Ώρες ώρες διαβάζω αυτά που γράφουν δημοσιογράφοι, διανοούμενοι, πνευματικοί άνθρωποι και άλλοι για την εκπαίδευση και δεν μπορώ να καταλάβω πώς τα σκέφτονται. Γράφουν ό,τι θέλουν και πιστεύουν ότι είναι και το σωστό. Το αστείο είναι ότι λύνουν ως δια μαγείας κι όλα τα προβλήματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη. Αναφέρει μεταξύ άλλων:
- Δεν θα ήταν διαφορετικά αν οι τοπικές κοινωνίες με τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων όριζαν τη λειτουργία των σχολείων μέσα στις γενικές γραμμές της στρατηγικής στην Παιδεία (μια δουλειά που πρέπει να κάνει το υπουργείο, αντί να ψάχνει πόσους γυμναστές έχει κάθε σχολείο). Καταρχήν θα δημιουργούνταν ντε φάκτο αξιολόγηση εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων. Αν π.χ. σε κάποιο λύκειο παρουσιάζεται υψηλό ποσοστό αποτυχίας στις πανελλαδικές, οι ίδιοι οι γονείς θα ψάξουν να βρουν την κακοδαιμονία και να τη διορθώσουν.
- Φυσικά 16.000 σχολικά συμβούλια και τριακόσιοι δήμοι δεν πρόκειται να παράγουν όλα και πάντα άριστες αποφάσεις. Αν και δεν μπορούμε ποτέ να γνωρίζουμε τι είναι «άριστη απόφαση», ξέρουμε ότι το συμφέρον θα τους οδηγήσει να πάρουν τις καλύτερες δυνατές αποφάσεις, διότι από αυτές εξαρτάται το μέλλον των παιδιών τους.
Πόσο εύκολα είναι τα πράγματα! Αρκεί μια αποτυχία και το συμφέρον και αμέσως οι γονείς θα τα λύσουν όλα. Πώς φαίνεται ότι δε γνωρίζει τίποτα από την Παιδαγωγική Επιστήμη! Εμείς δεν μπορούμε να λύσουμε τα προβλήματα της τάξης μας και οι γονείς θα λύσουν τα προβλήματα όλων των τάξεων!
Άσε δε που θα μας αξιολογούν κι από πάνω. Θα έρχεται, δηλαδή, ένας γονιός και θα με κρίνει αν εφαρμόζω σωστά τη διαφοροποιημένη διδασκαλία στη γλώσσα, αν το εξατομικευμένο πρόγραμμα που εφαρμόζω με τη βοήθεια του ΚΕΔΔΥ είναι επαρκές για το παιδί του ή πρέπει να αυξήσω τις ασκήσεις φωνολογικής επίγνωσης ή να μειώσω τις ασκήσεις που αφορούν την οπτικοχωρική βραχυπρόθεσμη μνήμη, αν η εξακτίνωση κάποιου θέματος στην ευέλικτη ζώνη με βάση τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner είναι πλήρης ή έχω παραβλέψει κάποια πτυχή ή μήπως θα ήταν καλύτερα να γίνει με βάση το ΑΠΣ. Εννοείται φυσικά πως ο γονιός έχει μια αποκρυσταλλωμένη άποψη για την επιστήμη των Μαθηματικών, τη μέθοδό της και τις επιδράσεις που έχουν όλα αυτά στη διδασκαλία και επομένως κατανοεί πλήρως γιατί στα Μαθηματικά τα παιδιά δουλεύουν πότε σε ομάδες και πότε όλη η τάξη συζητά κάποιο πρόβλημα. Γνωρίζει, επίσης, την επίδραση των ρευμάτων της επιστημολογίας στη διδασκαλία των Φυσικών Επιστημών και έτσι ξέρει πότε να με ψέξει έτσι και τις παραβλέψω. Δε συζητούμε για τα κίνητρα των μαθητών. Κατέχουν όλες τις ψυχολογικές θεωρίες και έτσι ας τολμήσουμε να τις αγνοήσουμε. Προσωπικά συναντώ κάθε μέρα τέτοιους γονείς και εμπλέκομαι σε πολλές και ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους.
