Μου αρέσει να γράφω. Μάλλον επειδή το γράψιμο είναι μια πάλη με τις λέξεις. Πρέπει να διαλέξεις την καλύτερη. Κάποιες φορές είναι εύκολο. Την έχεις μπροστά σου. Δεν προλαβαίνει να σου αντισταθεί. Τη βουτάς και τη βάζεις στο χαρτί. Βέβαια, σπάνια συμβαίνει αυτό. Συνήθως οι καλύτερες λέξεις είναι κρυμμένες πίσω από άλλες, λιγότερο καλές, και δε θέλουν με τίποτα να φανερωθούν. Μα κι οι άλλες, οι λιγότερο καλές, δε σ' αφήνουν να τις αρπάξεις. Τις σπρώχνουν πίσω προκειμένου να μπουν αυτές στο κείμενο. Οι άπειροι συγγραφείς παρασύρονται από τα θέλγητρά τους. Οι άλλοι, οι πιο έμπειροι, όχι. Ικανοποιούνται μόνο με τις καλύτερες. Κοπιάζουν πολύ για να τις βρουν, κοπιάζουν πολύ για να τις φτάσουν.
Πολλές φορές στο σχολείο το γράψιμο ταυτίζεται με την ορθογραφία, τη γραμματική, το συντακτικό. Μα αυτά είναι στολίδια, τα ρούχα που φοράει κάποιος για να είναι αρεστός, να είναι κοινωνικά αποδεκτός. Η πραγματική ουσία του γραψίματος ταυτίζεται με την προσωπικότητα του ανθρώπου. Τα νοήματα, τα συναισθήματα, οι αξίες, τα βιώματα δε μεταφέρονται με την ορθογραφία, τη γραμματική, το συντακτικό. Η πάλη με τις λέξεις τα φανερώνει. Κι αυτό πρέπει να είναι το επίκεντρο της διδασκαλίας του γραπτού λόγου. Προφανώς, το νόημα απορρέει από τη διαπραγμάτευση του κειμένου με τον αναγνώστη. Αλλά όπως και να το κάνουμε, άλλο είναι το «Ανοιχτά πάντα κι άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου» και άλλο είναι το «Τα λουλούδια στην κυρία από μένα», κι ας είναι και τα δύο ισότιμα ως προς την ορθογραφία, τη γραμματική, το συντακτικό.
Σχόλια