτοτελές»;
Δόγμα: βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες, οι οποίες περιέχονται στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση και εκφράζουν αυθεντικά τη ζωή της Εκκλησίας.
Πιστεύω πως είναι απαραίτητα κάποια παραδείγματα, συγκεκριμένη δηλαδή αναφορά δογμάτων. Δεν είναι απαραίτητο αυτή η δουλειά να γίνεται συνέχεια από το δάσκαλο. Ας μην ξεχνάμε πως ο δάσκαλος έχει να φροντίσει και για άλλα μαθήματα, καθώς και για την προσαρμογή τους στο επίπεδο της τάξης.
Τέλος, σχολιάζοντας γενικά το γλωσσάρι, θα έλεγα πως η ανάπτυξη των όρων έπρεπε να είναι εκτενέστερη, με απλούστερη γλώσσα, χρησιμοποιώντας πολλά παραδείγματα και εικόνες.
Κατά τ’ άλλα όμως, όσον αφορά το βιβλίο των θρησκευτικών, πιστεύω πως μαστίζεται και αυτό από τις ίδιες αδυναμίες που έχει και το βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης. Χαρακτηριστικά είναι τα τρία παρακάτω αποσπάσματα του καινούριου βιβλίου.
Κεφάλαιο 1ο , σελίδα 6: «Είναι άραγε ο φόβος, η ελπίδα, μια βαθύτερη έλξη του ανθρώπου από το Απόλυτο μέσα σε μια ζωή, όπου όλα φαίνονται να είναι σχετικά;»
Κεφάλαιο 2ο , σελίδα 10: «Με την αποκάλυψη αυτή του Θεού στο Μωυσή άρχιζε μια μακρά περίοδος αναμονής και προετοιμασίας των ανθρώπων για να δεχτούν το Χριστό, που είναι η σαρκωμένη αλήθεια.»
Κεφάλαιο 3ο , σελίδες 12-13: «Γιατί ο Χριστός ήταν η βιωμένη αλήθεια που σώζει. Όποιος τον ακολουθούσε θα ζούσε μια αλήθεια διαφορετική, η οποία θα μεταμόρφωνε ολόκληρη την ύπαρξή του και θα του χάριζε την πραγματική ελευθερία.»
Αποσπάσματα δυσνόητα, κατανοητά μόνο από θεολόγους, που καλούνται να τα ερμηνεύσουν 11χρονα παιδιά. Σίγουρα, μεταξύ διδακτικού εγχειριδίου και μαθητή μεσολαβεί ο δάσκαλος, όμως εδώ η κριτική ασκείται στο βιβλίο και όχι στα επαγγελματικά προσόντα των δασκάλων. Οι συγγραφείς θα μπορούσαν αντί αυτού του δύσληπτου λόγου να διαλέξουν την παράθεση κειμένων από την Αγία Γραφή, όπως οι παραβολές, τα οποία μπορούν να αντιμετωπιστούν με ποικίλους διδακτικά τρόπους, με δραματοποιήσεις, αναδιηγήσεις κ.α. Φυσικά, η γλώσσα στα κείμενα ερμηνείας των αποσπασμάτων αυτών θα πρέπει να είναι απλή και προσαρμοσμένη στο επίπεδο των παιδιών αυτής της ηλικίας. Να αποφεύγει δηλαδή βαρύγδουπους θεολογικούς όρους. Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν καταλληλότερες ηλικίες για τέτοιους σκοπούς.
Παρόμοια είναι η κατάσταση στο γλωσσάρι. Παραθέτω μερικά αποσπάσματα, παρουσιάζοντας παράλληλα προτάσεις για τη βελτίωσή τους:
Αραβουργήματα: διακοσμητικά έργα αραβικής τέχνης.
Πιστεύω πως καλό θα ήταν να υπήρχαν και μερικές φωτογραφίες
Απόλυτο: ό,τι υπάρχει ανεξάρτητα από οποιουσδήποτε περιορισμούς, το αυτοτελές, το ολοκληρωμένο, η αρχή των πάντων. Στη θεολογία το απόλυτο είναι ο Θεός.
Καταρχήν, πιστεύω πως έπρεπε να λείπει ο ίδιος ο όρος από το βιβλίο. Τι, αλήθεια, κερδίζει ένας μαθητής του Δημοτικού αν την ξέρει; Μα, ακόμα και αν κρίνουμε πως είναι απαραίτητος, είναι δυνατό να εξηγείται στο μαθητή με τη χρήση της λέξης «αυτοτελές»;
Δόγμα: βασικές και θεμελιώδεις αλήθειες, οι οποίες περιέχονται στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση και εκφράζουν αυθεντικά τη ζωή της Εκκλησίας.
Πιστεύω πως είναι απαραίτητα κάποια παραδείγματα, συγκεκριμένη δηλαδή αναφορά δογμάτων. Δεν είναι απαραίτητο αυτή η δουλειά να γίνεται συνέχεια από το δάσκαλο. Ας μην ξεχνάμε πως ο δάσκαλος έχει να φροντίσει και για άλλα μαθήματα, καθώς και για την προσαρμογή τους στο επίπεδο της τάξης.
Τέλος, σχολιάζοντας γενικά το γλωσσάρι, θα έλεγα πως η ανάπτυξη των όρων έπρεπε να είναι εκτενέστερη, με απλούστερη γλώσσα, χρησιμοποιώντας πολλά παραδείγματα και εικόνες.
Σχόλια