Την Παλλήνη τη σχίζει στη μέση η Λεωφόρος Μαραθώνα. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που ήρθα για την κηδεία. Με την κηδεία διέσχισα το πάνω μέρος, εκεί γύρω από τον Άγιο Τρύφωνα, — δεν ξέρω πώς το λένε οι Παλληνιώτες, αλλά εμένα για πάνω μου φάνηκε— και μετά με τον καφέ είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και το κάτω μέρος.
Η Παλλήνη είναι κάτι ανάμεσα σε πόλη και εξοχή. Έχει το πράσινο, έχει το τσιμέντο. Μου αρέσει. Θα ήθελα να την επισκεπτόμουν συχνά. Είναι ένας τρόπος να νιώθω ότι ο Σωτήρης είναι ακόμα ανάμεσά μας.
Δεν τον έχω ξεχάσει. Τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Όταν δεθείς με κάποιον, ακόμα κι αν τον χάσεις, παραμένει. Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ πώς θα σχολιάζαμε σήμερα την καθημερινότητα. Η φαντασία όμως δεν αρκεί...
Είχα γράψει τον Επίλογο του ιστολογίου του. Ήθελα να γράψω και κάτι στο δικό μου. Δεν μου ήταν εύκολο. Πώς να χωρέσει στις λέξεις ένας άνθρωπος; Δεν ήθελα να περιμένω και μέχρι να κλείσει χρόνο. Ποιο το νόημα όταν τον σκέφτομαι κάθε μέρα; Μου φάνηκε καλύτερα τώρα, μια μέρα χωρίς σημασία, με λίγα λόγια απλώς για να τον θυμηθούν οι δικοί του άνθρωποι...
Η Παλλήνη είναι κάτι ανάμεσα σε πόλη και εξοχή. Έχει το πράσινο, έχει το τσιμέντο. Μου αρέσει. Θα ήθελα να την επισκεπτόμουν συχνά. Είναι ένας τρόπος να νιώθω ότι ο Σωτήρης είναι ακόμα ανάμεσά μας.
Δεν τον έχω ξεχάσει. Τον σκέφτομαι κάθε μέρα. Όταν δεθείς με κάποιον, ακόμα κι αν τον χάσεις, παραμένει. Μπορώ πολύ εύκολα να φανταστώ πώς θα σχολιάζαμε σήμερα την καθημερινότητα. Η φαντασία όμως δεν αρκεί...
Είχα γράψει τον Επίλογο του ιστολογίου του. Ήθελα να γράψω και κάτι στο δικό μου. Δεν μου ήταν εύκολο. Πώς να χωρέσει στις λέξεις ένας άνθρωπος; Δεν ήθελα να περιμένω και μέχρι να κλείσει χρόνο. Ποιο το νόημα όταν τον σκέφτομαι κάθε μέρα; Μου φάνηκε καλύτερα τώρα, μια μέρα χωρίς σημασία, με λίγα λόγια απλώς για να τον θυμηθούν οι δικοί του άνθρωποι...
Σχόλια