Πάσχος Μανδραβέλης και άτομα με ειδικές ανάγκες

Εύχομαι σ’ όλους καλή χρονιά!! Το καλοκαίρι τελείωσε. Για να δούμε τι θα μας προκύψει φέτος! Άλλη ανάρτηση είχα στο νου μου όλο το καλοκαίρι για να εγκαινιάσει τη νέα σχολική χρονιά, άλλη τελικά μου βγήκε.

Σ’ ένα από τα τελευταία άρθρα του ο Πάσχος Μανδραβέλης καυτηριάζει την απόφαση της Σάρας Πέιλιν, υποψήφιας αντιπροέδρου του Μακέιν, να αψηφήσει τη διάγνωση του προγεννητικού ελέγχου και να γεννήσει παιδί με σύνδρομο Down. Γράφει συγκεκριμένα ότι: «Η επιλογή της κ. Πέιλιν είναι θεμιτή, αν και κανείς δεν ρώτησε το παιδί. Αλλά επ’ ουδενί δεν μπορεί να είναι σεβαστή. Μια γυναίκα που καταδικάζει το αγέννητο παιδί της να ζήσει με αυτή την αθεράπευτη ασθένεια, δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο θαυμασμού για τη συνέπεια για τις αρχές της. Και ο Χίτλερ συνεπής σε όλες τις αρχές του υπήρξε. Ακόμη και στη χορτοφαγία».

Το παραπάνω κείμενο μου θύμισε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα για άτομα με ειδικές ανάγκες στην Πάτρα, τη Μέριμνα, που κάνει ομολογουμένως πολύ καλή δουλειά. Το είχα επισκεφτεί σαν φοιτητής στα πλαίσια των σπουδών μου και με είχε εντυπωσιάσει. Ωραίο περιβάλλον, καθαροί χώροι και κυρίως τα παιδιά αλλά και οι εκπαιδευτικοί απολάμβαναν την καθημερινή τους σχέση. Είδα ανθρώπους που δούλευαν με πάθος και πολύ μεράκι προσπαθώντας να μάθουν στα παιδιά να ζουν αυτόνομα και ευτυχισμένα. Αν όμως τα πράγματα εξελίσσονταν όπως θα ήθελε ο κύριος Μανδραβέλης, αυτές οι ευχάριστες αναμνήσεις δε θα υπήρχαν. Αυτά τα ανθρώπινα όντα δε θα είχαν δει ποτέ το φως του ήλιου και δε θα είχαν βιώσει ποτέ την ευτυχία. Για να είμαι ειλικρινής, αυτή η σκέψη δε μου άρεσε καθόλου. Δεν μπορώ να δεχτώ να μη γεννιούνται άνθρωποι επειδή δεν είναι τόσο ευφυείς όσο εμείς.

Κατανοώ βεβαίως πως τα πράγματα όσον αφορά τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι ειδυλλιακά. Κάθε άλλο μάλιστα. Σε ένα άλλο ειδικό σχολείο που είχαμε πάει θυμάμαι ακόμα ένα χαστούκι δασκάλας σε μαθήτρια που έπεσε μπροστά μας. Γνωρίζω πολύ καλά από πρώτο χέρι τις αναρίθμητες δυσκολίες που συναντούν οι γονείς που ανατρέφουν παιδιά με αναπηρίες. Η ευκολία όμως στην καταφυγή της άμβλωσης μου προκαλεί μια δυσφορία. Αυτό μάλλον συμβαίνει επειδή βλέπω ένα λανθάνοντα ρατσισμό σ’ αυτήν την πρόταση. Στην πραγματικότητα δεν τους θέλουμε δίπλα μας, δεν τους ανεχόμαστε καν και γι’ αυτό προσφεύγουμε σε τέτοια μέτρα με μακροπρόθεσμο στόχο την εξάλειψή τους. Φυσικά, κανείς δε θέλει να έχει οποιουδήποτε είδους αναπηρίες και αν καταφέρουμε να τις εξαφανίσουμε τόσο το καλύτερο. Το θέμα είναι όμως πως η έκτρωση δε θεραπεύει την ασθένεια αλλά αφανίζει τον πάσχοντα, χωρίς φυσικά να τον ρωτά. Εξάλλου, πολλά από τα προβλήματα των ατόμων με ειδικές ανάγκες ανακύπτουν από μας. Λόγου χάρη, μπορεί ένας κωφός σήμερα να παρακολουθήσει τηλεόραση; Τόσο δύσκολο είναι να μπαίνουν υπότιτλοι και στις ελληνικές ταινίες; Είναι πραγματικά ακατόρθωτο στις ειδήσεις να υπάρχει και κάποιος διερμηνέας της νοηματικής γλώσσας; Αν μη τι άλλο, θα μπει και μια τάξη στους τηλεοπτικούς διαλόγους. Ας αφήσω τέλος ασχολίαστη την ελλιπέστατη εκπαιδευτική και επαγγελματική στήριξη που τους προσφέρει η χώρα μας, λες και τη δικαιούνται λιγότερο από τους άλλους.

