Με αφορμή το πρώτο σχόλιο του gazaka στην ανάρτηση του Γιάννη Οι παραπεμπόμενοι έγραψα ένα σχόλιο το οποίο αποφάσισα να αναδημοσιεύσω και εδώ.
"Μάλλον δεν κατάλαβες τι γράφει ο Γιάννης. Δεν αποτυγχάνει κάποιος επειδή είναι τεμπέλης. Κανείς μαθητής δε θέλει να χαρακτηρίζεται από το εκπαιδευτικό σύστημα αποτυχημένος. Πίσω από κάθε αποτυχία βρίσκεται κάποιος λόγος. Ο συνηθέστερος, κατά τη γνώμη μου, είναι η μειωμένη αυτοαποτελεσματικότητα που συνυπάρχει με μαθησιακές δυσκολίες, ΔΕΠ-Υ, προβλήματα συμπεριφοράς, χαμηλό μορφωτικό ή\και οικονομικό επίπεδο κ.α. Δυστυχώς, η κοινωνία μας -και όχι μόνο η εκπαίδευσή μας- αντί να βοηθά αυτά τα παιδιά τα καταδικάζει φορτώνοντάς τους ευθύνες που δεν τους αναλογούν.
Τι φταίει ένα εξάχρονο αν μεγαλώνει σ' ένα γονεϊκό περιβάλλον που μισεί την ανάγνωση; Τίποτα, θα μου πεις, όμως το παιδί θα πληρώσει το κόστος αυτής της κατάστασης.
Τι φταίει ένα παιδί που το μόνο του ελάττωμα στο νηπιαγωγείο ήταν ότι δυσκολευόταν να μάθει ένα ποίημα με ρίμα απέξω; Τίποτα, θα μου απαντήσεις πάλι, όμως θα είναι το ίδιο παιδί που, αν είναι τυχερό και παραπεμφθεί στο ΚΔΑΥ, θα διαγνωστεί με δυσλεξία. Τι σημαίνει δυσλεξία στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Θα έρθει στο γυμνάσιο και στην καλύτερη των περιπτώσεων δε θα μπορεί να διαβάσει.
Πιστεύω πως κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως η τεμπελιά είναι ένας απλός παιδαγωγικός μύθος."
"Μάλλον δεν κατάλαβες τι γράφει ο Γιάννης. Δεν αποτυγχάνει κάποιος επειδή είναι τεμπέλης. Κανείς μαθητής δε θέλει να χαρακτηρίζεται από το εκπαιδευτικό σύστημα αποτυχημένος. Πίσω από κάθε αποτυχία βρίσκεται κάποιος λόγος. Ο συνηθέστερος, κατά τη γνώμη μου, είναι η μειωμένη αυτοαποτελεσματικότητα που συνυπάρχει με μαθησιακές δυσκολίες, ΔΕΠ-Υ, προβλήματα συμπεριφοράς, χαμηλό μορφωτικό ή\και οικονομικό επίπεδο κ.α. Δυστυχώς, η κοινωνία μας -και όχι μόνο η εκπαίδευσή μας- αντί να βοηθά αυτά τα παιδιά τα καταδικάζει φορτώνοντάς τους ευθύνες που δεν τους αναλογούν.
Τι φταίει ένα εξάχρονο αν μεγαλώνει σ' ένα γονεϊκό περιβάλλον που μισεί την ανάγνωση; Τίποτα, θα μου πεις, όμως το παιδί θα πληρώσει το κόστος αυτής της κατάστασης.
Τι φταίει ένα παιδί που το μόνο του ελάττωμα στο νηπιαγωγείο ήταν ότι δυσκολευόταν να μάθει ένα ποίημα με ρίμα απέξω; Τίποτα, θα μου απαντήσεις πάλι, όμως θα είναι το ίδιο παιδί που, αν είναι τυχερό και παραπεμφθεί στο ΚΔΑΥ, θα διαγνωστεί με δυσλεξία. Τι σημαίνει δυσλεξία στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα; Θα έρθει στο γυμνάσιο και στην καλύτερη των περιπτώσεων δε θα μπορεί να διαβάσει.
Πιστεύω πως κάποτε πρέπει να καταλάβουμε πως η τεμπελιά είναι ένας απλός παιδαγωγικός μύθος."
Σχόλια
Τώρα πάω να φάω το πεπόνι μου... :)
Α! και μην αφήσεις κουκούτσι για κουκούτσι αμάσητο...
Εξηγούμαι: τι σημαίνει "η τεμπελιά των μαθητών είναι ένας απλός μύθος"; Ότι δεν υπάρχουν μαθητές που δεν είναι τεμπέληδες, είναι η προφανής απάντηση. Δηλαδή, δεν υπάρχουν μαθητές που δεν κάνουν ποτέ τις ασκήσεις τους επειδή βαριούνται, που βαριούνται να προσπαθήσουν, που δεν θέλουν να ζοριστούν; Προφανώς υπάρχουν.
Όταν μιλάω λοιπόν για τεμπελιά περιγράφω τα συμπτώματα όλων αυτών των αιτίων που περιγράφεις τόσο ωραία στο κείμενό σου. Πουθενά δεν είπα ότι η τεμπελιά των παιδιών αυτών είναι εγγενής. Από ένα χρονικό σημείο και μετά όμως αυτή η πνευματική -και όχι μόνο- ραθυμία θα πάψει να είναι μόνο ένα ατομικό πρόβλημα του μαθητή και θα αφορά και όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες του με τον τρόπο που περιέγραψα στο μπλογκ του Γιάννη.
Το ερώτημα πάντως παραμένει: τι κάνουμε στο τέλος της χρονιάς με τους μαθητές που έστω και παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας, παρέμειναν "ανεπίδεκτοι";
Όσον αφορά τώρα στο καυτό θέμα της αντιμετώπισης αυτών των μαθητών πιστεύω πως μπορούν να γίνουν πολλά. Αυτό που απαιτείται είναι πρώτον να επιμορφωθούμε μόνοι μας, αφού η κοινωνία δεν καταλαβαίνει την αξία της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών της, και δεύτερον να αλλάξουμε τον τρόπο διδασκαλίας μας. Κάποια πράγματα που έχω εφαρμόσει εγώ μπορείς να βρεις εδώ και εδώ.
Πέρα πάντως από την επιμόρφωση και την αλλαγή του τρόπου διδασκαλίας το πιο σημαντικό είναι να αλλάξουμε εμείς στάση απέναντι σ' αυτά τα παιδιά. Όσο θα πιστεύουμε πως είναι τεμπέληδες, δε θα μπορούμε να τα βοηθήσουμε. Αν καταλάβουμε πως απλώς δυσφορούν, πολύ έντονα τις περισσότερες φορές, με τις επιδόσεις τους τότε υπάρχει μια ελπίδα να κερδίσουμε το παιχνίδι.