Τι κάνεις όταν δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις με κάποιον μαθητή;

Στη δουλειά μας δε νομίζω να μιλά κανείς για το άγνωστο, για τη στιγμή δηλαδή που είσαι απέναντι από τον μαθητή και δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις. Δεν μιλώ για την περίπτωση που δεν ξέρει ο συγκεκριμένος εκπαιδευτικός τι  να κάνει· μιλώ για το αληθινό άγνωστο, αυτό που δεν ξέρει κανείς τι να κάνει.

Συνήθως όταν βρίσκεσαι απέναντί του τρομάζεις: επιρρίπτεις τις ευθύνες στον μαθητή, στους γονείς, στα σχολικά βιβλία, στους συμβούλους, στο σύστημα.

Σπανιότερα, παραδέχεσαι την άγνοιά σου και στηρίζεις τον μαθητή όπως καλύτερα μπορείς. Δεν κάνεις κάτι φοβερό· απλώς φροντίζεις το παιδί να νιώσει όμορφα. Δε λύνεις το πρόβλημα, μα προτιμάς ένα χαμογελαστό από ένα θλιμμένο παιδί κι ας ξέρεις την αλήθεια.

Κάποιοι λίγοι, παράξενοι, κάνουν κάτι άλλο. Αγωνίζονται, ιδρώνουν, πέφτουν, ξανασηκώνονται, ξαναπέφτουν πάλι και πάλι, όσες φορές χρειαστεί μέχρι να το λύσουν. Και στο τέλος το λύνουν. Κι αυτό είναι μεγαλειώδες. 

Το κλισέ υπαγορεύει να γράψω ότι όλοι έχουμε μια ευκαιρία στο μεγαλείο. Μα το καλό γράψιμο δεν ανέχεται τα κλισέ και η αλήθεια είναι ότι το μεγαλειώδες συνυπάρχει με το σπάνιο. Η ουσία είναι αλλού: στο να πιστέψουμε ότι είναι δικό μας έργο να κάνουμε το άγνωστο γνωστό. Χρόνια τώρα αναζητούμε τις λύσεις από πάνω: προϊστάμενοι, υπουργείο, πανεπιστήμιο. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα ξέρουν όλα· η αλήθεια είναι ότι για κάποια πράγματα εμείς είμαστε ειδικοί, εμείς καλούμαστε να τα λύσουμε. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν κοιτάξει ποτέ κατάματα έναν μαθητή, αφού έχουν ήδη δοκιμάσει τα πάντα και έχουν αποτύχει. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν νέα πράγματα, να συνδυάσουν γνώσεις από διάφορες περιοχές της Παιδαγωγικής επιστήμης και να δουν το αποτέλεσμα. Δεν έχουν τη δυνατότητα να τροποποιήσουν θεωρίες στην πράξη, βλέποντας ότι η κατά γράμμα εφαρμογή δεν τραβάει. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δε θα δουν τον μαθητή τους ικανοποιημένο επειδή το έλυσαν.

Υπάρχουν εκατομμύρια εκπαιδευτικοί, εκατομμύρια επιστήμονες δηλαδή. Δεν μπορεί κάποιοι από αυτούς, λίγοι φυσικά, να μην αγγίξουν το μεγαλείο. Μα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ αν δεν πιστέψουμε ότι έχουμε κι εμείς μερίδιο σε αυτό.