Ποιον άλλον επιστημονικό κλάδο ή χώρο του πνεύματος αξιολογούν άσχετοι μ' αυτόν; Ο Γαλιλαίος ή ο Αϊνστάιν ή οποιοσδήποτε άλλος ή άλλη θεωρούνται σπουδαίοι, επειδή τους έκριναν ως τέτοιους κάποιοι γονείς; Αυτή που οφείλει να μας κρίνει, και επιβάλλεται να γίνει το συντομότερο δυνατό, πρέπει να είναι η δική μας επιστημονική κοινότητα και όχι διάφοροι άσχετοι. Δεν υποστηρίζω κάτι πρωτότυπο. Αντιγράφω αυτό που γίνεται αλλού.
Αν, τέλος, νομίζετε ότι η υλοποίηση κάποιας εκπαιδευτικής πολιτικής ή έστω ενός μέρους της είναι κάτι απλό, ώστε να τ' αφήσουμε στους γονείς, σκεφτείτε το εξής: Η ΝΑΣΑ έχει στείλει διαστημόπλοια στον Άρη, στον Κρόνο, ακόμα και εκτός του ηλιακού μας συστήματος. Ωστόσο, κανείς δεν έφτιαξε ποτέ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που να μην αφήνει πίσω κανένα παιδί και να καλλιεργεί ταυτόχρονα τα ταλέντα όλων των μαθητών. Τυχαίο είναι; Ακολουθώντας τη λογική του Πάσχου Μανδραβέλη θα πρέπει να διοικηθούν όλα από την τοπική κοινότητα. Σιγά μη διοικηθεί και η ΝΑΣΑ! Βέβαια, είμαι σίγουρος πως δε συμφωνεί μ' αυτήν την πρόταση. Τότε γιατί το προτείνει για μας; Διότι ξέχασα να σας αναφέρω το σημαντικότερο, αυτό που, δυστυχώς και άδικα, πιστεύουν πολλοί:
ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ.
Για να μην το ξεχνάμε.
Σχόλια
Επίσης, Γυριστρούλα, οι παιδαγωγοί δεν απέχουν. Απλώς δεν τους καλεί κανείς πουθενά ή αν τους καλέσει τους αγνοεί επιδεικτικά.
onomatodosia
Για μένα είναι αυτονόητο ότι οι γονείς πρέπει να κρίνουν το δάσκαλο του παιδιού τους. Δε θα είναι οι μόνοι αξιολογητές φυσικά, αλλά η άποψή τους πρέπει να έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. H άποψή σου μου έκανε μεγάλη εντύπωση, γιατί σήμερα το 2010 υπάρχουν άνθρωποι που υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να συμμετέχει στην αξιολόγηση ενός ειδικού αυτός που καταναλώνει την υπηρεσία του. Για να σου δώσω ένα απτό παράδειγμα: ποιος θα κρίνει τελικά ότι ένα αυτοκίνητο, ένα κτήριο, ένα παπούτσι είναι καλό, ευχάριστο στην οδήγηση, εύχρηστο κ.λπ. αν όχι αυτός που το χρησιμοποιεί. Φυσικά και οι ασθενείς θα κρίνουν το γιατρό τους και από τις κρίσεις τους θα ξεχωρίσουν οι καλύτεροι. Σαν πατέρας δύο παιδιών έχω επισκεφτεί πολλούς παιδίατρους, οφθαλμίατρους, οδοντίατρους, ΩΡΛ, κ.λπ. και τους κρίνω με βάσει τα αποτελέσματα που παράγουν οι διαγνώσεις τους ή η απουσία διάγνωσης στα παιδιά μου. Με βάση αυτή την κριτική σε κάποιους πάω και σε άλλους όχι. Φαντάζομαι το ίδιο κάνεις και συ. Όλες αυτές οι θεωρίες που αναφέρεις, έχουν σημασία αλλά τελικά όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα που θα έχουν στα παιδιά. Οι περισσότεροι γονείς σήμερα είναι μορφωμένοι, και πίστεψέ με είναι εύκολο να ξεχωρίσεις αν φταίει το γεγονός ότι ο δάσκαλος μείωσε τις ασκήσεις που αφορούν την οπτικοχωρική βραχυπρόθεσμη μνήμη, ή απλώς το ότι είναι τεμπέλης και πάει απροετοίμαστος στο μάθημα.
