Ο Ξ.

Τι μπορεί να πει κανείς για τον Ξ.; Πώς μπορούν να τον χωρέσουν οι λέξεις; Όσο και να παλεύουν, δεν μπορούν. Σίγουρα είναι ο πιο δύσκολος μαθητής που είχα ποτέ. Σίγουρα με άλλαξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Ό,τι δούλευε μέχρι τότε, μαζί του έπαψε να δουλεύει. Κάθε κόλπο, κάθε τεχνική για την οποία ήμουν περήφανος, απαξιώθηκε.

Το ομολογώ: τον παράτησα. Όχι από ραθυμία· από απόγνωση. Μέρα με τη μέρα συσσωρεύονταν η μία αποτυχία μετά την άλλη. Κάθε μέρα δοκίμαζα και κάτι καινούριο, κάθε μέρα το έβλεπα να συντρίβεται. Τον άφησα κι εγώ στην ησυχία του...

Μα εγώ δεν ησύχασα. Πιστεύω βαθιά μέσα μου πως ο προορισμός των αδύναμων μαθητών είναι ένας: να αποκαλύψουν τις αδυναμίες μας, να συντρίψουν την αυταρέσκειά μας. Κι η δική μου είχε συντριβεί. Έπρεπε να ξεκινήσω από το μηδέν, να βρω τι έφταιγε, να δω τι θα κάνω. Το έριξα στο διάβασμα. Διάβαζα στα τυφλά. Όχι εντελώς στα τυφλά αν θέλω να 'μαι ειλικρινής... ξεκίνησα από τις πιο δύσκολες περιπτώσεις: νοητική υστέρηση, αυτισμός... όλα αυτά που εμείς οι δάσκαλοι τα αποφεύγουμε με όλες μας τις δυνάμεις...

Κάποτε κατέληξα σε έναν μπούσουλα για το τι θα κάνω. Με αυτόν πορεύομαι από τότε. Έγκυρος ή όχι δεν ξέρω. Ξέρω ότι από τότε τα πηγαίνω πολύ καλύτερα. Ή μάλλον ο Ξ. τα πηγαίνει πολύ καλύτερα. Δεν σταματά βέβαια να με εκπλήσσει. Δε σταματά να αγωνίζεται να με κάνει καλύτερο.

Αντί για τις χιλιοειπωμένες ευχές για το νέο έτος και την Πρωτοχρονιά, προτιμώ να τον ευχαριστήσω. Και να ευχηθώ να συναντήσω κι άλλους σαν κι αυτόν στο μέλλον...