Παλιότερα είχα γράψει μια ανάρτηση, κατακλείδα ενός κειμένου που απουσίαζε. Σε κάποιους άρεσε, σε κάποιους όχι. Οφείλω, πάντως, να συμπληρώσω ό,τι έλειπε.
Βασική θέση του απόντος κειμένου ήταν ότι ο εκπαιδευτικός έχει καθοριστική επίδραση στην επίδοση του μαθητή. Ναι, η επίδοση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, πολλούς από τους οποίους δεν τους ελέγχουμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν εξαρτάται κι από μας. Η φτώχεια, η οικογενειακή κατάσταση, τα σχολικά βιβλία, οι σχολικές υποδομές, το αναλυτικό πρόγραμμα, το κοινωνικό στάτους του εκπαιδευτικού, ο μισθός, όλα παίζουν τον ρόλο τους. Άλλοτε μας ευνοούν, άλλοτε όχι. Ακόμα όμως κι αν φυσάει ούριος άνεμος, αν εμείς δεν αποδειχτούμε άξιοι καπετάνιοι, δε θα βρούμε ποτέ λιμάνι.
Ξέρω την απογοήτευση. Την έχω ζήσει κι εγώ. Μας χτυπά όταν έχουμε προσπαθήσει περισσότερο, όταν έχουμε πιστέψει ότι τώρα τα καταφέραμε. Είναι σκληρό να βλέπεις παιδιά να μη μαθαίνουν παρά τους κόπους σου. Είναι σκληρό να χάνεις εξαιτίας της φτώχειας, της οικογενειακής κατάστασης, των σχολικών βιβλίων, των σχολικών υποδομών, του αναλυτικού προγράμματος, του κοινωνικού στάτους του εκπαιδευτικού, του μισθού.
Σκληρότερο είναι όμως να τα παρατάς. Όταν όλα είναι στραβά τότε ο μαθητής έχει μόνον εσένα. Κανέναν άλλο. Αν αποτύχει θα ευθύνεσαι εσύ. Αν πετύχει εσύ πάλι. Αυτό δεν είναι ωραίο;
Όταν μιλάω για επιτυχία, δεν εννοώ να αριστεύσουν όλοι. Εννοώ να βελτιωθούν. Κάθε χρόνο να μαθαίνουν και κάτι. Καθένας με τον ρυθμό του. Αλλά με τι δύναμη, με ποιο πάθος θα το πετύχεις αν δεν πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις, αν δεν πιστεύεις ότι μπορείς.
Πιστεύω, συνεπώς, πως για την κατάσταση της εκπαίδευσης κύριοι υπεύθυνοι είναι οι εκπαιδευτικοί. Και πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες από αυτό. Γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες από το να ορίζεται η μοίρα των ανθρώπων από ανθρώπους.
Βασική θέση του απόντος κειμένου ήταν ότι ο εκπαιδευτικός έχει καθοριστική επίδραση στην επίδοση του μαθητή. Ναι, η επίδοση εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, πολλούς από τους οποίους δεν τους ελέγχουμε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν εξαρτάται κι από μας. Η φτώχεια, η οικογενειακή κατάσταση, τα σχολικά βιβλία, οι σχολικές υποδομές, το αναλυτικό πρόγραμμα, το κοινωνικό στάτους του εκπαιδευτικού, ο μισθός, όλα παίζουν τον ρόλο τους. Άλλοτε μας ευνοούν, άλλοτε όχι. Ακόμα όμως κι αν φυσάει ούριος άνεμος, αν εμείς δεν αποδειχτούμε άξιοι καπετάνιοι, δε θα βρούμε ποτέ λιμάνι.
Ξέρω την απογοήτευση. Την έχω ζήσει κι εγώ. Μας χτυπά όταν έχουμε προσπαθήσει περισσότερο, όταν έχουμε πιστέψει ότι τώρα τα καταφέραμε. Είναι σκληρό να βλέπεις παιδιά να μη μαθαίνουν παρά τους κόπους σου. Είναι σκληρό να χάνεις εξαιτίας της φτώχειας, της οικογενειακής κατάστασης, των σχολικών βιβλίων, των σχολικών υποδομών, του αναλυτικού προγράμματος, του κοινωνικού στάτους του εκπαιδευτικού, του μισθού.
Σκληρότερο είναι όμως να τα παρατάς. Όταν όλα είναι στραβά τότε ο μαθητής έχει μόνον εσένα. Κανέναν άλλο. Αν αποτύχει θα ευθύνεσαι εσύ. Αν πετύχει εσύ πάλι. Αυτό δεν είναι ωραίο;
Όταν μιλάω για επιτυχία, δεν εννοώ να αριστεύσουν όλοι. Εννοώ να βελτιωθούν. Κάθε χρόνο να μαθαίνουν και κάτι. Καθένας με τον ρυθμό του. Αλλά με τι δύναμη, με ποιο πάθος θα το πετύχεις αν δεν πιστεύεις ότι θα τα καταφέρεις, αν δεν πιστεύεις ότι μπορείς.
Πιστεύω, συνεπώς, πως για την κατάσταση της εκπαίδευσης κύριοι υπεύθυνοι είναι οι εκπαιδευτικοί. Και πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες από αυτό. Γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο μεγαλειώδες από το να ορίζεται η μοίρα των ανθρώπων από ανθρώπους.
Σχόλια