Για να μην αδικούμε τους δασκάλους πρέπει να παραδεχτούμε ότι στο τελικό αποτέλεσμα, πέρα από τον εκπαιδευτικό, παίζουν σημαντικό ρόλο και άλλα πράγματα όπως οι υποδομές που έχει στη διάθεσή του. Και αυτές όμως οι γονείς τις ξέρουν από πρώτο χέρι και σίγουρα καλύτερα από το υπουργείο.
Συνέχεια στο επόμενο σχόλιο...
Ο κ. Μανδραβέλης μίλησε για την παιδεία. Η τακτική, του να οδηγούμε στα άκρα τα επιχειρήματα κάποιου και να τα εφαρμόζουμε σε κάθε περίπτωση (π.χ ΝΑSA) για να δείξουμε το παράλογό τους δεν τιμάει σε καμιά περίπτωση τα επιχειρήματά μας.
τα παιδιά μου δεν τα έχω στο σχολείο που δουλεύω. Ο λόγος απλός. Θέλω να αποφύγω δασκάλους ευρείας γονεϊκής αποδοχής. Ένα θα σου πω: Ένας από αυτούς δεν ξέρει πόσοι αριθμοί υπάρχουν μεταξύ του 0,2 και του 0,3!!! Και τον αποθεώνουν οι γονείς από πάνω. Έλεος!
Από όσα έχω διαβάσει όταν θέλει να κρίνει ένας ερευνητής της παιδαγωγικής μια διδακτική πρόταση χρησιμοποιεί διάφορα εργαλεία μέτρησης που ελπίζει να είναι έγκυρα και αξιόπιστα. Πουθενά δεν έχω δει να ρωτούν τους γονείς για τα αποτελέσματα. Πουθενά. Αν ξέρεις κάτι μου το λες.
Τα αποτελέσματα δεν είναι τόσο εύκολα να τα δεις. Μπορείς να μου αναφέρεις ποιο είναι το επίπεδο μεταγνώσης των παιδιών σου ή αν έχει ανέβει η αυτο-αποτελεσματικότητα τους στα Μαθηματικά; Μήπως έχουν αποβάλει τις πρώτες ιδέες σχετικά με τη Γη; Με το γραπτό λόγο τι γίνεται; Την κατανόηση ενός γραπτού κειμένου; Και τι γίνεται με τη μεταφορά της γνώσης; Εγώ δεν έχω πετύχει γονιό να τα ξέρει αυτά. Ούτε και οι μορφωμένοι. Αν εσύ τα ξέρεις μπράβο σου, αλλά να ξέρεις ότι είσαι εξαίρεση.
Κρίση έχουμε όλοι μας για όλους. Το θέμα είναι αν είναι η σωστή. Αν πιστεύεις ότι η γνώμη σου είναι έγκυρη όσον αφορά τους γιατρούς των παιδιών σου, κάτι θα ξέρεις. Όμως θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Η γυναίκα μου θηλάζει και της έχουν πει τρεις διαφορετικούς τρόπους θηλασμού τρεις διαφορετικοί γιατροί. Ποιον θα επιλέξουμε; Αυτόν που είναι ο αποτελεσματικότερος; Κι αν τα αποτελέσματα φανούν στα 6 χρόνια, εμείς τι θα κάνουμε μέχρι τότε;
Η Κοινωνική Ψυχολογία έχει μελετήσει εδώ και χρόνια τις κρίσεις που αναφέρεις. Είναι σχεδόν πάντα άστοχες και επιπόλαιες. Γι’ αυτό και δε με νοιάζουν. Ξέρεις πόσοι θετικοί χαρακτηρισμοί προς το πρόσωπό μου από μορφωμένους γονείς είναι τελείως λανθασμένοι; Πρόσεξες τι είπα. Θετικοί. Γι’ αυτό σας θεωρώ αναξιόπιστους.
Το ξέρω ότι σου φαίνεται παράταιρη η αναφορά στο Νεύτωνα. Λογικό είναι αφού πιστεύεις πως δεν είμαστε επιστήμονες. Εννοείται ότι είμαστε και μπορούμε και να κάνουμε παιδαγωγική έρευνα, να δημοσιεύουμε, να κάνουμε ανακοινώσεις σε συνέδρια. Γίνεται σ’ όλο τον κόσμο. Γι’ αυτό και λέω ότι εμείς είμαστε οι πρώτοι που πρέπει να αξιολογούμε τους εαυτούς μας.
