Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος ήταν ένας πολύ ενδιαφέρων τύπος. Με βάση τη βικιπαίδεια ήταν: «συγγραφέας και τυπογράφος, θεωρητικός της πολιτικής, πολιτικός, επιστήμων, εφευρέτης, κοινωνικός ακτιβιστής, στρατιωτικός και διπλωμάτης». Δε μάσαγε πουθενά. Έφτασε στο σημείο να πετάει χαρταετούς στις καταιγίδες για να μελετήσει τον ηλεκτρισμό! Δεν πιστεύω ότι το έκανε για να πάρει μόρια. Μάλλον το έκανε από το πάθος του για τη Φυσική. Στο δικό μου επάγγελμα γίνεται το αντίθετο: κάνουμε τα πάντα για τα μόρια. Όπου κι αν πας, όπου κι αν σταθείς, όλοι αναρωτιούνται: «Πόσα μόρια πιάνει;».
Υπερβάλλω (αν και μερικούς τους αφορά), αλλά οι συνέπειες υπάρχουν. Αυτό το διαρκές κυνήγι των μορίων πνίγει δύο πολύ σημαντικές διαστάσεις της επαγγελματικής ανάπτυξης του εκπαιδευτικού: το διάβασμα και τη συνεργασία. Γιατί να διαβάζεις και να συνεργάζεσαι με τον διπλανό σου; Δεν κερδίζεις κάτι. Δεν υπάρχει χειροπιαστό αντίκρισμα. Και δεν εννοώ να οργανώσεις μια σχολική γιορτή ή να κάνεις ένα πρόγραμμα· εννοώ να λύσεις ένα καθημερινό πρόβλημα, όπως για παράδειγμα να διαχειρίζεσαι σωστά την τάξη σου. Τι πρέπει να κάνει ένας επιστήμονας; Να μελετήσει τη βιβλιογραφία και να συμβουλευτεί άλλους. Έλα μου όμως που αυτά δεν παίρνουν μόρια... αν όμως τύχει και παρακολουθήσει κανένα σεμινάριο για τη διαχείριση της τάξης, σώθηκε! Εντάξει, μπορεί να μην καταφέρει τελικά να διαχειριστεί την τάξη — μόρια όμως θα πάρει... τι γίνεται όμως αν τα σεμινάρια πραγματοποιηθούν την επόμενη χρονιά;
Η δεύτερη συνέπεια είναι ακόμα χειρότερη. Η δουλειά μας είναι πρακτική. Το θέμα δηλαδή δεν είναι πόσες γνώσεις έχεις, αλλά τι κάνεις στην πράξη. Τα καταφέρνεις ή όχι; Η ενημέρωση στις τελευταίες εξελίξεις είναι σημαντική· σημαντικότερος όμως είναι ο αγώνας που πρέπει να δώσει ο εκπαιδευτικός για να αλλάξει τον εαυτό του. Από τη μια να βλέπει την πραγματική συμπεριφορά του κι όχι αυτή που του χαϊδεύει τα αυτιά. Από την άλλη να αλλάζει τις κακές συνήθειες, αυτές που δε συνάδουν με τη θεωρία· μα που τόσο πολύ τις χρησιμοποιεί. Εκεί θέλει και τη συνδρομή των άλλων εκπαιδευτικών. Αυτών που θα τον αναγκάσουν να δει αυτά που δε βλέπει, ώστε να γίνει καλύτερος.
Οφείλουμε να ακολουθήσουμε μια άλλη πορεία. Φυσικά και απαιτούνται τυπικά προσόντα (κι εγώ στα τυπικά προσόντα στηρίζομαι και δουλεύω)· πρέπει όμως κάποτε και να εξεταστούν κριτικά και να βελτιωθούν. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι το μεταπτυχιακό του ΠΤΔΕ Πατρών είναι ισότιμο με του Χάρβαρντ... πρέπει, τέλος, να αρχίζουμε να δίνουμε σημασία στην πραγματική δουλειά και όχι σε μια υποκατηγορία προϋποθέσεων για να μπεις σε αυτή. Τι πραγματικά κάνει ο δάσκαλος στην τάξη, τι πραγματικά κάνει ο διευθυντής στο σχολείο, τι πραγματικά κάνει ο σύμβουλος. Γιατί στην τελική, αυτό μας ενδιαφέρει.
