Η εφημερία

Στο προαύλιο δεν μπορείς να σταθείς από τα βουίσματα των παιδιών. Αν δεν το έχεις ζήσει δεν μπορείς να το φανταστείς. Σαν ένα σμήνος μελισσών πηγαινοέρχονται ακανόνιστα, φωνάζοντας, χοροπηδώντας, γελώντας. Κατάσταση, όπως και να το κάνουμε, λίαν ενοχλητική.

Μα αυτούς δεν τους πειράζει. Γι’ αυτούς απλώς δεν υπάρχουν εκείνοι που θα έπρεπε να επιβλέπουν. Τουλάχιστον όχι σαν μαθητές. Μόνο σαν αδιάκριτοι παρατηρητές εκλαμβάνονται πια. Εξαιτίας τους είναι αναγκασμένοι να ελιχθούν σωστά, με μαεστρία, προκειμένου να τους αποφύγουν. Για να κάνουν τα δικά τους. Ξέρετε…

Αρχίζει πάντα με τα μάτια. Τυχαίες ματιές στην αρχή μέχρι να επιβεβαιωθούν κι έπειτα πιο συχνές, πιο διαρκείς, πιο έντονες. Όμως, κάθε τόσο να 'σου και οι μικροί ενοχλητικοί μπελάδες στα πόδια τους. Άθελά τους τα διαλύουν όλα και πρέπει να αρχίσουν το παιχνίδι πάλι από την αρχή.

Έπειτα έρχεται το πλησίασμα. Αυτό το δήθεν τυχαίο, που συνοδεύεται από μια επιτηδευμένη αδιαφορία του σώματος. Δεν μπορούν να τ’ αποφύγουν. Μπορεί να παλέψουν μ’ όλες τους τις δυνάμεις, αλλά αυτό εκεί, επιμένει.

Συζητούν. Τι άλλο να κάνουν τόσο κοντά ο ένας στον άλλο; Δεν προλαβαίνουν όμως να τα πουν όλα. Τα μάτια προσπαθούν, μα δεν προφταίνουν. Βλέπετε, κάθε διάλειμμα μικραίνει. Και μένουν τόσα ακόμα... Και κάθε διάλειμμα μικραίνει…

Ώσπου σχολάνε. Καθένας τραβάει το δρόμο του. Μέχρι την άλλη βδομάδα… Μέχρι την άλλη εφημερία…