Όσο για τον Πάσχο Μανδραβέλη όσα ξέρω εγώ από οικονομικά ξέρει αυτός για την παιδεία. Δεν τον κατηγορώ. Ο Μανδραβέλης μ’ αρέσει πολύ. Τον διαβάζω. Αλλά δεν τα ξέρει όλα.
http://36dimotiko.blogspot.com/2010/09/blog-post_3041.html
έχοντας από πέρυσι δώσει σύνδεσμο σε μια δική σου ανάρτηση (σχετική με τα μοτίβα) και θέλοντας φέτος να ανεβάσω και πάλι το ίδιο θέμα στο μπλογκ της νέας μου τάξης - http://tetartakia.blogspot.com/ κατέπλευσα και πάλι στο ιστολόγιό σου για να ελέγξω αν ισχύει το λινκ. Με την ευκαιρία είπα να διαβάσω και ό,τι πρόσφατα έγραψες. Έτσι διάβασα και όσα γράφεις εδώ για τους γονείς. Αφενός σε καταλαβαίνω, σε κανέναν εκπαιδευτικό δεν αρέσει η ιδέα να αξιολογείται και δη από τους γονείς. Και θα συμφωνήσω με το παράδειγμα για το γιατρό, που αρκετές φορές το έχω κι εγώ χρησιμοποιήσει σε συζητήσεις που αφορούν το έργο του δασκάλου (όχι την αξιολόγηση... )
Θα σου θέσω όμως έναν προβληματισμό. Λαμβάνοντας υπόψη και όσα έγραψε παραπάνω ο Παναγιώτης. Αν ανάμεσα στους γονείς των μαθητών υπάρχουν και άνθρωποι με ειδικές γνώσεις παιδαγωγικής; Πχ συνάδελφοι. Αυτοί, πιστεύεις, ότι μπορούν να μας αξιολογήσουν; Όπως εξάλλου το έκανες κι εσύ για συναδέλφους του σχολείου σου, δηλώνοντας πως τα παιδιά σου τα έχεις σε άλλο σχολείο για να αποφύγεις "δασκάλους ευρείας γονεϊκής αποδοχής". Αξιολόγηση δεν είναι και αυτό; Και προσθέτεις μάλιστα πως ένας από τους συναδέλφους αυτούς δεν ξέρει ούτε πόσοι αριθμοί υπάρχουν ανάμεσα στο Ο,2 και στο 0,3. Θέλοντας και μη στο σημείο αυτό θυμήθηκα όσα έγραφες στην ανάρτηση για τα μοτίβα: http://imerologiodaskalou.blogspot.com/2009/06/blog-post_30.html
Ειδικά το σημείο που αναζητούσες τη βοήθεια κάποιου μαθηματικού για το μοτίβο που έφτιαξε ένας μαθητής σου.
Αγαπητέ Οδυσσέα, κανένας μας δεν είναι τόσο σοφός που να τα γνωρίζει όλα. Και ειδικά εμείς οι δάσκαλοι που εκ των πραγμάτων υποχρεωνόμαστε να είμαστε ημιμαθείς. Και δε θα διστάσω να παραδεχθώ ότι διαβάζοντας την ανάρτησή σου ένιωσα άβολα γιατί διαπίστωσα πως δεν καταλάβαινα πολλά από εκείνα που ανέφερες ότι ο δάσκαλος γνωρίζει και ο γονιός αγνοεί. πχ τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης του Gardner... Αναρωτιέμαι και λέω να το διαπιστώσω πόσοι άλλοι συνάδελφοι στο σχολείο μου τη γνωρίζουν και πολύ περισσότερο τη λαμβάνουν υπόψη στην εργασία τους. Αν και πρέπει να σου πω ότι οι περισσότεροι συνάδελφοί μας δεν κάνουν καν την ευέλικτη ζώνη και προτιμούν να την θυσιάζουν για να ολοκληρώσουν τη διδασκαλία της γλώσσας και των μαθηματικών.
