Και πάλι για το μάθημα της έκθεσης

Πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα στο μάθημα της έκθεσης αν τα θέματα ήταν με τη μορφή διλημμάτων. Π.χ., άμεση ή έμμεση δημοκρατία, άμεση ή έμμεση εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας, η Ελλάδα να επενδύσει στην πυρηνική ενέργεια ή στις ανανεώσιμες μορφές ενέργειας κ.τ.λ. Φυσικά να απαγορεύεται δια ροπάλου η χαμηλή βαθμολόγηση του μαθητή εξαιτίας της άποψής του. Ο μαθητής θα μπορεί να επιλέξει όποια άποψη θέλει ή ακόμα και να υπερβεί το δίλημμα θεωρώντας το ψεύτικο. Αυτό που θα αξιολογείται θα είναι το αν τα επιχειρήματά του είναι σύμφωνα ή καλύτερα από τα επιχειρήματα γνωστών εκπροσώπων της άποψης που επέλεξε να υποστηρίξει.

Ακόμα καλύτερα θα ήταν αν έμπαιναν πιο τολμηρά θέματα, όπως να επιτραπεί η κλωνοποίηση του ανθρώπου ή όχι, να διδασκόμαστε αρχαία στο σχολείο ή όχι κ.τ.λ. Το ξέρω ότι ο φίλος αναγνώστης θα διαφωνήσει, αλλά καλό είναι να σκεφτεί πρώτα ότι μιλάμε για ανθρώπους που θέλουν να γίνουν επιστήμονες. Αν δεν μπορούν να μιλήσουν για αυτά τα θέματα, τότε τι δουλειά έχουν στο πανεπιστήμιο;

Κάποτε πρέπει να σπάσει και ο ενιαίος χαρακτήρας του μαθήματος. Δηλαδή ένα παιδί που δε θα γράψει καλά στο φετινό θέμα δεν αξίζει να γίνει ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, κοινωνικός λειτουργός, ζωγράφος, γλύπτης; Είναι λογικό για όλες τις σχολές οι μαθητές να γράφουν το ίδιο θέμα; Δε θα έπρεπε να υπήρχε μια εξειδίκευση, μια προσαρμογή ανά κύκλο σπουδών; Όπου τη γλώσσα θα την έλεγχαν οι φιλόλογοι και τις ιδέες ο αντίστοιχος επιστημονικός κλάδος;