Συναίσθημα

Χρόνια τώρα παλεύω να πιάσω τις λέξεις, να τις κρατήσω γερά και να εκφράσω αυτό που νιώθω όταν διδάσκω. Μάταιος κόπος. Συνέχεια ξεγλιστρούν απ' τα χέρια μου. Ενώ είναι εκεί στο μυαλό μου, αρθρώνουν λόγο ωραίο, αξιοζήλευτο, όταν πάω να τις γράψω, χάνονται... φεύγουν... Μένει μόνο το συναίσθημα άρρητο, ανείπωτο, ανέκφραστο.

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ένας κόμπος στέκεται στον λαιμό μου. Δεν είναι επειδή με πνίγει κάτι ή με τρομάζει. Απλώς αυτό το συναίσθημα, αυτό για το οποίο μίλησα προηγουμένως, πασχίζει να γίνει λόγος, έκφραση, κείμενο, μα δεν το κατορθώνει, στέκεται στον λαιμό και με τυραννά. Εμφανίζεται όταν πιστεύω ότι έλυσα κάποιο σοβαρό πρόβλημα της τάξης, όταν δημιουργώ την ώρα που διδάσκω, όταν μια σκέψη νοηματοδοτεί έναν σωρό ασύνδετων εμπειριών, απόψεων, σκέψεων γύρω από τη διδασκαλία.

Άλλοτε πάλι ο κόμπος μού λείπει. Δεν κάθομαι κι εγώ με σταυρωμένα τα χέρια. Τον αποζητώ. Είναι αυτός που θα με λυτρώσει από την απόγνωση της αποτυχίας παρά τις συνεχείς προσπάθειες, από την ανία της αναπόφευκτης επανάληψης, από την κούραση της αδυναμίας μου να δω τι πέτυχα. Είναι αυτός που θα δώσει πάλι νόημα, που θα με ωθήσει να βάλω τον μαθητή πάνω από όλα.

Αυτήν τη χαρμολύπη της διδασκαλίας ελπίζω κάποτε να εκφράσω.