Με έκπληξή μου διάβασα (Υποχρεωτική εκπαίδευση για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες) ότι το ΥΠΕΠΘ σκοπεύει να καθιερώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση και στα άτομα με ειδικές ανάγκες. Μέχρι σήμερα η εκπαίδευση αυτών των παιδιών αφηνόταν στις συνειδήσεις των γονιών τους. Αν ήθελαν τα έστελναν σε ειδικό σχολείο. Αν όχι…
Ομολογώ πως όταν το πρωτοδιάβασα δεν καταλάβαινα τι εννοούσε το άρθρο. Μου φαινόταν αδιανόητο εν έτει 2008 ο γονιός να καθορίζει αν θα πάει το παιδί του σχολείο. Και μάλιστα συγκεκριμένα παιδιά που χρειάζονται ειδική και όχι γενική αγωγή. Τέτοια άγνοια από μέρους μου είναι οπωσδήποτε ασυγχώρητη. Όπως εξίσου ασυγχώρητη, για την ελληνική κοινωνία, είναι και η στάση της απέναντι στα ΑΜΕΑ. Δυστυχώς, μου φαίνεται πως έχουμε μείνει ακόμα στην εποχή του Καιάδα.
Συν τοις άλλοις, το νομοσχέδιο καθορίζει και για πρώτη φορά τα προσόντα των ειδικών παιδαγωγών. Δηλαδή, δε φτάνει που δεν εκπαιδεύαμε όλα τα παιδιά, δεν είχαμε και τους κατάλληλους, σε πολλές περιπτώσεις, ανθρώπους.
Το αστείο είναι πως ακόμα το νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί. Προφανώς, όπως το Ιράν δεν έχει ομοφυλόφιλους, έτσι και εμείς δεν έχουμε άτομα με ειδικές ανάγκες. Μάλλον τα ψάχνουμε ανάμεσα στους μετανάστες.
Σχόλια
Οι λόγοι που εκπλήσσομαι είναι:
Πώς μια πολιτεία μιλά για υποχρεωτική εκπαίδευση στα άτομα με ειδικές ανάγκες χωρίς να εξετάσει την δυνατότητα κάποιων κατηγοριών ΑΜΕΑ που εξ’ αιτίας της βαρύτητας των ασθενειών τους δεν υπάρχει η δυνατότητα ούτε η οικονομική ούτε η κινητική να ανταποκριθούν.
Ο λόγος για τους βαριά κινητικά αναπήρους τους πάσχοντες από παραπληγίες και τετραπληγίες.
Αναλυτικά:
Ένα ΑΜΕΑ που έχει παραπληγία η τετραπληγία παίρνει μηνιαίως επίδομα που ανέρχεται στα 600 Ευρώ και επίδομα κίνησης 165 Ευρώ τον μήνα αυτές οι κατηγορίες αναπηρίας έχουν ανάγκη ενός ανθρώπου επί εικοσιτετραώρου βάσεως ιδιαίτερα οι τετραπληγικοί, για να τους φροντίζει .
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να στραφούν κατά το πλείστον στο χώρο των οικονομικών μεταναστών για να εξασφαλίσουν την φτηνότερη δυνατή προσφορά που ανέρχεται στα 700 Ευρώ τον μήνα αν έχουν τύχη, με παροχή ύπνου και τροφής και φυσικά χωρίς ένσημα.
Από εκεί και πέρα για να βγουν από το σπίτι τους θεωρείται αδύνατο όσο για τροφή ας μη το συζητάμε, για περί υποχρεωτικής εκπαίδευσης μόνο γέλια φέρνει.
Βέβαια οι αναπηρίες της μορφής αυτής έχουν και άλλα, έξοδα αποκατάστασης, έξοδα εξοπλισμού για τις στοιχειώδης ανάγκες, έξοδα υποχρεωτικής μετακίνησης κτλ.
Ας σκεφτεί πρώτα η εκάστοτε ευαίσθητη πολιτεία να θεσμοθετήσει τον επιδοτούμενο κοινωνικό συνοδό να μπορούμε τουλάχιστον να βγαίνουμε από το σπίτι μας και μετά να συζητήσουμε για υποχρεωτική εκπαίδευση.
Σκόνης Νίκος ΑΜΕΑ