Εν κατακλείδι, όπως σε μια χώρα που μαστίζεται από λιμό δεν σκοτώνουμε τα αγέννητα μωρά αλλά επιχειρούμε να εξαλείψουμε τη σιτοδεία, έτσι και στα άτομα με αναπηρίες προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε με κάθε μέσο την αυτονομία τους, την απαραίτητη δηλαδή προϋπόθεση για την εξασφάλιση της ευδαιμονίας τους.

Υστερόγραφο:

Εννοείται πως δεν είμαι κατά του προγεννητικού ελέγχου ή των αμβλώσεων. Αλλά δεν καταδικάζω και έναν άνθρωπο επειδή επέλεξε να γεννήσει ένα τέτοιο παιδί. Είναι δικαίωμά του και υποχρέωσή μας να στηρίξουμε αυτό το παιδί όπως και όλα τα άλλα.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Ο Πάσχος Μανδραβέλης απαντά σε ανάλογους προβληματισμούς του Λεωνίδα Ηρακλειώτη εδώ: http://sandbox.cs.uchicago.edu/blog_el/?p=575
Ο χρήστης nikiplos είπε…
Καλησπέρα...

Συμφωνώ με το δικαίωμα της μητέρας ότι αυτή κι αν αποφασίσει... και το βλέπω ηθικά σωστό, δεν θα την κακοχαρακτηρίσω ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση...


Στη γειτονιά μου υπήρχε ένα παιδί με σύνδρομο down, που γεννήθηκε μάλλον σε εποχές που ούτε τεστ υπήρχαν και οι πιστοί ήταν ακόλουθοι της αγαθότητας 'τα στέλνει ο θεός'. Περιττό να πω ότι από τότε που το παιδί αυτό ήρθε στη ζωή τους όλη η οικογένεια καταστράφηκε, όχι φυσικά με ευθύνη του παιδιού αυτού...

Εκείνα τα χρόνια (τέλη 60 αρχές 70) η έκτρωση απαγορευόταν. Είναι γνωστό πως οι Ιατροί που προέβαιναν σε αυτές στην τότε σεμνότυφη αλλά με πολλούς "απαγορευμένους καρπούς" Ελληνική κοινωνία θησαύρισαν (και καλά έκαναν)... Κάποιοι αντίστοιχοι παιδίατροι-μαιευτήρες έκαναν το ίδιο, με αποτελεσματικές πρωτόγονες τεχνικές ευθανασίας σε τέκνα με down... (Η ταινία "Το στίγμα" είναι αυθεντική στο σκέλος αυτό... και βασίζεται σε αληθινή ιστορία)

Το τεστ προγεννητικού ελέγχου για το σύνδρομο down είναι σαφές, αποδεικνύει ότι θα γεννηθεί ένα παιδί με αυτό το σύνδρομο με πιθανότητα αποτυχίας ένδειξης μία τοις χιλίοις, δηλ να δείξει "υγιές" και να βγει τελικά έχοντας το σύνδρομο... η αρνητική αποτυχία δηλ να καταδείξει ένα υγιές ότι θα έχει σύνδρομο down έιναι μία στο δισεκατομύριο και άπτεται σε έξωβιοχημικούς παράγοντες...

