Ένα σχόλιο για τις σχολικές εκδηλώσεις

Ώρες ώρες πιστεύω ότι τα σχολεία ζουν για τις σχολικές εκδηλώσεις. Εθνικές γιορτές, σχολικές γιορτές, προγράμματα κλέβουν την παράσταση. Πιο συχνά θα δεις σύμβουλο σε γιορτή παρά σε τάξη. Εκεί θα δεις όλους τους επισήμους, όλα τα στελέχη της εκπαίδευσης. Εκεί θα δεις εκπαιδευτικούς να ιδρώνουν. Εκεί θα ακουστούν έπαινοι από τα μικρόφωνα.

Μα υπάρχει μια σχολική εκδήλωση που δεν την τιμά κανείς. Κανείς επίσημος δε θα έρθει να τη δει, κανείς δε θα γράψει διθυράμβους, κανείς δε θα σε παινέψει την ώρα της προσευχής. Μα πραγματοποιείται συνέχεια, σε όλα τα σχολεία, από όλους τους εκπαιδευτικούς. Λέγεται μάθημα.

Αλήθεια, ποιος νοιάζεται αν κάνεις καλό μάθημα; Υπάρχουν εκπαιδευτικοί που θέλουν να είναι καλοί στη δουλειά τους, αλλά ποιοι είναι; Ποιοι είναι αυτοί που κρατούν ήσυχη την τάξη, που εξατομικεύουν τη διδασκαλία τους για τους αδύναμους και τους χαρισματικούς μαθητές, που ποιούν ήθος, που σε διδάσκουν να σκέφτεσαι; Ποιος μιλά για αυτούς; Δεν εννοώ να μιλούν θεωρητικά για την ανάγκη ύπαρξής τους, αλλά να λένε ονόματα. Ο Γιώργος, η Μαρία, ο τάδε, η δείνα...

Απόλυτη σιωπή. Και απόλυτη σιωπή θα εξακολουθεί να υπάρχει όσο θα ταυτίζουμε ένα μικρό πανηγυράκι με την εκμάθηση της τέχνης, λες και το θέατρο είναι πιο εύκολο από τη γλώσσα ή τα μαθηματικά... δε μαθαίνουμε μαθηματικά που τα διδάσκουμε τόσες ώρες, τόσα χρόνια, θέατρο θα μάθουμε από μια γιορτή;

Κι αυτό που με θλίβει είναι ότι γράφω απλώς ένα κείμενο. Θα συνεχίσουν να γίνονται τα ίδια και τα ίδια: θα αποθεώνουμε τις γιορτές και θα αγνοούμε τις πετυχημένες διδασκαλίες...