Η στιγμή που πρώτη φορά, φοιτήτρια ακόμα, δίδαξα σε τάξη ήταν για μένα μια αποκάλυψη. Ως τότε, όχι μόνο δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου να διδάσκει, αλλά δεν έμπαινα καν στον κόπο να τον φανταστώ. Σκοπός των σπουδών μου στο Παιδαγωγικό ήταν η απόκτηση του πτυχίου ώστε να ικανοποιήσω τους γονείς μου. Σκοπός της ζωής μου και όνειρο μεγάλο ήταν να γίνω ηθοποιός. Ήμουν πάντα καλλιτεχνικός τύπος, αλλά έβρισκα ενδιαφέρον και στην επιστήμη και μου ήταν εύκολο να είμαι και στα μαθήματα πολύ καλή. Μα αυτό που ένιωσα όταν δίδαξα, αυτό που μου αποκαλύφθηκε, μου άλλαξε και γνώμη και σχέδια και παρόν και μέλλον.
Η διδασκαλία για μένα είναι καθημερινή πρόκληση. Ξέρω πως κάθε φορά, όπως κι αν έχω σχεδιάσει την πορεία του μαθήματος, θα ‘ρθει μια ευλογημένη στιγμή που η απορία, η δυσκολία ή η εμπνευσμένη ιδέα ενός παιδιού θα φέρει τα πάνω κάτω και θα μας οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια. Κι εγώ θα πρέπει να είμαι εκεί για τα παιδιά μου, συνοδοιπόρος τους, να τα προσέχω, να εξασφαλίσω ότι θα φτάσουν όπου ο στόχος της διδασκαλίας όριζε κι ίσως ακόμα παραπέρα. Έχει απίστευτη γοητεία αυτή η άσκηση του νου. Από μόνη της θα έφτανε να με κρατήσει για πάντα στο χώρο της δουλειάς μας. Δεν είναι όμως μόνη της. Υπάρχει και κάτι άλλο.
Η διδασκαλία για μένα είναι και δημιουργία μαζί. Η επίτευξη ενός στόχου μεταφράζεται μέσα μου σε πινελιά σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Στο τέλος κάθε μέρας στο σχολείο νιώθω σαν να ολοκλήρωσα ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της χρονιάς, αν υποθέσουμε πως κάθε χρόνο «γράφουμε» με την τάξη μου ένα καινούριο «βιβλίο» εμπειριών, γνώσεων, συναισθημάτων. Κι είναι φορές που το μάθημα έχει κάτι από το ταίριασμα των ήχων στη μουσική ή από την ένταση του κορμιού όταν χορεύει.
Κι έτσι, τελικά, χωρίς να το σχεδιάζω, έχω ταιριάξει τις δυο πτυχές του εαυτού μου τόσο αρμονικά και αναπάντεχα, που μπορώ να πω πως είναι τύχη κι ευτυχία για μένα που έγινα δασκάλα. Κι ας υπάρχουν δυσκολίες, κι ας είναι οι απογοητεύσεις αναπόφευκτες. Κι όταν αναλογίζομαι τις πρώτες στιγμές που βρέθηκα να διδάσκω, μου ’ρχεται πάντοτε στο νου ο στίχος εκείνος του αγαπημένου μου ποιητή, του Σολωμού, από τον Πόρφυρα:
Ευτυχώς για μένα, καμιά φορά η ζωή ξέρει να μας οδηγεί καλύτερα από ό,τι οι ίδιοι τον εαυτό μας.
Η διδασκαλία για μένα είναι καθημερινή πρόκληση. Ξέρω πως κάθε φορά, όπως κι αν έχω σχεδιάσει την πορεία του μαθήματος, θα ‘ρθει μια ευλογημένη στιγμή που η απορία, η δυσκολία ή η εμπνευσμένη ιδέα ενός παιδιού θα φέρει τα πάνω κάτω και θα μας οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια. Κι εγώ θα πρέπει να είμαι εκεί για τα παιδιά μου, συνοδοιπόρος τους, να τα προσέχω, να εξασφαλίσω ότι θα φτάσουν όπου ο στόχος της διδασκαλίας όριζε κι ίσως ακόμα παραπέρα. Έχει απίστευτη γοητεία αυτή η άσκηση του νου. Από μόνη της θα έφτανε να με κρατήσει για πάντα στο χώρο της δουλειάς μας. Δεν είναι όμως μόνη της. Υπάρχει και κάτι άλλο.
Η διδασκαλία για μένα είναι και δημιουργία μαζί. Η επίτευξη ενός στόχου μεταφράζεται μέσα μου σε πινελιά σε έναν πίνακα ζωγραφικής. Στο τέλος κάθε μέρας στο σχολείο νιώθω σαν να ολοκλήρωσα ένα κεφάλαιο από το βιβλίο της χρονιάς, αν υποθέσουμε πως κάθε χρόνο «γράφουμε» με την τάξη μου ένα καινούριο «βιβλίο» εμπειριών, γνώσεων, συναισθημάτων. Κι είναι φορές που το μάθημα έχει κάτι από το ταίριασμα των ήχων στη μουσική ή από την ένταση του κορμιού όταν χορεύει.
Κι έτσι, τελικά, χωρίς να το σχεδιάζω, έχω ταιριάξει τις δυο πτυχές του εαυτού μου τόσο αρμονικά και αναπάντεχα, που μπορώ να πω πως είναι τύχη κι ευτυχία για μένα που έγινα δασκάλα. Κι ας υπάρχουν δυσκολίες, κι ας είναι οι απογοητεύσεις αναπόφευκτες. Κι όταν αναλογίζομαι τις πρώτες στιγμές που βρέθηκα να διδάσκω, μου ’ρχεται πάντοτε στο νου ο στίχος εκείνος του αγαπημένου μου ποιητή, του Σολωμού, από τον Πόρφυρα:
Άστραψε φως κι εγνώρισεν ο νιος τον εαυτό του
Ευτυχώς για μένα, καμιά φορά η ζωή ξέρει να μας οδηγεί καλύτερα από ό,τι οι ίδιοι τον εαυτό μας.
