Για τη γυναίκα μου, που φροντίζει τα κείμενά μου

Το κουδούνι. Διάλειμμα. Οι φωνές των παιδιών σκεπάζουν τα πάντα εκείνη την ώρα. Εκτός από τις σκέψεις μου. Δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι. Τα πάντα σε φέρνουν στο νου μου. Την ώρα που περνώ από την τάξη σου, την πρώην τάξη σου, την ώρα που κατεβαίνω τις σκάλες, την ώρα που μπαίνω στο γραφείο. Η απουσία σου είναι εκεί. Σιωπηλή και με περιμένει. Το ομολογώ. Μου μιλούν οι άλλοι κι εγώ τους μιλώ, αλλά εσύ είσαι πάντα εκεί.

Είσαι εκεί και όταν ακούω πάλι το κουδούνι, είσαι εκεί και όταν ανηφορίζω τις σκάλες, είσαι εκεί και όταν περνώ από την τάξη σου, την πρώην τάξη σου, είσαι εκεί ακόμα και όταν μπαίνω στη δική μου, σ’ αυτή που δεν ήσουν ποτέ. Σπάνια εμφανιζόσουν, όπως τότε που είχες φέρει ένα θερμόμετρο για να μετρήσεις τη θερμοκρασία στη δική σου και στη δική μου τάξη. Ήθελες να διαπιστώσεις με επιστημονικό τρόπο ότι η τάξη σου ήταν πιο ζεστή από τη δική μου. Και μετά, αν δε με γελά το πέρασμα του χρόνου, αναρωτιόσουν γιατί συνέβαινε αυτό. Αν μόνο συνυπολόγιζες την παρουσία σου θα έβρισκες την αιτία.

Και το κουδούνι και πάλι χτυπά. Κι εγώ πάλι βγαίνω από την τάξη, κατεβαίνω τη σκάλα και μπαίνω στο γραφείο, πάντα μαζί σου…