Τελευταία, δώσαμε και βαθμούς πρόσφατα, έχω δει πολλά κείμενα στα οποία οι εκπαιδευτικοί εκφράζουν τα παράπονά τους για τους γονείς. Κάθε είδους παράπονο: για τους βαθμούς, για τη συμπεριφορά του μαθητή, για την πραγματική απόδοση του παιδιού. Γενικώς φταίει ο γονιός. Δεν έχω δει ποτέ εκπαιδευτικό να λέει: «Φταίω κι εγώ» ή «Είναι δική μου δουλειά να βελτιώσω τη συμπεριφορά του παιδιού» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.
Μήπως αν ψάχναμε τις δικές μας ευθύνες, αν προσπαθούσαμε να βελτιωθούμε, να δουλέψουμε καλύτερα, πετυχαίναμε περισσότερα; Για παράδειγμα, μου έτυχε κάποτε μαθητής οι γονείς του οποίου, όχι μόνο δεν ασχολούνταν μαζί του, αλλά του είπαν κιόλας να τα βρει μαζί μου. Αντί να τους επικρίνω όλη τη χρονιά, άλλαξα τη δική μου συμπεριφορά και σιγά σιγά άλλαξε και η συμπεριφορά του παιδιού.
Είναι εύκολο να κατηγορήσεις τους συγκεκριμένους γονείς. Δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να συνομιλήσουν με μένα. Δεν ήρθαν, αν και τους κάλεσα επανειλημμένως. Δεν προσπάθησαν γενικά να κάνουν κάτι. Δεν θα τους αποκαλέσω αδιάφορους. Απελπισμένοι ήταν. Είχαν αποτύχει ξανά και ξανά. Σύμφωνοι, δεν είχαν δοκιμάσει τα πάντα, αλλά και ποιος δοκιμάζει τα πάντα; Αυτό που ήθελαν ήταν έναν ειδικό να τους στηρίξει και να τους λύσει το πρόβλημα. Ποιος άλλος, εκτός από μένα, είναι ο ειδικός; Ποιος είναι πιο ειδικός από τους εκπαιδευτικούς της τάξης για τα θέματα της τάξης;
Σίγουρα δεν μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα, αλλά και κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί με το να μην προσπαθούμε. Το πραγματικό εμπόδιο δεν είναι οι γονείς, το Υπουργείο, η κοινωνία, αλλά οι γνώσεις μας. Κι αυτές δεν αποκτώνται τόσο με τις επιμορφώσεις. Οι επιμορφωτικές προσπάθειες συνήθως δεν απορρέουν από τα προβλήματα της τάξης. Πολλές φορές μάλιστα είναι εντελώς άσχετες. Στο μεταπτυχιακό του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου υπάρχουν θεματικές ενότητες για διοίκηση, εξ αποστάσεως εκπαίδευση, εκπαίδευση ενηλίκων κ.ά. Δε φτάνει δηλαδή που χάνεις τόσες ώρες για να τα μάθεις, δε σε βοηθούν και στην καθημερινότητα της τάξης.
Η γνώμη μου είναι ότι το κλειδί βρίσκεται στην επιμόρφωση που ξεκινά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Επιλέγουμε με ποιο πρόβλημα θα ασχοληθούμε, διαβάζουμε αντίστοιχη βιβλιογραφία, συζητάμε με συναδέλφους, επιλέγουμε επιμορφώσεις που ισχυρίζονται ότι θα μας βοηθήσουν. Από κει και πέρα φυσικά δε βλάπτουν τα μεταπτυχιακά, αρκεί να μην ξεχνάμε να εφαρμόζουμε αυτά που διαβάσαμε...
Σίγουρα δεν μπορούμε να λύσουμε όλα τα προβλήματα, αλλά και κανένα πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί με το να μην προσπαθούμε. Το πραγματικό εμπόδιο δεν είναι οι γονείς, το Υπουργείο, η κοινωνία, αλλά οι γνώσεις μας. Κι αυτές δεν αποκτώνται τόσο με τις επιμορφώσεις. Οι επιμορφωτικές προσπάθειες συνήθως δεν απορρέουν από τα προβλήματα της τάξης. Πολλές φορές μάλιστα είναι εντελώς άσχετες. Στο μεταπτυχιακό του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου υπάρχουν θεματικές ενότητες για διοίκηση, εξ αποστάσεως εκπαίδευση, εκπαίδευση ενηλίκων κ.ά. Δε φτάνει δηλαδή που χάνεις τόσες ώρες για να τα μάθεις, δε σε βοηθούν και στην καθημερινότητα της τάξης.
Η γνώμη μου είναι ότι το κλειδί βρίσκεται στην επιμόρφωση που ξεκινά από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Επιλέγουμε με ποιο πρόβλημα θα ασχοληθούμε, διαβάζουμε αντίστοιχη βιβλιογραφία, συζητάμε με συναδέλφους, επιλέγουμε επιμορφώσεις που ισχυρίζονται ότι θα μας βοηθήσουν. Από κει και πέρα φυσικά δε βλάπτουν τα μεταπτυχιακά, αρκεί να μην ξεχνάμε να εφαρμόζουμε αυτά που διαβάσαμε...
Σχόλια