Δε σου κρύβω πάντως ότι με έβαλες σε πειρασμό να σκαλίσω τα βιβλία μου. Να βρω αυτόν τον Γκάρντνερ και την πολλαπλή του νοημοσύνη. Και ηρέμησα όταν διαπίστωσα ότι δικαιολογημένα τον αγνοούσα αφού στα χρόνια που εγώ σπούδαζα το επάγγελμα ήταν άγνωστη ακόμη η θεωρία του. Ευτυχώς τον ανακάλυψα σε ένα πρόσφατο βιβλίο του Ματσαγγούρα για τη Διαθεματικότητα. Εσύ όμως που τον γνωρίζεις, γιατί στέκεσαι τόσο επικριτικός στους συναδέλφους που αγνοούν πόσοι αριθμοί υπάρχουν ανάμεσα στο 0,2 και στο 0,3; Τουλάχιστον όπως διάβασα στον Ματσαγγούρα ο Γκάρντνερ όχι μόνο δικαιολογεί κάτι τέτοιο αλλά υποστηρίζει πως άτομα που υστερούν σε ένα είδος νοημοσύνης μπορούν να επιστρατεύουν τα άλλα είδη και να φτάνουν στον επιθυμητό στόχο. Που δεν είναι άλλος από την επίλυση προβλημάτων και την παραγωγή προϊόντων. Αν καλοεξετάσεις μάλιστα αυτό το τελευταίο θα δεις ότι ο Παναγιώτης έχει δίκιο να μιλάει για αποτίμηση του προϊόντος που παράγουμε και που στη δική μας περίπτωση έχει τη μορφή υπηρεσίας και δεν έχει σημασία ο τρόπος που ακολουθεί ο καθένας από μας και αν γνωρίζει τον Γκάρντνερ ή όχι. Μόνο το αποτέλεσμα. Ακόμη: Ο Γκάρντνερ, όπως και κάθε άλλος που ασχολήθηκε με τη νοημοσύνη, δεν είναι θεός. Όπως μάλιστα βρήκα στο διαδίκτυο υπάρχουν και αρκετές ενστάσεις για τη θεωρία του: http://educpsychology.blogspot.com/2009/12/blog-post_07.html και λέγεται πως αυτές που εκείνος θεωρεί ως διακριτές νοημοσύνες είναι στην πραγματικότητα δεξιότητες-ικανότητες και όχι είδος νοημοσύνης. Εμένα πάντως πολύ μου άρεσε η θεωρία του. Ειδικά το σημείο για τη διαπροσωπική νοημοσύνη. Και ο λόγος είναι πως έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον τομέα της συνεργασίας των δασκάλων με τους γονείς. (πραγματοποίηση έρευνας το 1995) Με βάση λοιπόν όσα τότε μελέτησα και θεωρητικά και στην πράξη σου λέω ότι ναι, οι δάσκαλοι που τυγχάνουν ευρείας γονεϊκής αποδοχής είναι πετυχημένοι δάσκαλοι. Γιατί έχει αποδειχθεί από πολλές επιστημονικές έρευνες πως η καλή σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και στους γονείς επηρεάζει καθοριστικά τη σχολική επίδοση. Αντίθετα ο δάσκαλος που δεν καταφέρνει να γίνει αποδεκτός από τους γονείς, όση θεωρητική κατάρτιση και αν διαθέτει, είναι καταδικασμένος να αποτύχει στο έργο του. Εκτός βέβαια αν καταφέρει να επιστρατεύσει όλες τις άλλες νοημοσύνες του κατά Γκάρντνερ και καλύψει τη διαπροσωπική που στερείται.
Και μια τελευταία ερώτηση. Πόσοι αριθμοί υπάρχουν ανάμεσα στο Ο,2 και στο Ο,3; Αν και τελείωσα πρακτικό λύκειο (θετικής δηλαδή κατεύθυνσης) και με άριστα στα μαθηματικά, έμεινα σκεπτική μπροστά σ' αυτό που έγραψες. Αλήθεια, το Μικρό Πρίγκιπα τον έχεις διαβάσει;
ορεξάτη σε βλέπω. Ελπίζω η επόμενη σου απάντηση να μην είναι το ίδιο μεγάλη. ΧΑΧΑΧΑ!
Ας σοβαρευτούμε. Πρώτον. Άμα ήξερες πόσες παιδαγωγικές θεωρίες δεν ξέρω εγώ δε θα ανησυχούσες για τη θεωρία της πολλαπλής νοημοσύνης. Άλλη μια είναι κι αυτή.
