Τέλος μιας ακόμα χρονιάς... τι να πεις που να μην ακουστεί κοινότοπο; Άδικο μου φαίνεται να έχεις την ανάγκη να γράψεις και να σε κατακλύζουν τα κλισέ. Δεν είναι μόνο ότι εμποδίζουν και δε βλέπεις πέρα από αυτά· είναι και ότι σου πιάνουν το μολύβι και γράφεις ό,τι θέλουν... μακάρι, όταν τελειώσω, να δω πως κουμάντο έκανα εγώ τελικά.
Δε θα γράψω πόσο με αγαπούν οι μαθητές μου ή πόσο τους αγαπώ εγώ. Ούτε πως η αξία μου φαίνεται από την αγάπη τους. Ελπίζω να μην έκανα λάθη αδιόρθωτα, ελπίζω να πάλεψα γι' αυτούς, ελπίζω να έμαθαν κάτι... μα πιο πολύ ελπίζω αυτά που έμαθα στην πλάτη τους να μην τα ξανακάνω στους επόμενους. Τότε θα τους δείξω πως ήμουν αληθινός...
Δεν ξέρω αν θα τους έχω πάλι. Δεν ξέρω πώς νιώθω γι' αυτό. Παλιότερα στεναχωριόμουν που δε θα ξανάβλεπα τους μαθητές μου. Τώρα πια όχι. Έχω αποδεχτεί το αναπόφευκτο. Είμαι δάσκαλος για όλα τα παιδιά και όχι μόνο για τα προηγούμενα.
Όπως και να 'χει, εγώ πάλι στις επάλξεις θα είμαι τον Σεπτέμβρη. Πάλι παιδιά θα διδάσκω. Τι τα περσινά τι καινούρια ένα είναι το θέμα: να είμαι καλύτερος του χρόνου. Τα άλλα είναι ασήμαντα...
Σχόλια