Ποιός αποφασίζει τη γέννηση του παιδιού? Έλλογα οι γονείς και κυρίως η μητέρα... Πρέπει λοιπόν να είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ η ολοκλήρωση ή όχι της κύησης... και οι δύο αποφάσεις ενέχουν πόνο...

Σε καμία περίπτωση, όμως ο θρησκευτικός φανατισμός της κάθε κυράτσας ή του κάθε "καθοδηγητή" δεν θα πρέπει να δημιουργήσει ενοχές στην μητέρα που παίρνει τη μία ή την άλλη απόφαση... Και στις δύο περιπτώσεις η κοινωνία θα πρέπει να είναι αρρωγός... με πρώτο το επίσημο κράτος... Ο περίγυρος το ίδιο...

Αυτά ως προς την ηθική... Ως προς την κοινωνία-νόμο θεωρώ την έκτρωση δικαίωμα της κάθε μητέρας... Το παιδί είναι άνθρωπος όταν γεννηθεί. Μέχρι τότε η μητέρα έχει δικαίωμα ή όχι να το κρατήσει, ακόμη κι αν είναι υγιές... είναι δικαίωμά της... πρέπει αυτό να μας είναι σαφές πιστεύω...

ΥΓ> Η κοινωνία των ΗΠΑ δεν είναι εύκολη ούτε ενιαία και σίγουρα πολύ συντηρητική με την κακή έννοια... Χαρακτηριστικό είναι αυτό που θα σας διηγηθώ:

Με έναν αφροΑμερικανό φίλο από το Σικάγο πολύ μορφωμένο, τριγυρνούσαμε στο Παρίσι για μια εβδομάδα... Πριν φύγει τον ρώτησα τι του έκανε εντύπωση. Μου απάντησε η ευκολία που κυκλοφορούν τα interracial ζευγάρια στο δρόμο... Στη συνέχεια απάντησε στην εύλογη ερώτησή μου, πως στο Σικάγο κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο...
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
gazakas,

σ' ευχαριστώ για το link.
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
nikiplos, γράφεις:

"και οι δύο αποφάσεις ενέχουν πόνο".

Εκεί ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα. Το να καταδικάζουμε τους μεν ή τους δε δεν έχει νόημα. Είναι μια απλή ηθικολογία. Στήριξη χρειάζονται ειδικά αν αποφασίσουν να κρατήσουν το παιδί.
Ο χρήστης gyristroula2 είπε…
Συμφωνώ με την άποψή σου με μια επιφύλαξη: Να μην είναι η γέννηση ενός τέτοιου παιδιού μια ευκαιρία να αποδείξει τα "χριστιανικά" της ιδεώδη, να δρέψει δάφνες από συντηρητικούς κύκλους και να το παραδώσει μετά για φροντίδα σε ειδικούς και υπηρέτες.
Πώς συνδυάζεται άλλωστε η πολιτική καριέρα αξιώσεων με τη φροντίδα ενός παιδιού με σοβαρή αναπηρία; Ούτε μια απλή δουλειά χωρίς απαιτήσεις δεν μπορούν να διεκπεραιώσουν οι μητέρες ανάπηρων παιδιών.
Ο χρήστης Γιάννης Μιχαηλίδης είπε…
Gyristρoula2, συμμερίζομαι τις επιφυλάξεις σου. Ούτε εμένα μου αρέσουν οι απόψεις της αμερικανικής συντηρητικής Δεξιάς. Από ένα σημείο και μετά έχουν καταντήσει γραφικές. Το να αυτοαποκαλείσαι χριστιανός, με το όπλο στο χέρι και να είσαι παράλληλα κατά των αμβλώσεων είναι, κατά τη γνώμη μου, τουλάχιστον αξιοθρήνητο. Γι' αυτό και αναφέρομαι γενικά στο θέμα, που είναι άλλωστε άσχετο με τους ευαγγελιστές των ΗΠΑ. Νομίζω πως έχει σχέση καθαρά με το νόημα που έχει η ζωή για τον καθένα.