Επειδή μάλλον κάποιοι δεν κατάλαβαν τι εννοούσα στην προηγούμενή μου ανάρτηση —και σε τέτοιες περιπτώσεις δε ρίχνω ποτέ την ευθύνη στον αναγνώστη, μα πάντα στον συγγραφέα— αποφάσισα να συνεχίσω τον προβληματισμό μου.
Όταν έγραφα για παραστάσεις που μπορούν να παρακολουθήσουν ευχάριστα και εξωσχολικοί είχα στον νου μου κάτι σαν το παρακάτω βίντεο.
Δεν το διάλεξα τυχαία. Καταρχήν, είναι η πιο παρεξηγημένη μορφή τέχνης στην Ελλάδα: ο χορός και μάλιστα ο σύγχρονος και όχι ο παραδοσιακός. Σκεφτείτε την 25η Μαρτίου μόνο χοροθέατρο. Δε θα έλεγα ότι είναι ο κανόνας στα ελληνικά σχολεία. Ίσως να μην είναι και η εξαίρεση. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι μια τέτοια παράσταση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ευρεία κλίμακα γιατί η ελληνική εκπαίδευση στερεί από τα παιδιά μας την Τέχνη. Εκτός κι αν η παραπάνω παράσταση βγήκε με μια βδομάδα πρόβα από παιδιά άσχετα με τον σύγχρονο χορό. Μπορεί και να βγήκε. Οι συντελεστές μού είναι άγνωστοι. Δε μου φαίνεται όμως πιθανό.
Τώρα, αν οι τωρινές παραστάσεις αρέσουν στα παιδιά και στους γονείς, δε με ενδιαφέρει. Συνήθως το πετυχαίνουμε. Το θέμα είναι να πάμε παραπάνω.
Όταν έγραφα για παραστάσεις που μπορούν να παρακολουθήσουν ευχάριστα και εξωσχολικοί είχα στον νου μου κάτι σαν το παρακάτω βίντεο.
Δεν το διάλεξα τυχαία. Καταρχήν, είναι η πιο παρεξηγημένη μορφή τέχνης στην Ελλάδα: ο χορός και μάλιστα ο σύγχρονος και όχι ο παραδοσιακός. Σκεφτείτε την 25η Μαρτίου μόνο χοροθέατρο. Δε θα έλεγα ότι είναι ο κανόνας στα ελληνικά σχολεία. Ίσως να μην είναι και η εξαίρεση. Δεν ξέρω. Ξέρω όμως ότι μια τέτοια παράσταση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε ευρεία κλίμακα γιατί η ελληνική εκπαίδευση στερεί από τα παιδιά μας την Τέχνη. Εκτός κι αν η παραπάνω παράσταση βγήκε με μια βδομάδα πρόβα από παιδιά άσχετα με τον σύγχρονο χορό. Μπορεί και να βγήκε. Οι συντελεστές μού είναι άγνωστοι. Δε μου φαίνεται όμως πιθανό.
Τώρα, αν οι τωρινές παραστάσεις αρέσουν στα παιδιά και στους γονείς, δε με ενδιαφέρει. Συνήθως το πετυχαίνουμε. Το θέμα είναι να πάμε παραπάνω.
Σχόλια