Λίγα λόγια για τις εκπαιδευτικές συζητήσεις ΙΙI

Όπως είχα αναφέρει σε δύο προηγούμενες αναρτήσεις (η πρώτη και η δεύτερη) η εκπαίδευση είναι πολύπλοκο σύστημα και πολλοί καθοριστικοί παράγοντες σπάνια αναφέρονται σε εκπαιδευτικές συζητήσεις. Ένας από αυτούς είναι η πεποίθηση του εκπαιδευτικού ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά. Τι εννοώ;

Πριν λίγο καιρό είχε κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο η παρακάτω φωτογραφία. Είναι βαθιά ριζωμένη η αντίληψη ότι η συμπεριφορά του παιδιού καθορίζεται αποκλειστικά από την οικογένεια. Ένας εκπαιδευτικός που πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά θεωρεί ότι σε μεγάλο βαθμό η συμπεριφορά των μαθητών στην τάξη του καθορίζεται από αυτόν. Κατανοώ ότι πολλοί εκπαιδευτικοί διαφωνούν, αλλά όλοι μας γνωρίζουμε εκπαιδευτικούς των οποίων τα τμήματα είναι σχεδόν πάντα ήσυχα και εκπαιδευτικούς των οποίων τα τμήματα είναι σχεδόν πάντα ανάστατα. Ε, δεν είναι δυνατόν οι πρώτοι να επιλέγουν διαρκώς τα ήσυχα παιδιά.



Ο εκπαιδευτικός που πιστεύει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά, όταν βλέπει ότι κάποιος μαθητής δε μαθαίνει, προσπαθεί να βελτιώσει τη διδασκαλία του. Δεν κατηγορεί τον περίγυρο: τους προηγούμενους εκπαιδευτικούς, τους γονείς, τα βιβλία, τους προϊσταμένους, το υπουργείο. Στοχάζεται, κρίνει τη διδασκαλία του, συζητά με άλλους, ψάχνει στο διαδίκτυο, μελετά τη βιβλιογραφία, ενίοτε σκέφτεται πρωτότυπα, πράττει διαφορετικά.

Είναι ο καθηγητής τύπου 3, όπως ωραία αναλύει ο Γιώργος Παναγιωτακόπουλος. Είναι πολύ σημαντικό για να πετύχει οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση να συνειδητοποιήσει ο εκπαιδευτικός ότι πολλά εξαρτώνται από αυτόν. Κατανοώ τους λόγους που πολλοί αρνούνται να δεχτούν αυτήν την άποψη. Πολύ συχνά σε παγκόσμιο επίπεδο οι εκπαιδευτικοί θεωρούνται υπεύθυνοι για όλα τα προβλήματα της εκπαίδευσης. Προφανώς, κατηγορούνται άδικα, καθώς η εκπαίδευση είναι πολύπλοκο σύστημα, η επιτυχία του οποίου εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ένας όμως από αυτούς τους παράγοντες είναι ο εκπαιδευτικός. Κι αν δεν το πιστέψει, καμία μεταρρύθμιση δε θα πετύχει ποτέ.

Σχόλια