Οι μαθητές μου μετρούν συχνά πυκνά ανάποδα· μια δεξιότητα απαραίτητη για τους μαθητές της Α΄ Δημοτικού προκειμένου να μάθουν να εκτελούν την πράξη της αφαίρεσης με τον νου. Πλέον όλα τα καταφέρνουν. Αν όμως μου ζητήσετε να πω ανάποδα τους υπουργούς παιδείας, ξεκινώντας από τον σημερινό, θα θυμηθώ αυτόν, τον προηγούμενο και μετά η άβυσσος... τόσο απαρατήρητοι μού είναι που θυμάμαι μόνο μερικά διάσπαρτα ονόματα, ασύνδετα με την εκπαιδευτική πραγματικότητα. Κι όμως οι άνθρωποι αυτοί, όλοι τους πιστεύω, θέλησαν να μεταρρυθμίσουν την εκπαίδευση, τον χώρο στον οποίο βγάζω το ψωμί μου. Ευτυχώς, δεν το κατάφεραν...
Αφού πρότειναν όλοι τους οι προαναφερόμενοι (προαναφερόμενοι τρόπος του λέγειν, αφού δε τους θυμάμαι καλά καλά...) μεγαλεπήβολες μεταρρυθμίσεις, γιατί να μην προτείνω κι εγώ μια μικρή, χαμηλού κόστους πρόταση. Γιατί, λοιπόν, να μην ανοίξουμε κι εμείς οι εκπαιδευτικοί κανένα βιβλίο; Δεν εννοώ λογοτεχνικό, ιστορικό ή θρησκευτικό· για κάνα παιδαγωγικό μιλάω... έστω να μπούμε στο διαδίκτυο... υπάρχει υλικό δωρεάν. Δεν είναι τέλειο· είναι μια αρχή όμως. Και κάποιες φορές είναι και αρκετά καλό: λύνεις σε σύντομο χρονικό διάστημα προβλήματα που μπορούν να σε ταλαιπωρούν ολόκληρη τη χρονιά.
«Μα δεν έχουμε λεφτά!». Να αγοράσει τότε κανένα βιβλίο το σχολείο. Τόσα αγοράζουν αυτά τα σχολεία, τα περισσότερα ανούσια, δεν άκουσα ποτέ κανέναν να προτείνει να αγοραστεί κάποιο επιστημονικό βιβλίο και εμείς με τη σειρά μας να σκοτωνόμαστε ποιος θα το πρωτοδιαβάσει. Πού είναι το κακό το κάθε σχολείο να έχει και μια μικρή επιστημονική βιβλιοθήκη; Ούτε έχω ακούσει τα προβλήματα να λύνονται με μελέτη επιστημονικής βιβλιογραφίας και συνακόλουθη συνεργασία των εμπλεκόμενων εκπαιδευτικών. Συνήθως τέτοιες προτάσεις δεν προτείνονται καν...
Απεναντίας, έχω ακούσει πάμπολλες αντιεπιστημονικές ερμηνείες των δυσκολιών των μαθητών. Έχω ακούσει το βάρος των αποτυχιών να το επωμίζονται όλοι —και κυρίως οι γονείς, οι οποίοι προφανώς και είναι οι ικανότεροι άνθρωποι του πλανήτη μας...— εκτός από εμάς. Δεν έχω ακούσει να κάνουμε το ίδιο και με το βάρος των επιτυχιών... εκεί πάντα, πεισματικά θα πρόσθετα, φταίμε εμείς...
Το ξέρω ότι έχουμε συνηθίσει να κατηγορούμε τους πάντες, και κυρίως το Υπουργείο, για την κατάσταση στην εκπαίδευση. Δεν αρνούμαι τις ευθύνες τους· ποιος πήρε ποτέ στα σοβαρά τους υπουργούς παιδείας; Ποιος υπουργός παιδείας ήταν καλύτερος από τον χειρότερο δάσκαλο; Ένα σύνολο άσχετων ανθρώπων με την εκπαίδευση ήταν όλοι τους —βάλτε τους σε μια τάξη για να το διαπιστώσετε—, επομένως τι περιμέναμε; Προκοπή; Το θέμα είναι όμως να δούμε κάποτε και τις δικές μας ευθύνες. Να αυτοοργανωθούμε προκειμένου να δούμε καλύτερα αποτελέσματα. Τα σχολεία να εξελιχθούν σε κέντρα επιστημονικής εργασίας και έρευνας. Αυτό είναι κάτι που μόνο η δική μας ενεργή συμμετοχή μπορεί να το πραγματώσει.
Σχόλια