Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι η Φιλανδία θα αλλάξει ριζικά το εκπαιδευτικό της σύστημα. Κύματα ενθουσιασμού κατέκλυσαν την Ελλάδα. Λες και την κάναμε εμείς την αλλαγή. Και τι έγινε που αλλάζει το εκπαιδευτικό της σύστημα; Είναι σαν να χαίρονταν οι Αμερικανοί επειδή κάποτε έβαλαν στόχο να πάνε στο φεγγάρι και να μη χαίρονταν όταν τελικά πήγαν. Είναι δυνατόν να χαιρόμαστε επειδή συμβαίνει μια αλλαγή; Να εφαρμοστεί πρώτα, να ελεγχθεί από την επιστημονική κοινότητα και μετά βλέπουμε. Πρόκειται για μια χρονοβόρα διαδικασία που θα πάρει χρόνια να φανούν τα αποτελέσματά της. Φυσικά, για να έχεις γνώμη για την επιτυχία ή την αποτυχία απαιτούνται πολύς κόπος και μελέτη. Πράγματα άγνωστα στην Ελλάδα...
Το εντυπωσιακό δεν είναι η προτεινόμενη αλλαγή. Το εντυπωσιακό είναι ότι έχουν τα κότσια να αλλάξουν ριζικά ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα. Εμείς δεν τολμάμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές σε ένα, κατά γενική ομολογία, αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Τις μόνες αλλαγές που ξέρουμε είναι να βάζουμε και να βγάζουμε τα αρχαία από το γυμνάσιο και να αλλάζουμε τον αριθμό των μαθημάτων των εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο. Τώρα το ότι κανείς στα πετυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα ανά τον κόσμο δεν ασχολείται με τα αρχαία ελληνικά, δε βλέπω να ενδιαφέρει κανέναν — αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης...
Γιατί φοβόμαστε τόσο; Αφού δεχόμαστε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει τα χάλια του, γιατί δεν το αλλάζουμε; Υπάρχει, ας πούμε, πιθανότητα να εφαρμοστεί το νέο φιλανδικό σύστημα στην Ελλάδα; Ποτέ! Να εφαρμοστεί ένα άλλο σύστημα, εξίσου ριζοσπαστικό; Αποκλείεται...
Η εύκολη απάντηση είναι ότι είμαστε συντηρητικοί. Δεν εξηγεί τίποτα. Η αληθινή αιτία είναι απλή: είμαστε υποεκπαιδευμένοι. Εμείς, οι άνθρωποι της εκπαίδευσης, δεν ξέρουμε καλά τη δουλειά μας. Για να προτείνεις βαθιές αλλαγές —και να μην παίζεις με τα αρχαία και τα μαθήματα των εισαγωγικών εξετάσεων— πρέπει να έχεις πολλές γνώσεις. Να έχεις πήξει στο διάβασμα. Πόσοι από μας πήζουμε στο διάβασμα; Και δεν εννοώ επιμορφώσεις για να πάρουμε μόρια... εννοώ παθιασμένη μελέτη γύρω από προβλήματα που σε συνεπαίρνουν... υπάρχει καμιά αλλαγή στην Τέχνη ή στην Επιστήμη που να έγινε από ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενό τους; Από ανθρώπους που δεν ασχολούνταν ακατάπαυστα με αυτό; Πόσους τέτοιους εκπαιδευτικούς ξέρετε;
ΥΓ
Κάπου, κάποτε, σε κάποια επιμόρφωση. Λένε οι επιμορφωτές τι θέλουν από τους επιμορφούμενους. Τελειώνουν και ρωτούν: «Έχετε κάποια απορία;». Απορία εκπαιδευτικών κάποιου πειραματικού σχολείου: «Πώς θα γίνει να φαίνεται πόσες ώρες διαρκεί το σεμινάριο; Πρέπει να διαρκεί πάνω από 30 ώρες η επιμόρφωση...». Πρώτα ο μαθητής...
Το εντυπωσιακό δεν είναι η προτεινόμενη αλλαγή. Το εντυπωσιακό είναι ότι έχουν τα κότσια να αλλάξουν ριζικά ένα καλό εκπαιδευτικό σύστημα. Εμείς δεν τολμάμε να κάνουμε ριζικές αλλαγές σε ένα, κατά γενική ομολογία, αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα. Τις μόνες αλλαγές που ξέρουμε είναι να βάζουμε και να βγάζουμε τα αρχαία από το γυμνάσιο και να αλλάζουμε τον αριθμό των μαθημάτων των εισαγωγικών εξετάσεων για το πανεπιστήμιο. Τώρα το ότι κανείς στα πετυχημένα εκπαιδευτικά συστήματα ανά τον κόσμο δεν ασχολείται με τα αρχαία ελληνικά, δε βλέπω να ενδιαφέρει κανέναν — αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης...
Γιατί φοβόμαστε τόσο; Αφού δεχόμαστε ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει τα χάλια του, γιατί δεν το αλλάζουμε; Υπάρχει, ας πούμε, πιθανότητα να εφαρμοστεί το νέο φιλανδικό σύστημα στην Ελλάδα; Ποτέ! Να εφαρμοστεί ένα άλλο σύστημα, εξίσου ριζοσπαστικό; Αποκλείεται...
Η εύκολη απάντηση είναι ότι είμαστε συντηρητικοί. Δεν εξηγεί τίποτα. Η αληθινή αιτία είναι απλή: είμαστε υποεκπαιδευμένοι. Εμείς, οι άνθρωποι της εκπαίδευσης, δεν ξέρουμε καλά τη δουλειά μας. Για να προτείνεις βαθιές αλλαγές —και να μην παίζεις με τα αρχαία και τα μαθήματα των εισαγωγικών εξετάσεων— πρέπει να έχεις πολλές γνώσεις. Να έχεις πήξει στο διάβασμα. Πόσοι από μας πήζουμε στο διάβασμα; Και δεν εννοώ επιμορφώσεις για να πάρουμε μόρια... εννοώ παθιασμένη μελέτη γύρω από προβλήματα που σε συνεπαίρνουν... υπάρχει καμιά αλλαγή στην Τέχνη ή στην Επιστήμη που να έγινε από ανθρώπους άσχετους με το αντικείμενό τους; Από ανθρώπους που δεν ασχολούνταν ακατάπαυστα με αυτό; Πόσους τέτοιους εκπαιδευτικούς ξέρετε;
ΥΓ
Κάπου, κάποτε, σε κάποια επιμόρφωση. Λένε οι επιμορφωτές τι θέλουν από τους επιμορφούμενους. Τελειώνουν και ρωτούν: «Έχετε κάποια απορία;». Απορία εκπαιδευτικών κάποιου πειραματικού σχολείου: «Πώς θα γίνει να φαίνεται πόσες ώρες διαρκεί το σεμινάριο; Πρέπει να διαρκεί πάνω από 30 ώρες η επιμόρφωση...». Πρώτα ο μαθητής...
Σχόλια