Υπερβάλλω (αν και μερικούς τους αφορά), αλλά οι συνέπειες υπάρχουν. Αυτό το διαρκές κυνήγι των μορίων πνίγει δύο πολύ σημαντικές διαστάσεις της επαγγελματικής ανάπτυξης του εκπαιδευτικού: το διάβασμα και τη συνεργασία. Γιατί να διαβάζεις και να συνεργάζεσαι με τον διπλανό σου; Δεν κερδίζεις κάτι. Δεν υπάρχει χειροπιαστό αντίκρισμα. Και δεν εννοώ να οργανώσεις μια σχολική γιορτή ή να κάνεις ένα πρόγραμμα· εννοώ να λύσεις ένα καθημερινό πρόβλημα, όπως για παράδειγμα να διαχειρίζεσαι σωστά την τάξη σου. Τι πρέπει να κάνει ένας επιστήμονας; Να μελετήσει τη βιβλιογραφία και να συμβουλευτεί άλλους. Έλα μου όμως που αυτά δεν παίρνουν μόρια... αν όμως τύχει και παρακολουθήσει κανένα σεμινάριο για τη διαχείριση της τάξης, σώθηκε! Εντάξει, μπορεί να μην καταφέρει τελικά να διαχειριστεί την τάξη — μόρια όμως θα πάρει... τι γίνεται όμως αν τα σεμινάρια πραγματοποιηθούν την επόμενη χρονιά;
Η δεύτερη συνέπεια είναι ακόμα χειρότερη. Η δουλειά μας είναι πρακτική. Το θέμα δηλαδή δεν είναι πόσες γνώσεις έχεις, αλλά τι κάνεις στην πράξη. Τα καταφέρνεις ή όχι; Η ενημέρωση στις τελευταίες εξελίξεις είναι σημαντική· σημαντικότερος όμως είναι ο αγώνας που πρέπει να δώσει ο εκπαιδευτικός για να αλλάξει τον εαυτό του. Από τη μια να βλέπει την πραγματική συμπεριφορά του κι όχι αυτή που του χαϊδεύει τα αυτιά. Από την άλλη να αλλάζει τις κακές συνήθειες, αυτές που δε συνάδουν με τη θεωρία· μα που τόσο πολύ τις χρησιμοποιεί. Εκεί θέλει και τη συνδρομή των άλλων εκπαιδευτικών. Αυτών που θα τον αναγκάσουν να δει αυτά που δε βλέπει, ώστε να γίνει καλύτερος.
Οφείλουμε να ακολουθήσουμε μια άλλη πορεία. Φυσικά και απαιτούνται τυπικά προσόντα (κι εγώ στα τυπικά προσόντα στηρίζομαι και δουλεύω)· πρέπει όμως κάποτε και να εξεταστούν κριτικά και να βελτιωθούν. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι το μεταπτυχιακό του ΠΤΔΕ Πατρών είναι ισότιμο με του Χάρβαρντ... πρέπει, τέλος, να αρχίζουμε να δίνουμε σημασία στην πραγματική δουλειά και όχι σε μια υποκατηγορία προϋποθέσεων για να μπεις σε αυτή. Τι πραγματικά κάνει ο δάσκαλος στην τάξη, τι πραγματικά κάνει ο διευθυντής στο σχολείο, τι πραγματικά κάνει ο σύμβουλος. Γιατί στην τελική, αυτό μας ενδιαφέρει.
Σχόλια