«…Η συγκινητική του ιστορία θα μπορούσε να ήταν παραμύθι, ωστόσο είναι πέρα για πέρα αληθινή…». Απαλά και γλυκά η μαθήτριά μου συνεχίζει την ανάγνωση. Δεν είναι μονότονη ούτε άριστη – πώς θα μπορούσε άλλωστε, Δ΄ Δημοτικού πάει. Είναι, ωστόσο, καλή. Σ’ αρέσει να την ακούς. Δεν την προσέχω, όμως. Για πρώτη φορά στην καριέρα μου τους παρατηρώ. Ποιους; Τους μαθητές μου. Τους βλέπω όπως αληθινά είναι. Μικρά παιδιά που τα πόδια τους πριν από δυο χρόνια το πολύ πρωτάγγιξαν το πάτωμα καθισμένα σε καρέκλα. Μικρά και εύθραυστα. Περιμένουν από μένα πολλά. Να το θυμάμαι…
Σχόλια
Συνεχίστε με την ίδια θέρμη, με την ίδια ματιά..
δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δε μου μιλάς στον ενικό.
"ιδέα σπαθί που θα΄ναι πάνω απ'όλα"
για τα τσιπιρίκια που θα συναντήσω σε δυο χρόνια
"έχε το νου σου στο παιδί"
:) :) :)
κατά τη γνώμη μου, καλύτερα να στηρίζεσαι στον εαυτό σου.
Δασκάλα σπουδάζεις;
Απογοητεύομαι, όμως καθημερινά όταν βλέπω συμφοιτήτριες και συμφοιτητές μου και αναπόφευκτα μελλοντικούς "συναδέλφους", να έχουν περάσει στη σχολή χωρίς όραμα, μόνο επειδή έβγαλαν πολλά μόρια ή "είναι καλή δουλειά για γυναίκα"/"έχει σίγουρη αποκατάσταση" κλπ. Είναι αποκαρδιωτικό. Όμως οι περισσότεροι/ες καθηγητές/τριες μας είναι ιδιαίτερα εμπνευστικοί άνθρωποι με ανοιχτό μυαλό και πολλή όρεξη, πράγμα πολύ ενθαρρυντικό. :)
Σε τόσες λίγες αράδες είπατε τόσα πολλά και σημαντικά.
Και μέσα από λιγοστά σχόλια νομίζω ότι βλέπω την πραγματική εικόνα της παιδείας.
Τους δασκάλους που περιγράφει η μαριονέταΝο5355 (χωρίς όραμα), τους βλέπουμε καθημερινά.
Όπως βλέπουμε και τους δασκάλους σαν εσάς και την μαριονέταΝο5355 και παίρνουμε θάρος.
Συνεχίστε την τόσο αξιόλογη προσπάθεια.
Μάριος Σ.
Μάριος Σ.
την καλησπέρα μου