Καλοκαίρι καθώς είναι, υπάρχει χρόνος αρκετός για μελέτη και περισυλλογή πάνω στη δουλειά μας. Στην ιστοσελίδα Σύλλογος Εκπαιδευτικών Εξειδικευμένων στις Μαθησιακές Δυσκολίες θα βρείτε αρκετά ενδιαφέροντα άρθρα σχετικά με τις μαθησιακές δυσκολίες και όχι μόνο τόσο θεωρητικού όσο και πρακτικού χαρακτήρα.
Καλή ανάγνωση και καλό καλοκαίρι σε όλους!
Καλή ανάγνωση και καλό καλοκαίρι σε όλους!
Σχόλια
Έχω πέσει εντελώς τυχαία πάνω στο blog σου και σε συγχαίρω για το ιδιαίτερο ενδιαφέρον που επιδεικνύεις στους μαθητές με Μ.Δ. Σαν πατέρας ενός 14χρονου κοριτσιού με το Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής θα ήθελα να σας αναφέρω και εγώ τις εμπειρίες μου.
Η κόρη μου από τον καιρό του νηπιαγωγείου έδειχνε πάντα να ξεχωρίζει για τον αυθορμητισμό και την κοινωνική της συμπεριφορά. Αξιαγάπητη και πάντα μέσα σε όλα. Αυτού του είδους η συμπεριφορά συνεχίστηκε και στις πρώτες τάξεις του δημοτικού που τα μαθήματα ήταν εύκολα και δεν χρειαζόταν ιδιαίτερη μελέτη. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετωπίζαμε ήταν τα πολύ κακά της γράμματα, κάτι που δεν μας ανησυχούσε ιδιαίτερα. Στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού αρχίσαμε να ανησυχούμε για τις επιδόσεις της στον γραπτό λόγο καθώς και στην δυνατότητα της να κατανοήσει ένα κείμενο. Δεν μπορούσε δηλαδή να διαβάσει ένα μικρό κείμενο και να σου πει περιληπτικά την έννοια του. Οι δάσκαλοι της μας καθησύχαζαν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα και ότι μεγαλώνοντας θα το ξεπερνούσε. Ένα άλλο πρόβλημα που παρουσιάστηκε σ’αυτές τις τάξεις ήταν η συνέχεια του αυθορμητισμού της. Ότι περνούσε από το μυαλό της το έλεγε. Αυτό δημιούργησε προβλήματα στις σχέσεις της με τους συμμαθητές/τριες της καθώς και σε μάς γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που είπε κάτι που ένα άλλο παιδί της ηλικίας της θα το κράταγε για τον εαυτό του.
Λίγο πριν τελειώσει το δημοτικό η σύντροφος μου έπεσε πάνω σε ένα άρθρο στο ίντερεντ που περιέγραφε το ADHD (Attention Deficit and Hyperactive Disorder). Αφού το διαβάσαμε μαζί βρήκαμε πολλά χαρακτηριστικά που ταίριαζαν στην συμπεριφορά της κόρης μας. Το μόνο που δεν κολλούσε πουθενά ήταν η υπερκινητικότητα. Μιλήσαμε με τον παιδίατρο μας και αφού μας εξήγησε ότι το σύνδρομο συνήθως παρουσιάζεται στα κορίτσια χωρίς την υπερκινητικότητα μας συμβούλεψε να δούμε μία παιδοψυχολόγο για να γίνουν κάποια αναγκαία τεστ.
Τα τεστ έδειξαν ότι το παιδί μας πάσχει από το Σύνδρομο Ελλειμματικής Προσοχής(ADD), και λεω πάσχει διότι είναι ψυχιατρική ασθένεια και σε σοβαρή μορφή αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή. Ακολούθησε επίσκεψη σε παιδοψυχίατρο η οποία μας ενημέρωσε για την ασθένεια και πώς αντιμετωπίζεται. Ευτυχώς δεν χρειάζονταν φάρμακα. Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε η αναζήτηση μου για να μάθω όσα πιο πολλά πράγματα μπορούσα. Δυστυχώς η Ελληνική βιβλιογραφία είναι πολύ φτωχή έτσι χρησιμοποίησα την Αγγλική. Μέσα από την μελέτη μου λοιπόν ανακάλυψα πολλά και διάφορα για το σύνδρομο με πιο ενδιαφέρον το εξής: Ότι για να μπορέσουν να παρακολουθήσουν τα παιδία αυτά το σχολικό πρόγραμμα πρέπει να υπάρχει η συνεχείς στήριξη τόσο από τους γονείς όσο και από τους δασκάλους με συγκεκριμένο τρόπο από κάθε πλευρά. Ούτε ο γονιός μπορεί να βοηθήσει μόνος του αλλά ούτε και ο δάσκαλος.
Τελειώνοντας πριν λίγες μέρες την Δευτέρα τάξη του γυμνασίου η κόρη μας με την βοήθεια την δική μας, του σχολείου, που οφείλω να ομολογήσω έδειξε μια απρόσμενη κατανόηση (με κάποιες εξαιρέσεις) και μίας ειδικής παιδαγωγού για παιδιά με Μ.Δ. που την έβλεπε δύο φορές την βδομάδα, κατάφερε να αριστεύσει και να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον. Δυστυχώς κάποια άλλα παιδιά που δεν είχαν την τύχη να αντιληφθούν το πρόβλημα οι γονείς τους προχωρούν στο σχολείο χαρακτηριζόμενοι ως κακοί μαθητές ή άτακτοι. Και είναι εδώ που θα πρέπει το σχολείο να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν μπορούμε να απαιτούμε από όλους τους γονείς να έχουν την μόρφωση και την ικανότητα να αντιλαμβάνονται αυτές τις καταστάσεις. Ο εκπαιδευτικός όμως με την κατάλληλη εκπαίδευση θα μπορεί μόλις δει συγκεκριμένες συμπεριφορές να ενημερώνει τους γονείς και λύνονται γρήγορα τα προβλήματα. Τελειώνοντας θα ήθελα να αναφέρω ότι έρευνες που έγιναν στην Δυτική Ευρώπη και Αμερική καταδεικνύουν ότι 10% των μαθητών πάσχουν είτε από το ADHDείτε από το ADD.
Εννοείται φυσικά πως μεγάλη ευθύνη έχουμε εμείς οι εκπαιδευτικοί. Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουν οι γονείς τι είναι οι Μ.Δ., ο αυτισμός κ.τ.λ.