Δεύτερον. Γράφω στην ανάρτησή μου πως πρέπει να αξιολογούμαστε. Αλλά το βάρος αυτής της αξιολόγησης οφείλει να το σηκώσει η δική μας επιστημονική κοινότητα. Συνάδελφοι, σύμβουλοι κ.τ.λ. Επομένως, καλά κάνω και κρίνω συναδέλφους όπως καλά κάνουν και με κρίνουν κι αυτοί.
Τρίτον. Γράφεις:
"Γιατί έχει αποδειχθεί από πολλές επιστημονικές έρευνες πως η καλή σχέση ανάμεσα στο δάσκαλο και στους γονείς επηρεάζει καθοριστικά τη σχολική επίδοση"
Τι έρευνες είναι; Πειραματικές ή συσχέτισης; Επιπλέον, αφορούν την Ελλάδα ή όχι; Αν κάποιες αφορούν την Ελλάδα, πώς μέτρησαν την σχολική επίδοση; Τι εννοούν λέγοντας σχολική επίδοση; Τους βαθμούς του τριμήνου; Κάποιο ανεξάρτητο από το δάσκαλο τεστ; Είναι έγκυρο και αξιόπιστο; Πώς μετρήθηκε η αξιοπιστία και η εγκυρότητα;
Σ' τα ρωτάω αυτά γιατί έχω βαρεθεί να εξηγώ κάθε χρόνο στους γονείς πως δεν πρέπει να παπαγαλίζουν τα παιδιά τους. Με βάση αυτές τις έρευνες να μη σκάω. Αν τα πάω καλά μαζί τους ακόμα και αν παπαγαλίζουν θα τα μάθουν. Λίγο αντιφατικά ακούγονται αυτά. Μήπως αυτό που θέλουν να πουν οι έρευνες είναι πως όταν υπάρχει αποδοχή του δασκάλου από τους γονείς οι μαθητές θα πετύχουν πιο εύκολα τους στόχους που έχει θέσει ο δάσκαλος και άρα θα πάρουν και καλύτερο βαθμό; Γιατί σ' αυτή την περίπτωση ποιος μας λέει ότι οι στόχοι του δασκάλου ή ο τρόπος διδασκαλίας είναι ο θεμιτός; Και τι γίνεται στην περίπτωση που ο δάσκαλος τα κάνει όλα μια χαρά αλλά αντιδρούν οι γονείς επειδή δε γνωρίζουν τις πρόσφατες εξελίξεις στην παιδαγωγική; Θα προσαρμοστεί και θα αυξηθεί η επίδοση των μαθητών;
Τέταρτον. Πιστεύεις ότι οι γονείς κάθονται και μας μελετούν τόσο επισταμένα; Αφού από ένα σημείο και μετά δεν την ξέρουν την ύλη του Δημοτικού. Οι περισσότεροι γονείς που έχω εγώ δεν ξέρουν τι είναι η κινητική ενέργεια και είναι και μορφωμένοι. Πώς θα με αξιολογήσουν αν τα παιδιά τους την κατάλαβαν; Από το Γυμνάσιο; Μα θα την κάνουν στη Β΄ Γυμνασίου και αν θα την κάνουν και τότε. Σιγά δε που θα τη θυμούνται από την Πέμπτη.
Πέμπτον. Όσον αφορά το μοτίβο και τις απορίες μου νομίζω ότι τα σχόλια του μαθηματικού δείχνουν ότι δεν είναι κάτι τόσο εύκολο και οι απορίες μου ήταν εκτός ύλης του Δημοτικού. Αυτό δε σημαίνει ότι τα ξέρω όλα. Αλλά όχι να μην έχεις και ιδέα τι είναι οι δεκαδικοί και να περνιέσαι και για καλός δάσκαλος. Γιατί δεν είχε ιδέα τι είναι οι δεκαδικοί. Τίποτα για τίποτα. Ή να βάζεις τον εικοστό πρώτο αιώνα να μαθαίνουν οι μαθητές εκθέσεις απέξω!!!
Τέλος.
Μεταξύ του 0,2 και του 0,3 οι αριθμοί είναι άπειροι. Π.χ.
0,23698
0,25698741236
0,2111111111
0,29
κ.τ.λ.
Το Μικρό Πρίγκιπα τον έχω διαβάσει. Γιατί ρωτάς;