Ο χειρότερος εχθρός μου είναι η απελπισία· η ανικανότητά μου να βοηθήσω κάποιον μαθητή. Δεν αντέχω να τον βλέπω να μην κάνει τίποτα ώρες, μέρες, βδομάδες… με σκοτώνει. Αργά αλλά σταθερά με σκοτώνει. Δε με ενδιαφέρει αν προχωρά με αργούς ρυθμούς· μέσα στο παιχνίδι είναι. Με σκοτώνει το να μην ξέρω τι φταίει, τι εναλλακτικές έχω, τι μπορώ να δοκιμάσω όταν όλα έχουν αποτύχει…
Τη μόνη θεραπεία που ξέρω είναι το διάβασμα. Μια παρατήρηση, μια σκέψη αρκεί να βρω μια άκρη, ένα κείμενο να διαβάσω. Από κει αρχίζω να ελπίζω. Λίγο στην αρχή σαν μια σταγόνα νερού. Άλλοτε η σταγόνα πέφτει μόνη της και χάνεται. Άλλοτε την ακολουθούν κι άλλες και το πάτωμα πλημμυρίζει. Είναι το μοναδικό πάτωμα που δε σφουγγαρίζω, που αφήνω τον εαυτό μου να γλιστρήσει.
Μα όσο κι αν γλιστρήσω δεν ξεχνώ ποτέ την απελπισία. Σε αυτήν το χρωστάω…
Τη μόνη θεραπεία που ξέρω είναι το διάβασμα. Μια παρατήρηση, μια σκέψη αρκεί να βρω μια άκρη, ένα κείμενο να διαβάσω. Από κει αρχίζω να ελπίζω. Λίγο στην αρχή σαν μια σταγόνα νερού. Άλλοτε η σταγόνα πέφτει μόνη της και χάνεται. Άλλοτε την ακολουθούν κι άλλες και το πάτωμα πλημμυρίζει. Είναι το μοναδικό πάτωμα που δε σφουγγαρίζω, που αφήνω τον εαυτό μου να γλιστρήσει.
Μα όσο κι αν γλιστρήσω δεν ξεχνώ ποτέ την απελπισία. Σε αυτήν το χρωστάω…
Σχόλια